စာေရးသူအရွင္၏ မယ္ေတာ္ႀကီးသည္ မႏၲေလးတိုင္း ၀မ္းတြင္းျမိဳ႔နယ္ ဘုရားစုကိုးရြာ ကသစ္စံျပေက်းရြာ၌ ေနထိုင္သည္။ အမည္မွာ ေဒၚလွတုတ္ ျဖစ္သည္။
မၾကာမီက မယ္ေတာ္ႀကီးသည္ ကိုယ္ေရာင္ေရာဂါစြဲကပ္ခဲ့သည္။ ရက္ေပါင္း ၂၀-ခန္႔ အၾကာတြင္ စာေရးသူထံ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက တယ္လီဖုန္းျဖင့္ အေၾကာင္းၾကားၾကသည္။ စာေရးသူသည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ ေက်ာင္းေတာ္ရာ ေရႊက်င္တိုက္ နမူနာ စံေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနထိုင္လ်က္ရွိသည္။
စာေရးသူက မယ္ေတာ္ႀကီး သက္သာရာရေအာင္ ရြာရွိ ဆရာ၀န္ျဖင့္ ကုသရန္ မွာၾကားသည္။ မသက္သာေၾကာင္း ျပန္ၾကားသျဖင့္ ျမန္မာတိုင္းရင္းေဆးဆရာကို ပင့္၍ ကုသခိုင္းသည္။ ထို႔ျပင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သစၥာတရား တိပ္ေခြကို ဖြင့္ေပး၍ နာယူေစရန္လည္း မွာၾကားလိုက္သည္။မၾကာမီ စာေရးသူထံ ရြာကေဆြမ်ိဳးမ်ားက ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားၾကသည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးမွာ အစာ မ၀င္ေတာ့ေၾကာင္း၊ သားဦးပဥၨင္းကိုသာ ေတြ႔ခ်င္ေၾကာင္း ငါ့သားကသာ ငါ့ကိုတရားေဟာေပးမွာ-ဟု ေျပာၾကားေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကသည္။
သို႔ျဖင့္ စာေရးသူသည္ ရြာသို႔ မီးရထားျဖင့္ ျပန္ၾကြသည္။ ေရာက္ေသာအခါ မယ္ေတာ္ႀကီး၏ အေျခအေနကို ၾကည့္ရႈျပီး မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သစၥာတရားတိပ္ေခြကိုသာ မၾကာခဏ ကက္ဆက္ျဖင့္ ဖြင့္ေပးသည္။ နာခိုင္းသည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးက စာေရးသူကို တရားေဟာေျပာေပးေစခ်င္သည္။ စာေရးသူက မိမိေဟာေျပာလွ်င္ အစြမ္းထက္မည္မဟုတ္ဟု ယူဆကာ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးႏွင့္ သီတဂူဆရာေတာ္ အရွင္ဉာဏိႆရ တို႔၏ တရားတိပ္ေခြမ်ားကိုသာ မၾကာခဏဖြင့္ေပးသည္။ ထိုတရားမ်ား နာျပီးေသာအခါ ရက္ေပါင္း ၂၀-ခန္႔ ထမင္းမစားႏိုင္ဘဲ အားျပတ္၍ ထူေပးေနရေသာ မယ္ေတာ္ႀကီးက လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ သာဓုအႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚသည္။
သို႔ေသာ္ တေန႔ထက္ တေန႔ မယ္ေတာ္ႀကီး၏ ေရာဂါအေျခအေနကား မသက္သာ၊ မၾကာမီကြယ္လြန္ေတာ့မည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ေနသည္။ တရားမ်ားကို နာယူထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးမွာ ရယ္ရယ္ျပံဳးျပံဳးရွိေနသည္။ ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္လန္႔ျခင္းရွိပံု မေပၚေတာ့ေပ။ ထူးျခားသည္မွာ မယ္ေတာ္ႀကီးသည္ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀-ေက်ာ္ နားေလးေရာဂါ စြဲကပ္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေသခါနီးအခ်ိန္ေရာက္မွ နားေသာတေတြ အထူးၾကည္လင္ျပီး တရားမ်ားကို အားပါးတရ နာၾကားႏိုင္သြားသည္။
