Search This Blog

Saturday, January 30, 2010

PROTECTING RELATIONSHIPS

Protecting - Children and Parents

How children should treat their parents

By supporting their parents when necessary
By helping them in their business, at work, or in any other appropriate ways

By keeping the family together

By being worthy of their inheritance

By doing charitable acts in memory of departed parents and relatives


How parents should treat their children

By restraining their children from doing wrong

By encouraging them to do what is right

By having them trained in a profession

By helping or giving advice in the choice of a suitable marriage partner

By handing over their inheritance at a proper time



When children and parents treat each other in this way,  the family made peaceful and secure.



Protecting  – Students and Teachers

How students should treat their teachers

By showing their teachers proper respect

By attending to their needs

By personal service to them

By being eager to learn

By paying careful attention when being taught


How teachers should treat their students

By training their students to develop self-discipline

By teaching them so that they understand the lessons well

By giving them a well-balanced education

By introducing them to friends and colleagues

By helping to ensure their safety and well-being

When students and teachers treat each other in this way, places of learning made peaceful and secure.


Protecting  – Husbands and Wifes

How a husband should treat his wife

By treating her with courtesy

By showing her respect

By being faithful to her

By sharing authority of the household with her

By providing her with jewellery and gifts

How a wife should treat her husband

By properly organizing the household

By being hospitable to in-laws, and treating household workers well

By being faithful to him

By helping to preserve the family wealth

By being skilful and diligent in her duties

When husbands and wives treat each other in this way, households made peaceful and secure.

Protecting – Friends and Associates

How one should treat friends and associates

By being generous and willing to share

By speaking with kind words

By being helpful

By being impartial and unbiased

By being sincere and honest

How friends and associates should treat each other

By taking care of each other when they are vulnerable

By protecting their property when they are vulnerable

By being a refuge in times of fear or danger

By not abandoning them in times of need

By respecting and showing consideration for their family

When friends and associates treat each other in this way,  society made peaceful and secure.


Protecting  – Employers and Employees

How employers should treat their employees

By assigning their employees work according to their abilities

By paying them adequately for their work

By looking after their medical needs

By giving them special treats

By allowing them leave and holidays

How employees should treat their employers

By arriving early for work

By staying late when necessary

By taking only what is given

By doing their job well

By upholding and spreading the good reputation of their employer

When employees and employers treat each other in this way, places of work made peaceful and secure.

Protecting  – Spiritual teachers and Lay followers

How lay followers should treat their spiritual teachers

By kind actions

By kind speech

By kind thoughts

By keeping their house open to them

By providing them with material needs

How spiritual teachers should treat their lay followers

By restraining them from doing wrong

By encouraging them to do what is right

By showing them compassion

By teaching them what they do not know

By clarifying what has been taught

By showing them the way and guiding them in spiritual practice

Tuesday, January 26, 2010

ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက ေရးသားေသာ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေမလထုတ္ လြတ္လပ္ေသာစိတ္ စာအုပ္မွ (ႏွာ ၇၄-၈၁)

•“Know this, that every body is free
•To choose his life and what he’ll be;
•In nameless ways be good and kind,
•But never force the human mind.

•Freedom and reason make us men;
•Take these away, what are we then?

•Mere animals, and just as well
•The beasts may think of heav’n or hell.

•May we no more our pow’rs abuse,
•But ways of truth and goodness choose.”

ေဟာဒီမွာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ လူငယ္ေလးေတြ နားလည္လြယ္ေအာင္ အဓိပၸါယ္ကို ရွင္းျပမယ္

•Know this, that ev’ry body is free
•To choose his life and what he’ll be;

ဒီအခ်က္ကုိ နားလည္ပါ။ လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကုိယ္ေရြးခ်ယ္ဖို႔၊ ကိုယ္ ဘယ္လိုလူ ျဖစ္မယ္ဆုိတာကို ေရြးခ်ယ္ဖို႔ လြတ္လပ္မႈ ရွိပါတယ္။
choose ဆိုတဲ့ စကားလံုးကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားပါ။

I have the freedom to be who I want to be. I am not going to give that freedom away.
ငါျဖစ္ခ်င္တဲ့သူ ျဖစ္လာဖို႔ ငါ့မွာ လြတ္လပ္မႈ ရွိတယ္။ အဲဒီ လြတ္လပ္မႈကို ငါဘယ္ေတာ့မွ မေပးလိုက္ဘူး။
ကိုယ့္ကို သူမ်ားပံုသြင္းတာကို လက္ခံတဲ့ သူဟာ ဒီလြတ္လပ္မႈကို လက္လြတ္ဆံုးရွံဳး ခံလိုက္သူပဲ။ ဒီ လြတ္လပ္မႈမ်ိဳး ရွိတယ္လို႔ေတာင္ မေတြးမိၾက ပါဘူး။ ကုိယ္ ဘယ္လိုလူ ျဖစ္ခ်င္လဲ ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားဖို႔ လိုတယ္။ လြတ္လပ္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတဲ့သူ သိပ္ နည္းပါးတယ္။

ကေလးေတြကို မိဘေတြက ေမးတတ္တယ္။ သားႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ… လို႔ ေမးတတ္တယ္။ ဆရာ၀န္ လုပ္မယ္။ အင္ဂ်င္နီယာ လုပ္မယ္လို႔ ေျဖရင္ မိဘေတြက သိပ္ သေဘာ က်တတ္တယ္။ ဘာလုပ္မလဲလို႔ ေမးတတ္တယ္။ ဘာျဖစ္ခ်င္ သလဲ လို႔ေတာ့ ေမးေလ့ မရွိဘူး။ ဒီေမးခြန္း ႏွစ္ခုဟာ အတူတူပဲလို႔ ထင္ခ်င္ ထင္မယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ဒီေမးခြန္း ႏွစ္ခုဟာ လံုး၀ မတူပါဘူး။

ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းက ဘယ္လုိ အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ခ်င္သလဲလို႔ ေမးတာ။ အလုပ္ကို လူနဲ႔ ထပ္တူျပဳ တတ္တယ္။ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္သလဲလို႔ ေမးရင္- ဆရာ၀န္ လုပ္တယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာ လုပ္တယ္၊ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္တယ္၊ ကုန္သည္ လုပ္တယ္… စသည္ျဖင့္ ေျဖၾကမယ္။ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလူလဲ… လို႔ ေမးရင္ ဘယ္လို ေျဖမလဲ။ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို ေက်ာင္းဆရာလဲ… လို႔ ေမးရင္ေကာ ဘယ္လို ေျဖမလဲ။ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို ၿမိဳ႕နယ္ အရာရွိလဲ… လို႔ ေမးရင္ ဘယ္လုိ ေျဖမလဲ။ ဘယ္လို တရားသူႀကီး မ်ိဳးလဲ… လို႔ ေမးရင္ေကာ။

ေမးခြန္းေတြကို စဥ္းစဥ္းစားစား ေမးဖို႔ လိုတယ္။ အေျဖကိုလည္း စဥ္းစဥ္းစားစား ေျဖဖို႔ လိုတယ္။
ဘယ္လိုလူလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းအတြက္ ေျဖႏိုင္တဲ့ အေျဖက… ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးတဲ့သူ၊ ကၽြန္ေတာ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနတဲ့သူ၊ ကၽြန္ေတာ္က ရိုးရိုးသားသား လုပ္ကိုင္ စားေသာက္တဲ့သူ၊ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ေတြကို တကယ္ ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ေစတနာ အျပည့္နဲ႔ သင္ေပးေနတဲ့ သူပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က တရား မွ်တမႈကို လိုလားတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ အရာရွိပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က တရား ဥပေဒကို တကယ္ ျမတ္ႏိုးလို႔ တရား ဥပေဒအတိုင္း ဆံုးျဖတ္တဲ့ တရား သူႀကီးပါ။ ဆက္ၿပီး စဥ္းစားပါ။
Liberty, taking the word in its concrete sense, consists in the ability to choose. (Simone Weil)

လြတ္လပ္မႈ ဆုိတဲ့ စကားလံုးကို သူ႔ရဲ႕ အရိုးဆံုး၊ အရွင္းဆံုး အဓိပၸါယ္ ေကာက္ရရင္ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ ရွိျခင္းလို႔ ဆိုရမယ္။
ေရြးခ်ယ္ႏိုင္စြမ္း တစ္ခုတည္းက လြတ္လပ္မႈရဲ႕ ျပည့္စံုတဲ့ အဓိပၸါယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရြးခ်ယ္ ႏိုင္စြမ္းဟာ လြတ္လပ္ မႈရဲ႕ အေရးပါဆံုး အဓိပၸါယ္ တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ေရြးခ်ယ္ ႏိုင္စြမ္းမွ မရွိရင္ တျခား ဘာလြတ္လပ္မႈမွ မရွိေတာ့ဘူး။
ငါလုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳး ရွိသလဲ။ အဲဒီ အလုပ္ေတြ ထဲက ဘယ္ဟာကို ဦးစားေပးၿပီး လုပ္မလဲ… ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို မေျဖႏိုင္ရင္ လြတ္လပ္မႈ မရွိဘူး။ ခိုင္းတာ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ လူမွာ လြတ္လပ္မႈ ရွိသလား။

Patterning your life around other’s opinions is nothing more than slavery.
ကိုယ့္ဘ၀ကို သူမ်ား အယူအဆ အတိုင္း ပုံသြင္းလိုက္ တာဟာ ကၽြန္ခံလိုက္ တာထက္ ပို မထူးပါဘူး။ သူမ်ားလုပ္လို႔ လုပ္တယ္။ သူမ်ား ႀကိဳက္လို႔ ႀကိဳက္တယ္။ သူမ်ား ယံုလို႔ ယံုတယ္… ဆိုရင္ ကၽြန္ျဖစ္ၿပီ။
မေရြးခ်ယ္ရင္ မလြတ္လပ္ဘူး။ ကိုယ္ ဘယ္လို ေနမယ္။ ဘာလုပ္မယ္။ ဘယ္လုိ ပညာကို တတ္ေအာင္ ေလ့လာမယ္၊ ရွာမယ္ ဆိုတာကို ဘယ္သူက ေရြးခ်ယ္ေပးသလဲ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေရြးခ်ယ္သလား၊ သူမ်ား ေရြးခ်ယ္ေပး သလား။ မ်ားေသာ အားျဖင္ေတာ့ သူမ်ား ေရြးခ်ယ္ေပး တာကို လက္ခံလိုက္ ၾကတယ္။ သက္သာ တာကိုး။

