ကႆပလိုဏ္ဂူသည္ကား လူသြားလူလာ မရွိ၊ ပကတိ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္လွ၏။ ဤေနရာသည္ ဆြမ္းခံရြာႏွင့္လည္း မေ၀းကြာလြန္း၊ ရပ္သံရြာသံမ်ား ၾကားရေလာက္ေအာင္လည္း မနီးလြန္း၊ ဘာ၀နာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းေလ့ရွိၾကေသာ ေယာဂီရဟန္းတို႔အတြက္ အဘက္ဘက္က အဆင္ေျပလွေသာ ေနရာကေလးျဖစ္၏။
ဤလိုဏ္ဂူ၌ အရွင္အယ်မိတၱ သီတင္းသံုးလာခဲ့သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ၾကာလာခဲ့ပါျပီ။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာခဲ့သည္ႏွင့္အမွ် သူ၏ဘာ၀နာလုပ္ငန္းကလည္း အရွိန္အဟုန္ ေကာင္းေနခဲ့ပါျပီ။
တခုေသာနံနက္ခင္း၌ အရွင္အယ်မိတၱသည္ သကၤန္းကိုရံုျပီးလွ်င္ အနားပတ္သီးကို အနားပတ္ကြင္းမွာ သြတ္သြင္းကာ သပိတ္အိတ္ျဖင့္ သပိတ္ကို လြယ္လ်က္ ကႆပလိုဏ္ဂူမွ ထြက္ခြာလာခဲ့၏။
ဆြမ္းခံရြာတခုလံုးသည္ အရွင္ျမတ္၏ ဆြမ္းဒကာ ဆြမ္းအမမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ရြာဦးရြာထိပ္က အေမႀကီးမွာမူ သူမ်ားထက္ ထူးျခား၏။ အယ်မိတၱအရွင္ျမတ္ကို သားအရင္းကဲ့သို႔ ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳ၏။ သူ၏ သမီးျဖစ္သူကလည္း တအူတံုဆင္း အကိုရင္းကဲ့သို႔ သေဘာထား၏။
သူတို႔သားအမိမွာ လက္လုပ္လက္စား ဆင္းရဲသားမ်ားျဖစ္ၾကေသာ္လည္း သားျဖစ္သူ၊ အကိုျဖစ္သူ အရွင္ျမတ္အတြက္ကား စားေကာင္းေသာက္ေကာင္း အမြန္အျမတ္တို႔ကို ဂရုတစိုက္ ရွာေဖြစုေဆာင္း၍ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးလာခဲ့ၾကေပသည္။
ထိုေန႔နံနက္တုန္းကလည္း အရွင္အယ်မိတၱသည္ သူတို႔သားအမိ အိမ္ေရွ႔ျခံစည္းရိုးအကြယ္သို႔ေရာက္လာ၏။ ဆြမ္းခံအိမ္ေရွ႔သို႔ ေရာက္လာျပီျဖစ္၍ သပိတ္အိတ္ထဲမွ သပိတ္ကို ထုတ္ယူ၏။ ထိုခဏအတြင္းမွာ အိမ္ထဲက သားအမိတို႔ အသံကို ၾကားလိုက္သျဖင့္ ေျခစံုရပ္၍ နားစြင့္ထားလိုက္မိ၏။
ေတာအလုပ္သို႔ သြားခါနီးျဖစ္ေသာ အေမႀကီးသည္ သမီးကို မွာၾကားေန၏။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ျပဳလုပ္ေနက်၀တ္ နိစၥဘတ္ေကာင္းမႈတခု လစ္ဟင္းသြားမည္စိုးသျဖင့္ ေၾကာင့္ေၾကာင့္ၾကၾက ျဖစ္ေနဟန္ရွိ၏။
သမီးေရ-အိမ္အတြင္းခန္းထဲက အိုးထဲမွာ ဆန္ေကာင္းသန္႔သန္႔ေလးရွိတယ္ေနာ္၊ ေၾကာင္အိမ္ထဲမွာ ေထာပတ္လဲရွိေသးတယ္။ ႏြားႏို႔သည္လာလို႔လဲ ၀ယ္ထားေသးတယ္။ ေၾကာင္အိမ္ေအာက္ထပ္မွာလဲ တင္လဲအိုးရွိတယ္။ အဲဒါေတြနဲ႔ အခ်ိန္မီေအာင္ ခ်က္ထားေနာ္၊ သမီးခ်က္လို႔က်က္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ သမီးအကိုႀကီးလာတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ အံကိုက္ေလာက္ပါရဲ႔၊ သမီးအကိုႀကီး ေရာက္လာတဲ့အခါ ေန႔တိုင္းလုပ္သလို ရိုရိုေသေသ ေလာင္းေနာ္၊ ၾကားလား၊ ေအး-ေလာင္းျပီးလို႔ အၾကြင္းအက်န္ရွိေသးရင္ေတာ့ သမီးပဲ စားလိုက္ေတာ့။