က်န္ရစ္သူ သားသမီးမ်ားအား သင့္ျမတ္ေအာင္ေနထိုင္ၾကပါဟုသာ မွာၾကားသည္။ အျခားစကား မေျပာၾကား။ သားသမီးမ်ားႏွင့္တကြ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားအေပၚ လံုး၀ သံေယာဇဥ္မထားဘဲ ေအးျငိမ္းစြာပင္ ကြယ္လြန္သြားသည္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္၌ အသက္ ၆၄-ႏွစ္အရြယ္ ရွိသည္။
ကြယ္လြန္ျပီးေနာက္ စာေရးသူသည္ မယ္ေတာ္ႀကီး၏ လက္ေမာင္းကို စမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ အသက္ရွိေနေသာ လူရွင္လိုပင္ အံ႔ၾကဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနသည္။ ၂-ရက္ေျမာက္ေန႔သို႔ ေရာက္သည့္တိုင္ ေျခေထာက္ေတြပါမက်န္ တကိုယ္လံုး ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနသည္။ သျဂႋဳဟ္မည့္ ၃-ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ အေျခအေနကိုၾကည့္ရႈရာ ကိုယ္ေရာင္ေရာဂါေတြ ေပ်ာက္ကင္းသြားျပီး အသားအေရေတြ ၾကည္လင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ရာသီဥတုက ပူျပင္းေသာ္လည္း အနံ႔အသက္ ထြက္ျခင္းမရွိ။ အခ်ိန္မွာ ၁၃၆၄-ခုႏွစ္ တေပါင္းလဆန္း ၉-ရက္ (၁၁-၃-၂၀၀၃) ေန႔ ျဖစ္သည္။ သခ်ႋဳင္းသို႔ေရာက္၍ မယ္ေတာ္ႀကီး၏ ရုပ္အေလာင္းကို ထူေပးရာတြင္ လူရွင္လိုပင္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းျမဲ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနသည္။ မီးသျဂႋဳဟ္ရာတြင္လည္း ေကာက္ျခင္း၊ ေကြးျခင္း မရွိ၊ ဆံပင္မွာလည္း ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္မွ မီးေလာင္ကၽြမ္းသည္။
မယ္ေတာ္ႀကီးသည္ သက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္း ထားရွိသူ ျဖစ္သည္။ ေခၽြးမ ၃-ေယာက္ရွိရာ ၃-ေယာက္စလံုးႏွင့္ပင္ သင့္ျမတ္စြာ ေနထိုင္ႏိုင္သည္။ အလွဴဒါနမ်ားလည္း ျပဳေလ့ရွိသည္။ တရားလည္း ထိုင္တတ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ကြယ္လြန္ခါနီးတြင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏တရားကို ၾကားနာသြားရ သည္မွာ အထူးအက်ိဳးရွိေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရသည္။
ကြယ္လြန္ခါနွီးတြင္ သစၥာတရားကို က်နစြာနာၾကား၍ ႏွလံုးသြင္းႏိုင္သူတို႔မွာ အက်ိဳးထူးခံစားရေၾကာင္း အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္ ဆကၠနိပါတ္ ဖဂၢဳဏသုတ္တြင္ အထင္အရွားပါရွိသည္။ ဖဂၢဳဏရဟန္းေလးသည္ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားအပ္ေသာ သစၥာတရားကို ၾကားနာရျပီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားရာ အနာဂါမ္ပင္ ျဖစ္သြားေၾကာင္း ဖတ္ရႈေလ့လာရပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေသခါနီး အခ်ိန္တြင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ထူးျမတ္ေသာ တရားမ်ားကို နာယူ ႏွလံုးသြင္းႏိုင္ေအာင္ က်န္ရစ္သူ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတို႔က စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးသင့္သည္ဟု စာေရးသူက တိုက္တြန္းလိုပါသည္။
( ဦးဇာဂရ-နမူနာ စံေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းေတာ္ရာ ေရႊက်င္တိုက္ ဗဟန္း ရန္ကုန္)
( ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၃-ခု ဒီဇင္ဘာလ )
No comments:
Post a Comment