Everyrhing can be taken from a man but … the last of the human freedoms – to choose one’s attitude in any given set of circumstances, to choose one’s own way. (Victor Frankle)

လူတစ္ေယာက္ ဆီက က်န္တာေတြ အားလံုး ယူသြားလို႔ ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အေျခအေန တစ္ခုမွာ ကိုယ္ ဘယ္လုိ သေဘာထား မလဲ၊ ဘယ္လိုလမ္းကို ေရြးမလဲ ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆံုး လြတ္လပ္မႈ ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ယူသြားလို႔ မရဘူး။

ေကာင္းတာ လုပ္မလား၊ ဆိုးတာ လုပ္မလား၊ ဘယ္လမ္းကို ေရြးမလဲ။

ရိုးသားတာ လုပ္မလား၊ မရိုးသားတာ လုပ္မလား၊ ဘယ္လမ္းကို ေရြးမလဲ။

ရက္စက္မလား၊ ညႇာတာမလား၊ ခြင့္လႊတ္မလား၊ လက္စားေျခ မလား။

အေျခအေန အရ လုပ္လိုက္ရ တာပဲ လို႔ ေျပာတဲ့ သူမွာ ဘာ လြတ္လပ္မႈမွ မရွိဘူး။ ခံယူခ်က္ မရွိတဲ့ သူမွာ လြတ္လပ္မႈ မရွိဘူး။ အေျခအေနက အရာရာ တုိင္းကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးေနရင္ ဘာေရြးခ်ယ္လို႔ ရမလဲ။
When a man ceases to choose, he ceases to be a man. (Anthony Burgess)
ေရြးခ်ယ္တာကို မလုပ္ေတာ့တဲ့ အခါမွာ သူဟာ လူ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ လူ႔အဆင့္ အတန္းကေန က်မသြားခ်င္ရင္ ကိုယ္ဘာကို ေရြးခ်ယ္မလဲ ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားရမယ္။ ဉာဏ္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္မွ လြတ္လပ္မႈ ရွိတယ္။ ဉာဏ္မပါဘဲ ေရြးတယ္ ဆုိတာ တကယ္ေရြးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေခါင္းပန္း လွန္သလို လုပ္တာဟာ ေရြးခ်ယ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေရြးခ်ယ္မႈ တုိင္းဟာ မွန္ကန္တဲ့ အခ်က္အလက္ မွန္ကန္တဲ့ အေၾကာင္း အက်ိဳးမွာ အေျခခံ ရမယ္။
Your life is the sum result of all the choices you make, both consciously and unconsciously. If you can control the process of choosing, you can take control of all aspects of your life. You can find the freedom that comes from being in charge of yourself. (Robert F. Bennett)
ကိုယ့္ဘ၀ဟာ သိလွ်က္ျဖစ္ေစ၊ မသိဘဲ ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ အားလံုးရဲ႕ စုေပါင္း ရလာဒ္ပဲ။ ေရြးခ်ယ္မႈကို ကိုယ့္လက္ထဲမွာ မိမိရရ ကိုင္ထားလို႔ ရရင္ ကိုယ့္ဘ၀မွာ ျဖစ္သမွ်ကို ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ ရၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ စီမံႏိုင္တဲ့ လြတ္လပ္မႈကို ရၿပီ။

ေရြးခ်ယ္မႈဆိုတာ လုပ္ေနၾကရ ပါတယ္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မစဥ္းစားဘဲ ေရြးခ်ယ္လိုက္ ၾကတယ္။ သူမ်ား ၀တ္သလို ၀တ္မယ္… ဆိုတာလည္း ေရြးခ်ယ္မႈပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ေရြးခ်ယ္မႈက ဉာဏ္ကို မသံုးရတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လြတ္လပ္တဲ့ ဘ၀ကို ရဖို႔ အေထာက္အပံ့ မျဖစ္ဘူး။ ငါ ဘယ္လိုလူလဲ၊ ငါနဲ႔ တကယ္ သင့္ေတာ္တာ ဘာလဲ.. ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးၿပီး အေျဖကို ရွာမွ ဉာဏ္ပါတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈ ျဖစ္မယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ ဘ၀ကို ပံုေဖာ္ဖို႔ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္မယ္။

တကယ္လို႔ လူ အမ်ားစုဟာ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ ေရြးခ်ယ္တယ္ ဆိုရင္ ဒီစကားကို ေျပာဖို႔ လိုမလား။ မလိုဘူး.. ေနာ္။
လြတ္လပ္မႈ ဆိုတာ ဘာလဲ။

လြတ္လပ္မႈ ဆိုတာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ကို ဆိုတယ္။

ကိုယ္ ေရြးခ်ယ္ရမယ့္ အရာေတြကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္

ဖန္တီးခြင့္ကို ဆိုတယ္။

ေကာင္းတယ္ ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖကို သူမ်ားေနာက္ လိုက္ၿပီး မေျဖဘဲ သူမ်ား ေပးထားတဲ့ အေျဖကို အဆင္သင့္ မယူဘဲ ေကာင္းတယ္ ဆုိတာကို ကိုယ့္ဉာဏ္နဲ႔ကိုယ္ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ သိၿပီး လုပ္ႏိုင္မွ တကယ္ စစ္မွန္တဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈ ျဖစ္မယ္။

ကိုယ္ ဘာကို ေရြးခ်ယ္မယ္ ဆိုတာ ကိုလည္း ကုိယ္ပဲ လုပ္ယူရမယ္။ ဖန္တီးယူရ မယ္ေနာ္။ ဒီ ႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုကို ေရြးပါ ဆိုတာ တကယ္ စစ္မွန္တဲ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မဟုတ္ဘူး။ ကန္႔သတ္ ထားတဲ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ဟာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ အတုပဲ ျဖစ္တယ္။

ေရြးခ်ယ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္း မရွိရင္

ေရြးခ်ယ္တာကို မလုပ္ရင္ လူတစ္ေယာက္ဟာ

လူအဆင့္မွာ မရွိေတာ့ဘူး။

While we are free to choose, once we have made those choices, we are tied to the consequence of those choices. We are free to take drugs or not. But once we choose to use a habit-forming drug, we are bound to the consequences of that choice. Addiction surrenders later freedom to choose.

လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိတဲ့အခါမွာ ကိုယ္က တစ္ခုခုကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ ေရြးခ်ယ္မႈရဲ႕ ေနာက္က လိုက္ပါလာမယ့္ အက်ိဳးဆက္ ေတြက တြဲၿပီး ပါလာမယ္။ မူးယစ္ေဆးကို သံုးမယ္၊ မသံုးဘူး ဆိုတာ ကိုယ့္မွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စြဲေစတတ္တဲ့ မူးယစ္ေဆးကို ကိုယ္က ေရြးခ်ယ္လိုက္ၿပီ ဆိုရင္ အဲဒီ ေရြးခ်ယ္မႈ ေနာက္က ပါလာတဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြနဲ႔ ေႏွာင္ဖြဲ႔မိၿပီ။ စြဲေနတာဟာ ေနာက္ပိုင္း လြတ္လပ္မႈကို အဆံုးရွံဳး ခံလိုက္တာပဲ။ စြဲသြားရင္ လြတ္လပ္မႈ မရွိေတာ့ဘူး။
•In nameless ways be good and kind,
•But never force the human mind.
နာမည္တပ္လို႔ မရတဲ့ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေကာင္းတာကို လုပ္ပါ၊ စာနာပါ၊ ၾကင္နာပါ။ ဒါေပမယ့္ လူ႔စိတ္ဓါတ္ ကိုေတာ့ အတင္းအက်ပ္ အႏိုင္မယူပါနဲ႔။
မယံုခ်င္တာကို အတင္း ယံုခိုင္းတယ္၊ မလုပ္ခ်င္ တာကို အတင္း လုပ္ခိုင္းတယ္၊ မေထာက္ခံ ခ်င္တာကို အတင္း ေထာက္ခံခိုင္းတယ္၊ ကိုယ့္ အယူအဆနဲ႔ မတူတဲ့သူကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႏွိပ္စက္တယ္။ ေခတ္ အဆက္ဆက္ အဲသလို လုပ္ခဲ့ၾကတယ္၊ အခုေခတ္လည္း လုပ္ေနၾက တုန္းပဲ။

•Freedom and reason make us men;
•Take these away, what are we then?

လြတ္လပ္မႈနဲ႔ အေၾကာင္းအက်ိဳး ကိုက္ေအာင္ စဥ္းစား ေတြးေခၚႏိုင္ စြမ္းက ဒို႔ကို လူျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ အဲဒါေတြကို ဖယ္ရွားလိုက္ရင္ ငါတို႔က ဘာလဲ…။

အေၾကာင္း အက်ိဳး ကိုက္ေအာင္ စဥ္းစား ေတြးေခၚ ႏိုင္စြမ္း ရွိမွလည္း လြတ္လပ္မႈ ရွိမယ္။ အေၾကာင္း အက်ိဳးကိုက္ေအာင္ မေတြးႏိုင္တဲ့ သူမွာ ဘယ္လို လြတ္လပ္မႈမ်ိဳး ရွိမလဲ။ မယံုသင့္တာေတြ၊ သဘာ၀ မက်တာေတြကို ယံုေနတဲ့ သူေတြဟာ လြတ္လပ္မႈ မရွိတဲ့ သူေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အေၾကာင္း အက်ိဳး ကိုက္ေအာင္ ေတြးေခၚတတ္တဲ့ သူေတြ၊ စဥ္းစားတတ္တဲ့ သူေတြ ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရမယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို အေၾကာင္း အက်ိဳး မကိုက္တာ ေတြကို ယံုေအာင္ လုပ္လိုက္မယ္၊ သဘာ၀ က်က် မစဥ္းစား တတ္ေအာင္ လုပ္လိုက္မယ္ ဆုိရင္ သူ႔ကို မလြတ္လပ္တဲ့သူ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္
ကိုယ့္လြတ္လပ္မႈ မေပ်ာက္ခ်င္ရင္
သဘာ၀ မက်တဲ့ အေၾကာင္းအက်ိဳး မကိုက္တာကို

ဘယ္ေတာ့မွ မယံုဘူးလို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ခိုင္ခိုင္မာမာ

သတၱိရွိရွိ ဆံုးျဖတ္ထားရမယ္။

ကိုယ့္ကို သူမ်ားက လွည့္စားလို႔ ရရင္ ကိုယ့္လြတ္လပ္မႈ ဆံုးရွံဳး ေနၿပီ။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လို နည္းေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကို လွည့္စားေန သလဲ။ ဘာေၾကာင့္ သူတို႔က လူေတြကို လွည့္စားဖို႔ ဒီေလာက္ ႀကိဳးစားေနၾက သလဲ။

•Mere animals, and just as well
The beasts may think of heav’n or hell.