ေကာင္းပါျပီ အေမ၊ သမီးလုပ္ေနက်မို႔ လုပ္တတ္ပါတယ္။ ဒါထက္ အေမ-ေန႔လယ္မွာ အလုပ္နားလို႔ အေမ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ ျပန္လာေတာ့ေကာ ဘာစားမလဲ၊
ဟဲ့ အဲဒီအတြက္ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ၾကေနစရာလိုေသးလဲ။ အခုေတာ့ အလုပ္သြားဖို႔ မနက္စာကလဲ ညကက်န္တဲ့ ထမင္းၾကမ္းကို ပုန္းရည္ႀကီးနဲ႔ နယ္စားလို႔ ၀မ္းျပည့္ေနျပီပဲ။ ေန႔လယ္စာအတြက္လဲ က်ိဳေနက် ဆန္ကြဲ လက္တဆုပ္ ေလာက္ကို ထမနဲ က်ိဳထားလိုက္ေပါ့၊ အဲ ဆန္နည္းလို႔ က်ဲေနမွာဆိုရင္ေတာ့ ဟင္းရြက္ေလးေတြ ခူးခပ္လိုက္ေပါ့။ ဒီေတာ့ ထမနဲျဖဳန္းစပ္ ျဖစ္သြားေရာ။
အသံအားလံုးကို အရွင္အယ်မိတၱ ၾကားလိုက္ရ၏။ ေသာတဒြါရျဖင့္ ၾကားလိုက္ရေသာ စကားသံတို႔သည္ ေသာတဒြါရမွာပင္ လမ္းဆံုးမသြားၾကဘဲ ဟဒယႏွလံုးအိမ္ထိေအာင္ ရိုက္ခတ္လာၾက၏။
ၾကည့္စမ္း အယ်မိတၱ၊ မင္းကိုမင္း သံုးသပ္ၾကည့္စမ္း၊ မင္းဒကာမႀကီးကေတာ့ ညကက်န္တဲ့ ထမင္းၾကမ္းကို ပုန္းရည္ႀကီးဆမ္းျပီး စားလိုက္ရသတဲ့။ အေမာတေကာနဲ႔ ေတာကျပန္လာေတာ့လဲ ျဖဳန္းစပ္ထမနဲသာ ေသာက္ရဦးမတဲ့။ သူတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္က မေသရံုတမည္ စားေနၾကျပီး မင္းအတြက္က်ေတာ့ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ လုပ္ထားလိုက္တာ။ ဒါေတြ ဒါေတြ လုပ္ထားတာက မင္းဆီက လယ္ေျမလိုခ်င္လို႔လဲ မဟုတ္ဘူး။ ေျမကြက္လိုခ်င္လို႔လဲ မဟုတ္ဘူး။ အစားအစာ လိုခ်င္လို႔လဲ မဟုတ္ဘူး။ အ၀တ္အဆင္ လိုခ်င္လို႔လဲ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူလိုခ်င္တာက လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာတြင္ မကဘူး။ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာအထိ ေမွ်ာ္ကိုးျပီး ျပဳစုေနၾကတာ။ ဒီခ်မ္းသာေတြကို မင္း ေပးႏိုင္ပါ့မလား။ ေပးႏိုင္တဲ့အစြမ္းသတၱိ မင္းမွာရွိေနျပီလား။ ေလာေလာဆယ္ မေပးႏိုင္ေသးဘူး။ မင့္စိတ္သႏၲာန္မွာ ရာဂေတြ ေဒါသေတြ ေမာဟေတြ မကင္းစင္ေသးသမွ် မင္း ဒီဆြမ္းကို အလွဴမခံထိုက္ဘူး။ မင္း မစားသင့္ဘူး။
ဤသို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးမျပီးလွ်င္ အရွင္အယ်မိတၱသည္ ထုတ္ယူထားသည့္ သပိတ္ကို သပိတ္အိတ္ထဲ ျပန္သြင္းလိုက္၏။ သြတ္သြက္းထားေသာ အနားပတ္သီးကို အနားပတ္ကြင္းထဲက ျဖဳတ္ပစ္လိုက္၏။ ထိုေနရာမွပင္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ကာ ကႆပလိုဏ္ဂူသို႔ ျပန္လာခဲ့၏။ သပိတ္ကို ေညာင္ေစာင္းေအာက္မွာ ခ်ထားလိုက္၏။ အေပၚရံုသကၤန္းကို ၀ါးလံုးတန္းမွာ ျဖန္႔လွန္းထားလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္-အရဟတၱဖိုလ္ကို မရမခ်င္း ငါ ဒီလိုဏ္ဂူထဲက မထြက္ေတာ့ဘူး-ဟု စိတ္ႏွလံုးကို တံုးတံုးခ် ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ကာ ခိုင္ခိုင္မာမာ အဓိ႒ာန္ျပဳ၍ ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္း၏။
အရွင္အယ်မိတၱသည္ကား ကာလၾကာျမင့္စြာ မေမ့မေလ်ာ့ ေနလာခဲ့၏။ တရားလက္ကိုင္ ခိုင္ျမဲျပီးေသာ ရဟန္းတပါးျဖစ္၏။ ဤအေနတြင္ ဆြမ္းအမႀကီးမ်ားအေပၚ ျပန္လည္၍ ေက်းဇူးတံ႔ုျပန္လိုေသာ သမၼာဆႏၵျဖင့္ ၀ီရိယသေမၺာဇၩင္ကို ထက္သန္သည္ထက္ ထက္သန္လာေအာင္ အဓိ႒ာန္ျပဳ၍ ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းလိုက္ေလရာ ဆြမ္းစားခ်ိန္ မလြန္ေသးသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ အရွင္အယ်မိတၱသည္ လိုဏ္ဂူတံခါးကို ဖြင့္ၾကည့္ျပီးလွ်င္ ဆြမ္းခံခ်ိန္မလြန္ေသးေၾကာင္း သိရသျဖင့္ သကၤန္းကိုရံုကာ သပိတ္ကိုလြယ္လ်က္ ေနာက္တႀကိမ္ ဆြမ္းခံ၀င္၏။ အိမ္မွာက်န္ရစ္သည့္ သမီးကလည္း အသင့္ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ထားသည့္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္တို႔ကို အကိုႀကီး၏ သပိတ္မွာ ရိုေသေလးျမတ္စြာ ေလာင္းလွဴ၏။ ေလာင္းလွဴရင္းလည္း သူ႔အကိုႀကီး၏ တမူထားျခားေနသည့္ အသြင္အျပင္ကို သတိထား၍ ဖူးျမင္ေနမိ၏။ အရွင္အယ်မိတၱသည္ ခါတိုင္းေန႔မ်ားအတိုင္းပင္-ခ်မ္းသာေစ၊ က်န္းမာေစ-ဟု တိုတို တုတ္တုတ္ ဆုေပးကာ ကႆပလိုဏ္ဂူသို႔ ျပန္ၾကြလာခဲ့၏။
ေန႔လယ္ခင္းမွာ-အလုပ္နား၍ အေမႀကီး ေတာက ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း-
ဘယ္ႏွဲလဲ သမီး၊ သမီးအကိုႀကီးကို ဆြမ္းေလာင္းလိုက္ရရဲ႔လား-ဟု ေမးေလရာ
ေလာင္းလိုက္ရပါတယ္ အေမ၊ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ျပဳတ္ထားတာေတြ တပါးစာ လံုေလာက္ေအာင္ ေလာင္းလိုက္ရပါတယ္။
ေကာင္းပါေလရဲ႔ ေအ၊ ဒါနဲ႔ ညဥ္းအကိုးႀကီးရဲ႔ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ေကာ သတိျပဳမိလိုက္ရဲ႔လား၊
ျပဳလိုက္မိတာေပါ့ အေမရယ္၊ အေမ့သားႀကီး မ်က္ႏွာကေလ ဘယ္တုန္းကနဲ႔မွ မတူဘူး။ အေသြးေရာ အသားေရာ တကယ့္ကို ၾကည္ေနတာပဲ။ မ်က္ႏွာတခုလံုးလဲ သိပ္ပြင့္လန္းေနတာပဲ။ အညႇာက ေၾကြက်ထားတဲ့ ထန္းသီးမွည့္လိုပါပဲ အေမရယ္၊ သိပ္ျပီးေတာ့ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းေနတာပဲ။