(လြတ္လပ္မႈန႔ဲ အေၾကာင္း အက်ိဳး ကိုက္ေအာင္ စဥ္းစား ေတြးေခၚ ႏိုင္စြမ္းကို ဖယ္ရွား လိုက္ရင္ ငါတုိ႔က ဘာလဲ။) တိရစၦာန္ မွ်ပဲ။ ေကာင္းကင္ဘံု သို႔မဟုတ္ ငရဲဘံုကို ေတြးေကာင္း ေတြးမယ့္ တိရစၦာန္ အရိုင္းပဲ။

•May we no more our powers abuse,
•But ways of truth and goodness choose.

ငါတို႔ရဲ႕ စြမ္းရည္ သတၱိေတြကို ငါတို႔ အလြဲသံုးစား မလုပ္ၾကပါ စို႔နဲ႔။ အဲဒါ လုပ္မယ့္ အစား မွန္ကန္တာ လုပ္မယ့္ လမ္းနဲ႔ ေကာင္းမြန္တာ လုပ္တဲ့ လမ္းကို ေရြးၾကပါစို႔။

ကိုယ့္ရဲ႕ စြမ္းရည္ သတၱိဆိုတာ အေၾကာင္းအက်ိဳး သဘာ၀ က်က် စဥ္းစား ႏုိင္တဲ့ စြမ္းရည္ သတၱိပဲ။ ဒါဟာ လူသားရဲ႕ အႀကီးမားဆံုး စြမ္းရည္ ျဖစ္တယ္။ ဒီစြမ္းရည္ကို အလြဲသံုးစား မလုပ္ရဘူး။ ဒီစြမ္းရည္ကို သံုးၿပီးေတာ့ပဲ မွန္ကန္တဲ့လမ္း၊ ေကာင္းတ့ဲလမ္းကို ေရြးရမယ္။ ဒီစြမ္းရည္ကို မသံုးႏိုင္ရင္ မမွန္တဲ့ လမ္းကို ေရာက္ဖို႔ မ်ားတယ္။ ကိုယ္က ကိုယ့္ဉာဏ္နဲ႔ကိုယ္ မေရြးႏိုင္ရင္ သူမ်ားက ကိုယ့္အတြက္ ေရြးေပးလိမ့္မယ္။

အေၾကာင္းအက်ိဳး ကိုက္ေအာင္ မစဥ္းစား တတ္တ့ဲ သူေတြက သူမ်ားကို ဆရာလုပ္ေန ၾကတာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားပါတယ္။ လူအမ်ားစုဟာ အဲဒီလို လူေတြကို ဆရာ တင္ထားၾကတယ္။ ဆရာက အေၾကာင္း အက်ိဳး ကိုက္ေအာင္ မေတြးႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ သူ႔တပည့္က ဘယ္လို လုပ္ၿပီး အေၾကာင္း အက်ိဳး ကိုက္ေအာင္ သဘာ၀ က်ေအာင္ ေတြးႏိုင္ေတာ့ မလဲ။



ေဗဒင္ ဆရာေတြ၊ နတ္ကေတာ္ေတြ၊ ဘိုးေတာ္ေတြ၊ မယ္ေတာ္ေတြ၊ ၀ိဇၨာဆိုတဲ့ သူေတြကို ဆရာ တင္ထားၾကတဲ့ သူေတြဟာ ဘယ္လိုလုပ္ အေၾကာင္း အက်ိဳး ကိုက္ေအာင္ ေတြးႏိုင္မလဲ။ အခက္အခဲ တစ္ခု ရွိတဲ့ အခါ သဘာ၀က်တဲ့ အေျဖနဲ႔ လုပ္နည္းကို မရွာဘဲ သဘာ၀ မက်တဲ့ လုပ္နည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းေနရင္ အဲဒီ အခက္အခဲဟာ ဘယ္လို အဆင္ေျပႏိုင္ မလဲ။

~unknown ဒီကဗ်ာ ေရးတဲ့သူကို မသိပါဘူး..။

Friday, January 22, 2010

ဒါန ၏ အက်ဴိး ( ၁ ) ထမင္းခ်ဴိး အလွဴရွင္

            ေဂါတမ ဘုရားသခင္ ရာဇၿဂိဳလ္ၿပည္ ၌ သီတင္း သံုးေတာ္မူစဥ္ အိမ္တစ္အိမ္၌ ယဥ္းနာၿဖစ္ပြားရာ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္မွလြဲ ၍ အိမ္သူအိမ္သား အားလံုးေသဆံုးၾက၏။ ထိုအမ်ဳိးသမီး လည္းအိမ္ရိွပစၥည္းအားလံုး စြန္.ပစ္ ထြက္ေၿပးခဲ့ရ၏။ သူတပါး၏ အိမ္သို.သြား ကပ္ေနရ၏။ အိမ္ရွင္တို.လည္း ထိုအမ်ဳိးသမီးအား သနားသၿဖင္. ထမင္းခ်ဳိး မ်ားကိုေပးၾကကုန္၏။
           တစ္ေန.ေသာအခါ အရွင္မဟာကႆပသည္ ၇ ရက္ပတ္လံုးနိေရာဓသမာပတ္ကိုဝင္စား၍ သမာပတ္မွ ထေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ယေန.ငါသည္ အဘယ္သူ ကို ဆင္းရဲဒုကၡမွ လြတ္ေစ အံနည္း ဟု ဆင္ၿခင္ေတာ္မူ ရာ ထိုအမ်ဳိးသမီး ကိုၿမင္ေတာ္မူ၍ ထိုအိမ္သို. ဆြမ္းခံၾကေတာ္မူ၏။
           နိေရာဓသမာပတ္ မွ ထေသာရဟန္း အားဆြမ္းလွဴဒါန္း လွ်င္ လက္ငင္း အက်ဴိးေပးတက္၏။ ထိုအေၾကာင္းကိုသိေသာ သိၾကားမင္းသည္ မထင္ရွာေသာအသြင္ၿဖင့္ နတ္ဆြမ္း တို.ကိုေလာင္းမည္ၿပဳ၏။
အရွင္မဟာကႆပ လည္း သိၾကားမင္း မွန္း သိ၍ `သင္ကားကုသိုလ္ ေကာင္းမူၿပဳခဲ့ရၿပီ ဆင္းရဲသား တို.စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို မလုသင့္ ဟုဆို ကာ ထိုအမ်ဳိးသမီး ရိွရာ သို.ၾကြသြား၍ သူ.ေရွ၌ ရပ္၏။
             ထိုအမ်ဳိးသမီးလည္းတန္ခိုးၾကီးေသာ အရွင္မဟာကႆပ မွန္းသိသၿဖင့္ အရွင္ဘုရားႏွင့္ ထိုက္တန္ေသာလွဴစရာ မရွိသၿဖင့္ ကန္ေတာ.ပါေသး၏ ဟုေလွ်ာက္၏။ အရွင္မဟာကႆပ လည္း ရပ္ၿမဲရပ္ေတာ္မူ ၏။
              ထိုအမ်ဳိးသမီးလည္း အရွင္မဟာကႆပ သည္ ငါ့အား ခ်ီးေၿမွာက္ လို၍ ဤေနရာ ကိုၾကြေတာ္မူသည္ဟုသိ၍ ဝမ္းေၿမာက္ဝမ္းသာ ယမင္းခ်ဳိးတို.ကိုသပိတ္၌ ေလာင္းလွဴ၏။  အရွင္မဟာကႆပ လည္း ထိုေနရာ၌ ပင္ထမင္းခ်ဳိး ကိုဘုန္ေပးေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ေ၇ကိုေသာက္၍ အႏုေမာဒနာၿပဳ ေတာ္မူ၏။ အမ်ဳိးသမီးလည္း အတို္င္းထက္အလြန္ ၾကည္ညိဳ၏။ ယင္းသို.ၾကည္ညိဳသဒၶြြါ ပြားစဥ္ ထိုေန.ညပထမံ ၌ ရုတ္တရက္ေရာဂါ ရ၍ အနိစၥေရာက္ေလသည္။  သိၾကားမင္း သည္ကြယ္လြန္ အနိစၥေရာက္ေသာ အမ်ဳိးသမီးအား စတုမဟာရာဇ္ နတ္ဘံုႏွင့္ တာဝတိ သာနတ္ဘံု တို.၌ ရွာေဖြရာ ထိုအမ်ုဳိးသမီး ကိုမေတြရေပ။
              ထိုေၾကာင့္ သိၾကာမင္း သည္ အရွင္မဟာကႆပထံသို. လာ၍ ထိုအမ်ဳိးသမီး၏လားရာဂတိကိုေမးေလွ်ာက္၏
                အိုအရွင္ သိၾကာမင္း ငါ့အား ထမင္းခ်ဳိးလွဴဒါန္းရေသာအမ်ဳိးသမီးသည္ နိမၼနရတိ နတ္ဘံု၌ၿဖစ္ေလၿပီ

 
          

  

Friday, January 15, 2010

U THANT OF THE FOUR BRAHA VIHARA

 U THANT OF THE FOUR BRAHA VIHARA
 Many people have asked me how I felt at the time of my appointment at Acting Secretary General. They have been invariably surprised to learn that I did not feel the way most people would have felt in similar circumstances. To understand my feelings and my conception of the role of Secretary General – the nature of my religious and cultural background must first be understood. I should therefore like to outline not only my religious beliefs, but also my conception of human institutions and of the human situation itself.
As a Buddhist, I was trained to be tolerant of everything except intolerance. I was brought up not only to develop the spirit of tolerance, but also to cherish moral and spiritual qualities, especially modesty, humility, compassion, and most important, to attain a certain degree of emotional equilibrium. I was taught to control my emotions through a process of concentration and meditation. Of course, being human, and not yet having reached the stage of arahant or arhat (one who attains perfect enlightenment), I cannot completely “control” my emotions, but I must say that I am not really excited or excitable.

To understand my religious background, a brief explanation of certain ethical aspects of Buddhism will be necessary. Among the teachings of the Buddha are four features of meditation, the primary purpose of which is the attainment of moral and spiritual excellence: metta (good will or kindness), karuna (compassion), mudita (sympathetic joy), and upkkha (equanimity or equilibrium).
A true Buddhist practices his metta to all, without distinction; Buddhists need to apply in their daily lives the teachings of metta even to those whom they have never seen before, and will not see afterwards. “Just as the sun shines on all, or the rain falls on all, without distinction,” metta embraces all beings impartially and spontaneously, expecting nothing in return, not even appreciation. Metta is impersonal love or good will, the opposite of sensuous craving or a burning, sensual fire that can turn into wrath, hatred, or revenge when not required. A true Buddhist has to practice metta to friends and foes alike.

Karuna (compassion) is the second aspect of Buddhist meditation that all true Buddhists are expected to practice. This quality of compassion is deeply rooted in the Buddhist concept of suffering. Human life is one of suffering; hence, it is the duty of a good Buddhist to mitigate the suffering of others, not only in his thought but also in practice. He shows his compassion or pity to all, be they living in this or in another world. (Buddhism believes in life after death.) Buddhist charity is best seen during the feasts or dana given to the poor or to homeless monks, who are provided with alms food with a view to the donor’s attaining a higher order of bliss in the other world. The regular practice of compassion opens one’s mind to the “Noble Truth of Suffering” and its origin. For the Buddha has taught us that suffering originates in craving and ignorance. Hatred, or instance, is the root of all evil.
Mudita (sympathetic joy) can best be defined as one’s expression of sympathy with other people’s joy. The happiness of others generates happiness in the mind of a good Buddhist. Melancholy and pessimism have no place in the Buddha-dhamma or dharma (the cosmic and moral law governing the world, as formulated by the Buddha in his teachings.) One’s life gains in joy by sharing in the happiness of others, as if that happiness were one’s own. The person who cultivates altruistic joy radiates it over everyone in his surroundings, and thus everyone enjoys working and living with him. The practice of mudita not only dispels worry and frustrations but strengthens our moral fiber. Thus a true Buddhist is expected to pray for the happiness of all human beings. By practicing mudita, one automatically renders as important service to the entire community.
Upekkha (equanimity or equilibrium or detachment) connotes the acquisition of a balance of mind, whether in triumph or tragedy. This balance is achieved only as a result of deep insight into the nature of things, and primarily by contemplation and meditation. If one understands how unstable and impermanent all worldly things and conditions are, one learns to bear lightly even the greatest misfortune that befalls one or the greatest reward that is bestowed on one. This lofty quality of even-mindedness or emotional equilibrium is the most difficult of all ethical virtues to practice and apply in our hectic world. To contemplate life, but not to be enmeshed in it, is the law of the Buddha.

To achieve upekkha, one has to meditate. The Buddha’s teaching regarding meditation aims at producing a state of perfect mental health, emotional equilibrium, and tranquility. But this concept of Buddhist meditation is very much misunderstood, both by Buddhists and non-Buddhists. The word “meditation” is generally associated with a particularly posture, or musing on some kind of mystic or mysterious thought or going into a trance. Such misunderstanding is mainly due to the lack of s suitable English word for the original term bhavana, which means mental culture or mental development. The Buddhist bhavana aims at cleaning the mind of impurities, such ill will, hatred, and restlessness; it aims at cultivating such qualities as concentration, awareness, intelligence, confidence, and tranquility, leading finally to the attainment of the highest wisdom.

In other words, through meditation I seek inner peace. I heartily agree with Father Dominique Georges Pire, winner of the Nobel Peace Prize, when he says: “I still think that to be a peacemaker, that is to say a man of peace, one must first be at peace with oneself. One must achieve inner peace. This involves getting to know oneself and learning to control one’s impulses. Only then can a peaceful being approach the immense task of creating harmony between groups and between individuals.

It is far from my intention to claim that I have reached a very high stage on the path to attainment of the highest wisdom, or that I have attained complete “inner peace”. I can claim, however, that I practice bhavana every day. I try to cultivate the ethical aspects of Buddhism, and I believe that I have attained a greater degree of emotional equilibrium than most people. This explains why I received the tragic news of the sudden death (in a traffic accident) of my only son, Tin Maung Thant, on May 21, 1962, with minimal emotional reaction. For are not birth and death the two phases of the same life process? According to the Buddha, birth is followed by death, but death, in turn, is followed by rebirth.

The same minimal emotional reaction applied to the news brought to me on September 23, 1965, by the Norwegian permanent representative, Ambassador Sivert Nielson, that it was the intention of the Nobel Peace Committee in Oslo to award me the coveted prize for 1965. He showed me the letter addressed to him by the Nobel Peace Committee. My response was / is not the Secretary General merely doing his job when he works for peace? After Ambassador Nielsen left my office, my thoughts wandered to those who were more deserving of that prize than myself – those whose lifelong preoccupation had been the peace of the world, the welfare of mankind, and the unity of the human community: people like Paul Hoffman, Dr. S. Radhakrishnan, and many others. In any event, it was most gratifying to learn (on October 25) that UNICEF (the United Nations Children’s Fund), whose accomplishments in the humanitarian field no one questions, was the recipient of that prize.

မသိတာ မတတ္တာေတြ ၀န္ခံရင္း၊ မွားရဲရင္း၊ ျပင္ဆင္ရင္းနဲ ့ မဂၤလာရွိေသာ ေန ့ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းၾက

မဂၤလာရွိေသာ ေန ့ရက္မ်ား သို ့မဟုတ္ မဂၤလာဓါရဏကထာဆိုတဲ့က်မ္းမွာ မဟာေဗာဓိျမိဳင္ဆရာေတာ္က “ဗာဟုသစၥဥၥ၊ သိပၸဥၥ” မဂၤလာေတြကို အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတုမ်ားႏွင့္လည္း ျပည့္စံုေစ၊ လက္မႈပညာလည္း တတ္ကၽြမ္းေနေစလို ့ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုေတာ္ မူထားပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက “မ်က္စိႏွင့္ နား၊ အျမဲတံခါးဖြင့္ထားပါ” လို ့ မိန္ ့ေတာ္မူပါတယ္။

အၾကားအျမင္ဗဟုသုတ ဘယ္ေလာက္မ်ားရမလဲ?

၁။ တိုင္းျပည္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိေနေစရမည္။

၂။ စီးပြားေရးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းရိပ္မိေနေစရမည္။

၃။ လူမႈေရးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း နားလည္ေနေစရမည္။
အဲဒီလိုဆိုထားေတာ့ နိဳင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ကုန္ပါေရာလား။ ဒီ ၃ ခ်က္ကို ကၽြမ္းက်င္ေနရင္ ဘယ္ေနရာေနေန၊ ဘယ္ျပည္ေရာက္ေရာက္ လူေတာ္ပဲ။ အဲဒီသံုးခုစလံုးဟာ အျမဲတမ္း သက္၀င္လႈပ္ရွားေနတတ္တယ္။

ေရွးက နိဳင္ငံေရးကို “ၾကက္ဥအေရာင္ တိမ္ေတာင္သဖြယ္” လို ့ တင္စားခဲ့ၾကတယ္။ စီးပြားေရးမွာ ဒီေန ့ဒီပစၥည္း အသံုးတြင္က်ယ္ေနေပမယ့္ ေနာက္ရက္မွာ သူ ့ထက္သာတဲ့ပစၥည္း၀င္လာရင္ ေနာက္ေကာက္က်တတ္တယ္။ က်ီးအစာစားသလိုပဲ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ေနရာက ဘယ္သူေတြဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတာ အျမဲအကဲခတ္ေနရတယ္။ မဟုတ္ရင္ “စီးပြားေရး၊ လူအိုရံံု”ထဲ ေရာက္သြားတတ္တယ္။ ကိုယ့္စီးပြားေရး အျမဲတမ္း နုပ်ိဳလန္းဆန္းေနခ်င္ရင္ အျမဲ မ်က္စိႏွင့္နားကို ဖြင့္ထားဖို ့လိုတယ္။ အရည္အေသြး ေကာင္းသည္ထက္ေကာင္းေအာင္ “သုေတသနျပဳမႈ” လုိတယ္။ စားသံုးသူကို မလိမ္ခ်င္ရဘူး။

လူမႈေရးမွာလည္းဘဲ လူကိုလူလို ဆက္ဆံရမယ္။ စာေပကရတဲ့အေတြ ့အၾကံဳေတြ၊ ဗဟုသုတေတြကို ၀ိဇၨာပညာရပ္လို ့ဆိုရင္ သူနဲ ့ယွဥ္တြဲျပီး လက္ေတြ ့အသံုးခ်စရာေတြကို သိပၸံပညာ ဒါမွမဟုတ္ လက္မႈပညာလို ့ဆိုနိဳင္တယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း မဂၤလာသုတ္ကို ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ေသးေသးၾကီးၾကီး အျပစ္ကင္းမယ့္အလုပ္မ်ိဳးဆို လက္ရာေျမာက္ေနပါေစ၊ ကိုယ္က်င့္မပ်က္မယ့္ အလုပ္မ်ိဳးဆို မရွက္မေၾကာက္ပါေလႏွင့္။ တတ္ျပီးလက္မႈပညာကို မေလးမစား၊ မကိုင္တြယ္ပါေလႏွင့္။ အဲဒီသံုးခ်က္ကို လိုက္နာနိဳင္ရင္ ေလာကနိဗၺာန္ဆိုတာ ေျပးမလြတ္ေတာ့ဘူးလို ့မိန္ ့မွာေတာ္မူပါတယ္။