ဟုတ္ျပီ သမီး၊ ဟုတ္ျပီ။ သမီးရဲ႔ အကိုႀကီးဟာ ဒီကေန႔ ရဟန္းကိစၥ ျပီးသြားျပီ။ သူဟာ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ရာသက္ပန္ ေပ်ာ္သြားျပီး ဘယ္ေတာ့မွ လူထြက္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဤသို႔ ရဟန္းျမတ္၏ မယ္ေတာ္ႀကီးက ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသား မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္။
( ဆြမ္းဒကာ ဆြမ္းအမတို႔အား ေက်းဇူးဆပ္ျခင္း )
ဤ၀တၳဳေခါင္းစဥ္ကို ဖတ္လိုက္ရသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ဆရာႀကီး ဦးသုခ၏ ရုပ္သံဇာတ္လမ္းကို ေျပး၍ သတိရမိၾကပါလိမ့္မည္။ မွန္ပါသည္။ ဤ၀တၳဳသည္ ထိုရုပ္သံဇာတ္လမ္းထဲက အရန္၀တၳဳတပုဒ္ပင္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ထိုေခါင္းစဥ္အတိုင္း အမွတ္တရ ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဒီဃနိကာယ္ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္ ဓမၼာႏုပႆနာအခန္းထဲက ေဗာဇၩဂၤပဗၺကို ဖြင့္ျပရာတြင္ ၀ီရိယသေမၺာဇၩင္ကို ျဖစ္ေပၚေစႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းတရား ၁၁-ပါးထဲက ပိ႑ပါတာပစာယနတာ ဟူေသာ အေၾကာင္းတရားကို ထင္ထင္ရွားရွား သိျမင္ႏိုင္ေအာင္ ဤပံု၀တၳဳျဖင့္ ဥပမာျပဳထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
( ၀ီရိယသေမၺာဇၩင္ကို ျဖစ္ေပၚေစႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းတရား ၁၁-ပါးမွာ )
(၁) အပါယဘယ ပစၥေ၀ကၡဏတာ-အပါယ္ေဘးကို ဆင္ျခင္ျခင္း။
(၂) အာနိသံသ ဒႆာ၀ိတာ-၀ီရိယသေမၺာဇၩင္၏ အကိ်ဳးတရားကို ရႈျမင္ျခင္း။
(၃) ဂမန၀ီထိ ပစၥေ၀ကၡဏတာ-ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ မဟာသာ၀ကႀကီးတို႔၏ သြားရာလမ္းေၾကာင္းႀကီးပါကလား- ဟု ဆင္ျခင္ျခင္း။
(၄) ပိ႑ပါတာ ပစာယနတာ-ဆြမ္းကို အတံ႔ုျပန္၍ ပူေဇာ္ျခင္း၊ ဆြမ္းဒကာ ဆြမ္းအမတို႔ကို တံ႔ုျပန္၍ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္း။
(၅) ဒါယဇၨမဟတၱ ပစၥေ၀ကၡဏတာ-ျမင့္ျမတ္သည့္ အေမြခံျဖစ္ေနသည္ကို ဆင္ျခင္ျခင္း။
(၆) သတၳဳမဟတၱ ပစၥေ၀ကၡဏတာ-ဆရာျဖစ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ ျမင့္ျမတ္သည့္ဂုဏ္ေတာ္၊ ေက်းဇူးေတာ္တို႔ကို ဆင္ျခင္ျခင္း။
(၇) ဇာတိမဟတၱ ပစၥေ၀ကၡဏတာ-အမ်ိဳးဇာတ္ျမင့္ျမတ္ေနသည္ကို ဆင္ျခင္ျခင္း။
(၈) သျဗဟၼစာရီမဟတၱ ပစၥေ၀ကၡဏတာ-မိမိသီတင္းသံုးေဖာ္တို႔၏ ျမင့္ျမတ္သည့္ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္တို႔ကို
ဆင္ျခင္ျခင္း။
(၉) ကုသီတပုဂၢလ ပရိ၀ဇၨနတာ-ပ်င္းရိေသာပုဂၢိဳလ္ကို ၾကဥ္ေရွာင္ျခင္း။