တေလာက စာေရးဆရာ ေရာဘတ္တီကီယိုဆာကီရဲ ့စာအုပ္ေတြဖတ္မိတယ္။ သူ ့အေရးအသားေတြထဲမွာ မခံခ်င္စရာေတြရွိေနေပမယ့္ အမွန္ေတြမ်ားတယ္။ ဥပမာ သူက ကၽြန္ေတာ္တို ့လို ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္သမားေတြအတြက္ အေရးအၾကီးဆံုးက အလြတ္ရေအာင္က်က္ဖို ့နဲ ့ အမ်ိဳးစံုေအာင္က်က္ဖို ့ဘဲတဲ့။ မခံခ်င္စရာပါ။ ဒါေပမယ့္ အမွန္ေတြပါေနတယ္။ စာေမးပြဲဆိုတာ ဘြဲ ့ေတြ၊ လက္မွတ္ေတြ၊ ဒီဂရီေတြဆိုတာဟာလည္း အမ်ားအားျဖင့္ သင္ထားတာကို ဘယ္ေလာက္မွတ္မိသလဲလို ့ ျပန္ေမးတာေတြမ်ားတယ္။ ဒါေတာင္သိပ္ျပီး မွတ္ခ်င္က်က္ခ်င္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္တမ္း ေလာကကို ရင္ဆိုင္၊ ဘ၀နဲ ့ထိေတြ ့တဲ့အခါမွာ အလြတ္က်က္ထားတာေတြနဲ ့မလံုေလာက္ပါဘူး။
ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲသြားတိုက္မယ့္ တိုက္ေလယာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္ကို ပထမဆံုးက ေလေၾကာင္းသင္ေက်ာင္းမွာ ေလ့က်င့္ေပးတယ္။ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ရလာေတာ့ ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြနဲ ့ေပါ့။ လက္ေတြ ့တာ၀န္ေပးေပးခ်င္း သက္ဆိုင္ရာတာ၀န္ရွိသူက အေရးေပၚအေျခအေနနဲ ့ၾကံဳရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိလားလို ့ေမးေတာ့ ေမးရေကာင္းလားဆိုျပီး စိတ္ေတြဆိုးလို ့ ခ်ေရးစမ္းဆိုေတာ့လည္း တစ္ခုမက်န္ ျပန္ေျဖနိဳင္တယ္။

ဒါနဲ ့လက္ေတြ ့စမ္းၾကည့္ရေအာင္ဆိုျပီး ေလယာဥ္ပ်ံေမာင္းၾကည့္တယ္။ ဒါေလးမ်ားေပါ့ေလ။ ေနာက္အဲဒီစမ္းသပ္တဲ့အရာရွိက စက္ရပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ ေလယာဥ္က ဦးစိုက္ျပီး ဆင္းေနေတာ့တာေပါ့။ စမ္းသပ္တဲ့အရာရွိက ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ အစမ္းသပ္ခံရတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ဘယ္ကစလုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ စမ္းသပ္တဲ့အရာရွိကပဲ ေလယာဥ္ကိုအခ်ိန္မီ ျပန္ထိန္းလိုက္ရတယ္။ ေစာေစာက အလြတ္ရထားတဲ့စာေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ။

ဒီေတာ့ စမ္းသပ္တဲ့အရာရွိက စကားတစ္ခြန္းေျပာျပတယ္။ ဒီစကားကို ပိုင္းေလာ့တစ္ေယာက္အတြက္ ေျပာေပမယ့္ က်န္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့တစ္ေတြနဲ ့လဲ ပတ္သတ္ေနတယ္။“သူမ်ား သတ္လို ့ေသမွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ညံ့တာ၊ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းမျပည့္တာေတြေၾကာင့္ ေသမွာတဲ့။” ကၽြန္ေတာ္တို ့တစ္ေတြဟာ မဂၤလာရွိတဲ့ ေန ့ရက္မ်ားကို လိုခ်င္ရင္ မျပည့္တာေတြ၊ အားနည္းခ်က္ေတြကို ျပဳျပင္ဖို ့ကိုယ္မသိေသးတာ မတတ္ေသးတာေတြကို ေလ့လာဆည္းပူးဖို ့အမ်ားၾကီးလိုပါအံုးမယ္။



ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ အလြတ္က်က္နိဳင္၊ ျပန္ဆိုနိဳင္ၾကတာခ်ည္းဘဲ။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္ဆိုရင္ ျပန္စဥ္းစားေနရေသး။ ဘယ္ကစလို ့ စရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနေသးရင္ေတာ့ တကယ္ မသိေသးမတတ္ေသးတာ အမွန္ပါ။ အလြတ္ရတာဟာ တကယ္သိတာမဟုတ္ဘူး။ အေရးေပၚ အေျခအေနေတြကို သာမန္အေျခအေနလို သေဘာထား ေလ့က်င့္ေပးနိဳင္မွ အေၾကာက္တရားရဲ ့ေနရာမွာ အရည္အခ်င္းေတြ၊ အရည္အေသြးေတြ ၀င္လာမွ အတၱၾကီးမႈ၊ မာနၾကီးမႈရဲ ့ေနရာမွာ စိတ္ခ်ယံုၾကည္မႈေတြ၀င္လာမွ တကယ္တတ္၊ တကယ္သိလို ့ဆိုနိဳင္မယ္။



တကယ္ေတာ့ ေလာကီလူ ့ေဘာင္မွာ ရွင္သန္ရပ္တည္နိဳင္ဖို ့အတြက္ အလြတ္က်က္ မွတ္မိတာထက္ ပိုတဲ့ အေျခခံစြမ္းရည္ေတြ လိုအပ္ပါတယ္။ အနည္းဆံုး အဲဒီစြမ္းရည္ေတြရေအာင္ ဘယ္လိုေလ့လာဆည္းပူးမလဲဆိုတာက စရပါမယ္။ ျပီးရင္ ေရထဲမိုးထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းတုန္ ့ျပန္ ေဆာင္ရြက္နိဳင္တဲ့အထိ ေလ့လာရ၊ ဆည္းပူးရ၊ ေလ့က်င့္ထားရပါမယ္။

ခုလိုေျပာလို ့ ေလ့လာဆည္းပူးရာမွာ အလြတ္မက်က္ရဘူး၊ မွတ္သားမထားရဘူးလို ့ ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ အခ်က္အလက္ေတြကို ဦးေႏွာက္ထဲမွာ မွတ္သားထားတာဟာ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးထဲ အခ်က္အလက္ေတြထည့္ထားတာႏွင့္တူပါတယ္။ ဒီကတဆင့္ အာရံုငါးပါး အပါအ၀င္ လက္ေတြ ့အေတြ ့အၾကံဳေတြကို ျမင္တာႏွင့္သိ၊ ၾကားတာႏွင့္လုပ္တတ္တာမ်ိဳးေတြ၊ အာရံုေၾကာေတြရဲ ့နိဳးၾကားတက္ၾကြမႈေတြလိုအပ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ခံစားရမႈေတြ၊ မသိစိတ္ေတြရဲ ့ဆည္းပူးေလ့လာမႈေတြလဲ ရရွိပါမယ္။ ေပ်ာ္စရာ၊ ေၾကာက္စရာ၊ ခ်စ္ခင္စရာ၊ ၾကင္နာသနားစရာ၊ ၀မ္းေျမာက္စရာေတြကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္မလဲ ဆိုတာဟာလဲ ေလ့လာဆည္းပူးအပ္ပါတယ္။ တစ္ခုတည္းေရြးျပီး ေလ့လာဆည္းပူးတာမ်ိဳးဟာ အဓိပၸါယ္မျပည့္စံုပါဘူး။

ေလ့လာဆည္းပူးရာမွာ ဘယ္လိုေလ့လာဆည္းပူးရမယ္ဆိုတာ အေရးအၾကီးဆံုးပါ။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတဲ့ေက်ာင္းဟာ စာသင္ေက်ာင္းထက္ ပညာေတြအမ်ားၾကီး ေပးေနတာပါ။ ငယ္ငယ္က စက္ဘီးစီးသင္တဲ့အေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ စက္ဘီးစီးသင္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္၊ တက္ၾကြလိုက္တယ္ျဖစ္ျခင္းေပါ့။ ခုေနအခါ ဘာသာရပ္တစ္ခု၊ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေလ့လာေတာ့မယ္ဆိုရင္ စက္ဘီးစီးသင္တုန္းကေလာက္ စိတ္အားထက္သန္မႈမ်ိဳး ရွိေသးရဲ ့လား စဥ္းစားစရာပါ။

၀မ္းသာေပမယ့္ စက္ဘီးစီးသင္တာ၊ ဘာေတြလုပ္ရကိုင္ရမယ္ဆိုတာ၊ ဘာေတြ ဆည္းပူးေလ့လာရမယ္ဆိုတာ မသိပါဘူး။ စက္ဘီ စ စီးၾကည့္တယ္။ လဲတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကိုယ္မသိေသးတာေတြ ဘာေတြရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ သိလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လဲလိုက္၊ ျပန္ထလိုက္၊ ျပန္စီးလိုက္၊ လဲလိုက္ လုပ္ပါမ်ားလာေတာ့ မွားတာေတြျပင္လာနိဳင္တယ္။ စက္ဘီးစီးတက္လာတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ လဲတယ္။ ေျဖာင့္ေျဖာင့္စီးခ်င္ရင္ ဘယ္လို၊ ေကြ ့ခ်င္ရင္ဘယ္လိုဆိုတာ သိလာတယ္။ ဒါေပမယ္ ့ ဒီအဆင့္ဟာ တကယ္တတ္တာ မဟုတ္ေသးဘူး။

ကိုယ္သိထား၊ တတ္ထားတာေတြကို အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္မွာ ထုတ္သံုးနိဳင္တယ္။ စက္ဘီးစီးဖို ့အေရး ဘာမွစဥ္းစားေနစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ တတ္လို ့တတ္မွန္းေတာင္မသိ၊ သတိမရေတာ့ဘဲ တက္စီးနိဳင္တယ္။ ဘယ္အေၾကာင္းအရာျဖစ္ျဖစ္ ဒီအဆင့္ေလးဆင့္ကို ျဖတ္သန္းရတယ္။ ပညအလိုက္၊ လူအလိုက္ အခ်ိန္ယူရတာ ကြာျခားမႈေတာ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေယဘူယ်အားျဖင့္ ဒီအတိုင္းဘဲ။ “ဒူးလည္းကြဲေရာ၊ စက္ဘီးစီးလက္တတ္ေရာ” ဆိုတဲ့စကားရွိတယ္။ အမွားေတြေတြ ့ အမွားေတြျပင္ျပီးမွ တတ္ကၽြမ္းနားလည္သူျဖစ္လာတာပါ။ မွားရမွာေၾကာက္သူ၊ စင္းလံုးေခ်ာျဖစ္ခ်င္သူေတြ၊ အမွားေတြကို မျပင္မဆင္ တေပြ ့တပိုက္ တယုတယထားခ်င္သူေတြဟာ တတ္ကၽြမ္းသူေတြ ျဖစ္မလာနိဳင္ပါဘူး။
ုဟုတ္ကဲ့။ ပညာေခတ္ၾကီးမွာ မသိတာ မတတ္တာေတြ ၀န္ခံရင္း၊ မွားရဲရင္း၊ ျပင္ဆင္ရင္းနဲ ့ မဂၤလာရွိေသာ ေန ့ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။

Thursday, January 7, 2010

၃။ စိတၱ၀ဂၢ----------ဓမၼပဒ (ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္)

၃။ စိတၱ၀ဂၢ

၃။ စိတၱ၀ဂၢ Chapter 03


Chapter 03

၃၃။ ဖႏၵနံ စပလံ စိတၱံ၊ ဒူရကၡံ ဒုႏၷိ၀ါရယံ။
ဥဇံု ကေရာတိ ေမဓာ၀ီ၊ ဥသုကာေရာ၀ ေတဇနံ။

၃၄။ ၀ါရိေဇာ၀ ထေလ ခိေတၱာ၊ ၾသကေမာကတဥဗၻေတာ။
ပရိဖႏၵတိဒံ စိတၱံ၊ မာရေဓယ်ံ ပဟာတေ၀။

၃၃။ ေလးသမားသည္ ျမားကို ေျဖာင့္ေအာင္ျပဳသကဲ့သို႔ ပညာ႐ွိသည္ (အာ႐ံုတို႔၌)တုန္လႈပ္၍ လွ်ပ္ေပၚေလာ္ လည္ျခင္း သေဘာ႐ွိေသာ ေစာင့္ထိန္းရန္ တားျမစ္ရန္ ခက္ခဲေသာစိတ္ကို ေျဖာင့္ေအာင္ျပဳ၏။

၃၄။ ေရတည္းဟူေသာ မွီရာတည္ရာမွ ထုတ္ေဆာင္၍ ကုန္း၌ပစ္ခ်ထားအပ္ေသာငါးသည္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ တုန္လႈပ္သကဲ့သို႔ ကိေလသာမာရ္ ကိုယ္တြင္းရန္ကိုပယ္ရန္ ကာမနယ္ပယ္မွ ထုတ္ေဆာင္၍ ထားအပ္ေသာ ဤစိတ္သည္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ တုန္လႈပ္၏။

33. The mind is restless, unsteady, hard to guard, hard to control. The wise man makes it straight, like a Fletcher straightens his arrows.

34. Like a fish quivers when taken out from his watery home and thrown on land, our mind struggles to get free from the power of Mara's sway (kilesas, moral defilements).

၃၅။ ဒုႏၷိဂၢဟႆ လဟုေနာ၊ ယတၳကာမနိပါတိေနာ။
စိတၱႆ ဒမေထာ သာဓု၊ စိတၱံ ဒႏၲံ သုခါ၀ဟံ။

၃၅။ ႏွိမ္နင္းရန္ခဲယဥ္း၍ လ်င္ျမန္ေသာသေဘာ႐ွိေသာ အလို႐ွိရာအာ႐ုံ၌ က်ေလ့႐ွိေသာစိတ္ကို ဆံုးမျခင္း သည္ေကာင္း၏၊ (ဆံုးမျပီး၍)ယဥ္ေက်းေသာစိတ္သည္ ခ်မ္းသာကို ႐ြက္ေဆာင္တတ္၏။

35. It is good to tame the mind, which is difficult to restrain. It flies after fancies wherever it likes. A disciplined mind brings happiness.

၃၆။ သုဒုဒၵသံ သုနိပုဏံ၊ ယတၳကာမနိပါတိနံ။
စိတၱံ ရေကၡထ ေမဓာ၀ီ၊ စိတၱံ ဂုတၱံ သုခါ၀ဟံ။

၃၆။ အလြန္႔အလြန္ျမင္ႏုိင္ခဲေသာ အလြန္႔အလြန္သိမ္ေမြ႔ေသာ အလို႐ွိရာအာ႐ုံ၌ က်ေလ့႐ွိေသာ စိတ္ကို ပညာ ႐ွိသည္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ရာ၏၊ ေစာင့္ေ႐ွာက္ထားအပ္ေသာစိတ္သည္ ခ်မ္းသာကို ႐ြက္ေဆာင္တတ္၏။

36. Invisible and subtle is the mind, and it flies after fancies wherever it likes, but let the wise man guard well his mind, for a mind well-guarded is a source of great joy.

၃၇။ ဒူရဂၤမံ ဧကစရံ၊ အသရီရံ ဂုဟာသယံ။ (ဧကစာရံ)
ေယ စိတၱံ သံယမိႆႏၲိ၊ ေမာကၡႏၲိ မာရဗႏၶနာ။

၃၇။ အေ၀းသို႔သြားတတ္ေသာ တစ္ဦးတည္းက်က္စားေသာ ကိုယ္ေကာင္အထည္မ႐ွိေသာ (ဟဒယ ၀တၳဳ)လိုဏ္ဂူ၌မီွေသာစိတ္ကို အၾကင္သူတို႔သည္ ေစာင့္စည္း(ခ်ဳပ္တည္း)ၾကကုန္၏၊ (ထိုသူတို႔သည္) မာရ္အေႏွာင္အဖြဲ႔မွ လြတ္ၾကကုန္လတၱံ႔။

37. Those who control their mind which travels far, moves about alone, hides in the chamber of the heart, are free from the bonds of Mara ( the tempter).

၃၈။ အန၀႒ိတစိတၱႆ၊ သဒၶမၼံ အ၀ိဇာနေတာ။
ပရိ ပႅ၀ပသာဒႆ၊ ပညာ န ပရိပူရတိ။

၃၉။ အန၀ႆုတစိတၱႆ၊ အနႏြာဟတေစတေသာ။
ပုညပါပပဟီနႆ၊ နတၳိ ဇာဂရေတာ ဘယံ။

၃၈။ မတည္တံ့ေသာစိတ္႐ွိေသာ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို မသိေသာ ေပါေလာေပၚေသာ ယံုၾကည္မႈ႐ွိသူအား ပညာသည္ မျပည့္စံု။

၃၉။ (ရာဂ)မစိုစြတ္ေသာစိတ္႐ွိေသာ၊ (ေဒါသ)ထိခိုက္ေသာစိတ္မ႐ွိေသာ ေကာင္းမႈမေကာင္းမႈကို ပယ္ၿပီးေသာ ႏုိးၾကားေသာပုဂၢဳိလ္အား ေဘးသည္မ႐ွိ။

38. He whose mind is unsteady, who knows not the path of truth (Dhamma), whose faith in peace is wavering, he shall never reach fullness of wisdom.

39. For the wakeful one whose mind is free from passion, whose thoughts are undisturbed, who has given up both good and evil, there is no fear.

၄၀။ ကုမၻဴပမံ ကာယမိမံ ၀ိဒိတြာ၊ နဂ႐ူပမံ စိတၱမိဒံ ဌေပတြာ။
ေယာေဓထ မာရံ ပညာ၀ုေဓန၊ ဇိတဥၥ ရေကၡ အနိေ၀သေနာ သိယာ။

၄၀။ ဤ(သံုးဆယ့္ႏွစ္ေကာ႒ာသ) ခႏၶာကိုယ္ကို အိုးႏွင့္တူ၏ဟုသိ၍ ဤစိတ္ကို ျမိဳ႔ႏွင့္တူ၏ဟု ဉာဏ္၌သက္၀င္ ေစလ်က္ ပညာလက္နက္ျဖင့္ ကိေလသာမာရ္ကို တိုက္ခိုက္ရာ၏၊ (တိုက္ခိုက္၍) ေအာင္ေသာ တရားကိုလည္း ကပ္ျငိတြယ္တာျခင္းမရွိဘဲ ေစာင့္ေရွာက္ထားရာ၏။

40. Knowing this body to be like an earthen jar, making the mind like a fortified city, one should fight Mara (all temptations) with the weapon of knowledge and continue to guard the mind on what has been gained – without attachment to it.