(၁၀) အာရဒၶပုဂၢလ ပရိေသ၀နတာ-၀ီရိယထက္သန္သည့္ပုဂၢိဳလ္ကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ျခင္း
(၁၁) တဒဓိမုတၱတာ-ထို၀ီရိယသေမၺာဇၩင္၌ စြဲစြဲျမဲျမဲ သက္၀င္တည္ေနျခင္းတို႔ ျဖစ္ေပသည္။
ထိုအေၾကာင္းအရာ ၁၁-ပါးထဲက ပိ႑ပါတ ပစာယနတာ-ဟူေသာ အေၾကာင္းတရားကို ဖြင့္ျပရာတြင္ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းတပါးအေနႏွင့္ မိမိကိုယ္ကို ဆံုးမတိုက္တြန္းသင့္ပံုကို ျပဆိုထား၏။
အို-ရဟန္း၊ သင့္ကို ဒကာ ဒကာမမ်ားက ဆြမ္းေဘာဇဥ္စသည္တို႔ျဖင့္ ျပဳစုလုပ္ေကၽြး၍ ေနၾကကုန္၏။ ထိုသူတို႔သည္ကား သင္၏ အေဆြအမ်ိဳးမ်ားလည္း မဟုတ္ၾကကုန္။ သင့္ကို အမွီျပဳျပီး အသက္ေမြးၾကရန္ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးေနၾကျခင္းလည္း မဟုတ္ကုန္။ စင္စစ္မွာမူ မိမိတို႔ ျပဳလုပ္ၾကသည့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၏ အက်ိဴးတရားကိုသာ ေမွ်ာ္ကိုးကာ ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ ေထာက္ပံ႔ေနၾကကုန္၏။
ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ကလည္း ဤရဟန္းသည္ ပစၥည္းေလးပါးတို႔ကို သံုးေဆာင္ျပီးလွ်င္ ကိုယ္ခႏၶာ ၾကံ႔ခိုင္ကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေနၾကကုန္လတံ႔-ဟု ရည္ရြယ္၍ ပစၥည္းေလးပါးတို႔ကို ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့သည္ မဟုတ္ေပ။ အမွန္မွာမူ ဤရဟန္းတို႔သည္ ဤပစၥည္းေလးပါးတို႔ကို သံုးေဆာင္ၾကျပီးလွ်င္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ က်န္းက်န္းမာမာျဖင့္ ရဟန္းတရား ႀကိဳးစားႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္။ သံသရာ၀ဋ္မွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကေပ လိမ့္မည္-ဟု ရည္ရြယ္၍ ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ သင္ကိုယ္တိုင္က ပ်င္းပ်င္းရိရိ ျဖစ္ေနပါလွ်င္ အဘယ္မွာ ဆြမ္းဒါယကာတို႔ကို ေက်းဇူးတံ႔ုျပန္၍ ေပးဆပ္ႏိုင္ပါေတာ့မည္နည္း။ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္ပြားမ်ားႏိုင္မွသာလွ်င္ ေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။
ဤသို႔ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ကာ ပိ႑ပါတ ပစာယနအေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ ၀ီရိယသေမၺာဇၩင္ ျဖစ္ေပၚလာပံုကို အထက္ပါပံု၀တၳဳျဖင့္ အ႒ကထာဆရာႀကီးက ဥပမာျပဳ၍ ဖြင့္ျပထားေပသည္။
( ၀ဏၰသီရိ )
( ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၃-ဇန္န၀ါရီ)