၄၁။ အစိရံ ၀တယံ ကာေယာ၊ ပထ၀ႎ အဓိေသႆတိ။
ဆုေဒၶါ အေပတ၀ိညာေဏာ၊ နိရတၳံ၀ ကလိဂၤရံ။

၄၁။ ဤခႏၶာကိုယ္သည္ ၀ိညာဥ္ကင္းခဲ့ေသာ္ အသံုးမက်ေသာ ထင္းတံုးကဲ့သို႔ စြန္႔ပစ္အပ္သည္ ျဖစ္၍ မၾကာမွီသာလွ်င္ ေျမေပၚ၌ အိပ္ရလိမ့္တကား။

41. For before long, this body will lifeless lie on the ground, without consciousness, abandoned like a useless log.

၄၂။ ဒိေသာ ဒိသံ ယံ တံ ကယိရာ၊ ေ၀ရီ ၀ါ ပန ေ၀ရိနံ။
မိစၧာပဏိဟိတံ စိတၱံ၊ ပါပိေယာ နံ တေတာ ကေရ။

၄၂။ ခိုးသူတစ္ေယာက္သည္ ခိုးသူတစ္ေယာက္ကုိ(ျမင္ေသာ္) ပ်က္စီးေအာင္ ျပဳရာ၏၊ ရန္သူတစ္ေယာက္သည္ ရန္သူတစ္ေယာက္ကို(ျမင္ေသာ္) ပ်က္စီးေအာင္ ျပဳရာ၏၊ မေကာင္းသျဖင့္ ထားအပ္ေသာစိတ္သည္ကား ထို စိတ္ရွိသူကို ထုိ႔ထက္ပင္ ယုတ္ညံ့ေအာင္ ျပဳႏုိင္၏။

42. What an enemy may do to an enemy, or a hater to a hater, but a man's own mind, if wrongly directed, can do him a far greater harm.

၄၃။ န တံ မာတာ ပိတာ ကယိရာ၊ အေည ၀ါပိ စ ဉာတကာ။
သမၼာပဏိဟိတံ စိတၱံ၊ ေသယ်ေသာ နံ တေတာ ကေရ။

၄၃။ ထို လူ နတ္ နိဗၺာန္ သံုးတန္ေသာ ခ်မ္းသာမ်ဳိးကို အမိအဖသည္ မျပဳႏုိင္၊ တစ္ပါးေသာ ေဆြမ်ဳိးတို႔သည္လည္း မျပဳစြမ္းႏုိင္ကုန္၊ ထို လူ နတ္ နိဗၺာန္ သံုးတန္ေသာ ခ်မ္းသာမ်ဳိးကို ေကာင္းစြာထားအပ္ေသာ စိတ္သည္သာလွ်င္ ထိုမိဖေဆြမ်ဳိးတို႔ထက္ တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ျမင့္ျမတ္ေအာင္ ျပဳစြမ္းႏုုိင္၏။

43. Not mother, neither father, nor any other relatives will do well to a man, but his own right directed mind can do it to him for his well-being.

၂။ အပၸမာဒ၀ဂၢ ----------ဓမၼပဒ (ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္)

၂။ အပၸမာဒ၀ဂၢ

၂။ အပၸမာဒ၀ဂၢ Chapter 02


Chapter 02

၂၁။ အပၸမာေဒါ အမတပဒံ၊ ပမာေဒါ မစၥဳေနာ ပဒံ။
အပၸမတၱာ န မီယႏၲိ၊ ေယ ပမတၱာ ယထာ မတာ။

၂၂။ ဧ၀ံ ၀ိေသသေတာ ဉတြာ၊ အပၸမာဒမွိ ပ႑ိတာ။
အပၸမာေဒ ပေမာဒႏၲိ၊ အရိယာနံ ေဂါစေရ ရတာ။

၂၃။ ေတ စ်ာယိေနာ သာတတိကာ၊ နိစၥံ ဒဠွပရကၠမာ။
ဖုသႏၲိ ဓီရာ နိဗၺာနံ၊ ေယာဂေကၡမံ အႏုတၱရံ။

၂၁။ မေမ့မေလ်ာ့ျခင္းသည္ နိဗၺာန္၏အေၾကာင္းတည္း၊ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းသည္ ေသျခင္း၏အေၾကာင္းတည္း၊ မေမ့မေလ်ာ့ေသာသူတို႔သည္ ေသသည္မမည္ကုန္၊ ေမ့ေလ်ာ့ေသာသူတို႔သည္ ေသသည္ မည္ကုန္၏။

၂၂။ မေမ့ေလ်ာ့ေသာ ပညာ႐ွိတို႔သည္ ဤသို႔ ထူးျခားေၾကာင္းကိုသိ၍ မေမ့ေလ်ာ့ေသာ သတိတရား၌ ႐ႊင္လန္း၀မ္း ေျမာက္ကုန္လ်က္ အရိယာတို႔၏ က်က္စားရာ ေလာကုတၱရာတရား ကိုးပါး၌ ေမြ႔ေလ်ာ္ၾကကုန္၏။

၂၃။ ထိုပညာ႐ွိတို႔သည္ (သမထ ၀ိပႆနာ စ်ာန္ႏွစ္ပါးျဖင့္ ကိေလသာကို) ႐ႈိ႔ၿမႇိဳက္ကုန္ၿပီးလွ်င္ အျမဲမျပတ္ လံု႔လ ျပဳကုန္၍ မတြန္႔မဆုတ္ လံု႔လထုတ္ကုန္လ်က္ ေယာဂေလးပါး၏ကုန္ရာ အတုမ႐ွိျမတ္ေသာ နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ၾက ကုန္၏။

21. Awareness is the path to the deathless (Nibbana), unawareness, the path of death. Those who are aware do not die; those who are unaware are as if dead already.

22. Those who, with a clean mind have seen this truth, those who are wise and ever-watchful, they feel the joy of watchfulness, the joy of the path of the Noble Ones (Ariyas).

23. And the wise who devote themselves to meditation and in deep contemplation with ever-living power advance on the path, they in the end reach Nibbana, incomparable release from bonds.

၂၄။ ဥ႒ာန၀ေတာ သတီမေတာ၊ သုစိကမၼႆ နိသမၼကာရိေနာ။
သညတႆ ဓမၼဇီ၀ိေနာ၊ အပၸမတၱႆ ယေသာဘိ၀ၯုတိ။

၂၄။ ထႂကြလံု႔လရွိသူ၊ သတိရွိသူ၊ စင္ၾကယ္ေသာကံ သံုးပါး႐ွိသူ၊ စူးစမ္း၍ျပဳေလ့႐ွိသူ (ဣေႁႏၵကို) ေစာင့္စည္းသူ၊ တရားသျဖင့္ အသက္ေမြးသူ၊ မေမ့ေလ်ာ့သူအား အေႁခြအရံ အေက်ာ္အေစာသည္ တိုးပြား၏။

24. Energetic, alert, ever mindful, pure in deed, careful in action, self-controlled, living in accordance with truth (right livelihood), that person will arise in glory.

၂၅။ ဥ႒ာေနနပၸမာေဒန၊ သံယေမန ဒေမန စ။
ဒီပံ ကယိရာထ ေမဓာ၀ီ၊ ယံ ၾသေဃာ နာဘိကီရတိ။

၂၅။ ထႂကြလံု႔လႏွင့္လည္းေကာင္း၊ မေမ့ေလ်ာ့ျခင္းႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ (သီလ) ေစာင့္စည္းျခင္း ႏွင့္လည္းေကာင္း၊ (ဣေႁႏၵကို) ဆံုးမျခင္းႏွင့္ လည္းေကာင္း ျပည့္စံုေသာ ပညာ႐ွိသည္ သံသရာတည္းဟူေသာ သမုဒၵရာ၌ အရဟတၱဖိုလ္တည္းဟူေသာ မီွခိုရာကြၽန္းကို ျပဳလုပ္ရာ၏၊ ယင္းသည့္ ကြၽန္းကို ကိေလသာေရလ်ဥ္သည္ မဖ်က္ဆီးႏုိင္ေတာ့ျပီ။

25. By earnestness, by mindfulness, by restraint and self-control (with regard to moral precepts), the wise man could make an island (in the sea of mental defilements) that a flood of passion cannot sweep away.

၂၆။ ပမာဒမႏုယုဥၨႏၲိ၊ ဗာလာ ဒုေမၼဓိေနာ ဇနာ။
အပၸမာဒဥၥ ေမဓာ၀ီ၊ ဓနံ ေသ႒ံ၀ ရကၡတိ။

၂၇။ မာ ပမာဒမႏုယုေဥၨထ၊ မာ ကာမရတိသႏၴ၀ံ။
အပၸမေတၱာ ဟိ စ်ာယေႏၲာ၊ ပေပၸါတိ ၀ိပုလံ သုခံ။

၂၆။ ပညာမဲ့၍ မိုက္ေသာသူတို႔သည္ ေမ့ေလ်ာ့မႈကို အားထုတ္ၾကကုန္၏၊ ပညာ႐ိွသည္ကား မေမ့ေလ်ာ့ျခင္းကို အျမတ္ဆံုး ဥစၥာကဲ့သို႕ ေစာင့္ေ႐ွာက္၏။

၂၇။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္တို႔သည္ ေမ့ေလ်ာ့မႈကို အားမထုတ္ၾကကုန္လင့္၊ ကာမတို႔၌ ေမြ႔ေလ်ာ္မႈဟုဆိုေသာ တဏွာႏွင့္ အကြၽမ္း၀င္မႈကို အားမထုတ္ၾကကုန္လင့္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မေမ့မေလ်ာ့ (သမထ ၀ိပႆနာ စ်ာန္ႏွစ္ပါးျဖင့္ ကိေလသာကို) ႐ႈိ႔ျမိႇဳက္တတ္ေသာသူသည္ ျမတ္ေသာ (နိဗၺာန္)ခ်မ္းသာသို႔ ေရာက္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္တည္း။

26. Foolish and unintelligent people engage in unawareness. But the wise one guards awareness like the greatest treasure.

27. Do not indulge in negligence, do not be intimate with attachment to lust and desires. The vigilant one who is established in mindfulness and aware can gain Nibbana, the joy supreme.

၂၈။ ပမာဒံ အပၸမာေဒန၊ ယဒါ ႏုဒတိ ပ႑ိေတာ။
ပညာပါသာဒမာ႐ုယွ၊ အေသာေကာ ေသာကိနႎ ပဇံ။
ပဗၺတေ႒ာ၀ ဘူမေ႒၊ ဓီေရာ ဗာေလ အေ၀ကၡတိ။

၂၈။ ပညာ႐ွိသည္ ေမ့ေလ်ာ့မႈကို မေမ့ေလ်ာ့မႈျဖင့္ ပယ္ေဖ်ာက္၏၊ စိုးရိမ္မႈကင္းေသာ ရဟႏၲာ သည္ ဒိဗၺစကၡဳဟုဆိုအပ္ေသာ ပညာျပာသာဒ္ထက္သို႔တက္၍ စိုးရိမ္မႈ႐ွိေသာ သတၱ၀ါအေပါင္းကို ႐ႈၾကည့္၏၊ ေတာင္ထိပ္၌တည္ေသာသူသည္ ေျမျပင္၌တည္ေသာသူတို႔ကို ႐ႈၾကည့္သကဲ့သို႔ ပညာ႐ွိ ရဟႏၲာသည္ (ပုထုဇဥ္)သူမိုက္တို႔ကို ႐ႈၾကည့္၏။

28. The wise expels unawareness by awareness, negligence by vigilance, climbing the tower of wisdom, sorrow less, the wise one (the Arahant) looks down upon the sorrowing crowd as one standing on the mountain looks down those standing on the ground below.

၂၉။ အပၸမေတၱာ ပမေတၱသု၊ သေတၱသု ဗဟုဇာဂေရာ။
အဗလႆံ၀ သီဃေႆာ၊ ဟိတြာ ယာတိ သုေမဓေသာ။

၂၉။ လ်င္ျမန္ေသာျမင္းသည္ ခြန္အားနည္းေသာျမင္းကို ခ်န္၍ သြားသကဲ့သို႔၊ ေမ့ေလ်ာ့သူ အေပါင္းတို႔တြင္ မေမ့ေလ်ာ့ေသာပညာ႐ွိသည္ ေမ့ေလ်ာ့သူကိုခ်န္ထား၍ သြား၏၊ သတိလြတ္ကင္း ႏိိုးၾကားျခင္း မ႐ွိသူ အေပါင္းတို႔တြင္ သတိပြားမ်ား ႏုိးၾကားသူသည္ (သတိလြတ္ကင္း ႏိုးၾကားျခင္း မ႐ွိသူမ်ားကို) စြန္႔ထား၍သြား၏။

29. Watchful among the unwatchful, vigilant among the heedless, the wise man like a swift horse runs his race, outrunning those leaving behind who are slow.

၃၀။ အပၸမာေဒန မဃ၀ါ၊ ေဒ၀ါနံ ေသ႒တံ ဂေတာ။
အပၸမာဒံ ပသံသႏၲိ၊ ပမာေဒါ ဂရဟိေတာ သဒါ။

၃၀။ မာဃလုလင္သည္ (ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌) မေမ့ေလ်ာ့ျခင္းေၾကာင့္ နတ္တို႔၏ အထြတ္အထိပ္သို႔ေရာက္၏၊ (ပညာ႐ွိတို႔သည္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ၌) မေမ့ေလ်ာ့ျခင္းကို ခ်ီးမြမ္းကုန္၏၊ (ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈ၌) ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းကို အခါခပ္သိမ္း ကဲ့ရဲ႕အပ္၏။

30. Magha young man rose to the lordship of the gods by mindfulness (in doing meritorious deeds). The wise praise earnestness; negligence in doing virtuous deeds is always blamed.

၃၁။ အပၸမာဒရေတာ ဘိကၡဳ၊ ပမာေဒ ဘယဒႆိ ၀ါ။
သံေယာဇနံ အဏံု ထူလံ၊ ဍဟံ အဂၢီ၀ ဂစၦတိ။

၃၁။ မီးသည္ ၾကီးငယ္မေ႐ွာင္ ေလာင္စာဟူသမွ်ကို ေလာင္ကြၽမ္းသကဲ့သို႔ မေမ့ေလ်ာ့မႈ၌ ေမြ႔ေလ်ာ္၍ ေမ့ေလ်ာ့မႈ၌ ေဘးဟု ႐ႈေလ့႐ွိေသာ ရဟန္းသည္ ၾကီးငယ္မဟူ သံေယာဇဥ္အားလံုးကို ေလာင္ကြၽမ္းေစလ်က္ (နိဗၺာန္သို႔)သြား၏။

31. The monk who delights in awareness and fears negligence goes to Nibbana destroying all fetters like a fire burning all obstacles both great and small.

၃၂။ အပၸမာဒရေတာ ဘိကၡဳ၊ ပမာေဒ ဘယဒႆိ ၀ါ။
အဘေဗၺာ ပရိဟာနာယ၊ နိဗၺာနေႆ၀ သႏၲိေက။

၃၂။ မေမ့ေလ်ာ့မႈ၌ ေမြ႔ေလ်ာ္၍ ေမ့ေလ်ာ့မႈ၌ ေဘးဟု ႐ႈေလ့႐ွိေသာ ရဟန္းသည္ (မဂ္ဖိုလ္တို႔မွ) ဆုတ္ယုတ္ျခင္းငွါ မထိုက္၊ နိဗၺာန္၏ အနီး၌သာလွ်င္ ျဖစ္၏။

32. The monk who delights in awareness and fears in negligence cannot fall away (from his perfect state) – he is very close upon Nibbana.

၁။ ယမက၀ဂၢ ----------ဓမၼပဒ (ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္)

နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ

၁။ ယမက၀ဂၢ

၁။ မေနာပုဗၺဂၤမာ ဓမၼာ၊ မေနာေသေ႒ာ မေနာမယာ။

မနသာ ေစ ပဒုေ႒န၊ ဘာသတိ ၀ါ ကေရာတိ ၀ါ။

တေတာ နံ ဒုကၡမေႏြတိ၊ စကၠံ၀ ၀ဟေတာ ပဒံ။



၁။ နာမ္ခႏၶာ(ေလးပါး)တုိ႕သည္ စိတ္လွ်င္ ေရ့ွသြားရွိကုန္၏၊ စိတ္လွ်င္ အႀကီးအမွဴးရွိကုန္၏၊ စိတ္ျဖင့္ၿပီးကုန္၏၊ ျပစ္မွားလိိုေသာစိတ္ျဖင့္ အကယ္၍ ေျပာဆိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ျပဳလုပ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ၾကံစည္ေသာ္လည္းေကာင္း ထိုေျပာဆို ျပဳလုပ္ ၾကံစည္မႈေၾကာင့္ လွည္းဘီးသည္ ၀န္ေဆာင္ႏြား၏ေျခရာသို႔ အစဥ္လုိက္ဘိသက့ဲသို႔ ထိုသူသို႔ ဆင္းရဲသည္ အစဥ္လိုက္ေလ၏။

1. Mental perception is the lead in mind that causes everything to happen. It is founded on our thoughts. Our life is the creation of our mind which is supreme. If one speaks or acts or plans with wicked mind, suffering and pain will follow as the wheel of a cart that follows the hoof of the ox.

၂။ မေနာပုဗၺဂၤမာ ဓမၼာ၊ မေနာေသေ႒ာ မေနာမယာ။

မနသာ ေစ ပသေႏၷန၊ ဘာသတိ ၀ါ ကေရာတိ ၀ါ။

တေတာ နံ သုခမေႏြတိ၊ ဆာယာ၀ အနပါယိနီ။

၂။ နာမ္ခႏၡာ(ေလးပါး)တို႕သည္ စိတ္လွ်င္ ေရ့ွသြားရွိကုန္၏၊ စိတ္လွ်င္ အၾကီးအမွဴးရွိကုန္၏၊ စိတ္ျဖင့္ ၿပီးကုန္၏၊ သန္႔ရွင္းၾကည္လင္ေသာစိတ္ျဖင့္ အကယ္၍ ေျပာဆိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ျပဳလုပ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ၾကံစည္ေသာ္လည္းေကာင္း ထို(ေျပာဆို ျပဳလုပ္ ၾကံစည္)ေသာေၾကာင့္ အရိပ္သည္ (လူကို)မစြန္႔မူ၍ အစဥ္ လိုက္သကဲ့သို႔ ထိုသူသို႔ ခ်မ္းသာသည္ အစဥ္လိုက္ေလ၏။

2. Mental perception is the lead in mind that causes everything to happen. It is founded on our thoughts. Our life is the creation of our mind which is supreme. If one speaks or acts or plans with pure mind, joy and peace will follow like a shadow that never leaves the body.

၃။ အေကၠာစိၧ မံ အ၀ဓိ မံ၊ အဇိနိ မံ အဟာသိ ေမ။

ေယ စ တံ ဥပနယွႏၲိ၊ ေ၀ရံ ေတသံ န သမၼတိ။

၄။ အေကၠာစိၧ မံ အ၀ဓိ မံ၊ အဇိနိ မံ အဟာသိ ေမ။

ေယ စ တံ ႏုပနယွႏၲိ၊ ေ၀ရံ ေတသူပသမၼတိ။

၃။ ဤသူသည္ ငါ့ကို ဆဲေရးဖူးျပီ၊ ငါ့ကို ညႇဥ္းဆဲဖူးျပီ၊ ငါ့ကိုေအာင္ႏုိင္ဖူးျပီ၊ ငါ့ဥစၥာကို ေဆာင္ယူဖူးျပီဟု ထိုသူ႔အေပၚ၌ ရန္ျငိဳးဖြ႔ဲကုန္၏၊ ထိုသူတို႔အား ျဖစ္ေပၚလာသည့္ရန္သည္ မျငိမ္းေအးႏိုင္။

၄။ ဤသူသည္ ငါ့ကို ဆဲေရးဖူးျပီ၊ ငါ့ကို ညႇဥ္းဆဲဖူးျပီ၊ ငါ့ကိုေအာင္ႏုိင္ဖူးျပီ၊ ငါ့ဥစၥာကို ေဆာင္ယူဖူးျပီဟု ထိုသူ႔အေပၚ၌ ရန္ျငိဳးမဖြဲ႔ကုန္၊ ထိုသူတို႔အား (ျဖစ္ေပၚလာသည့္) ရန္သည္ ေျပၿငိမ္းႏုိင္၏။

3. "He abused me, he injured me, and he robbed me"- those who have such thoughts in mind will not be free from hatred.

4. "He abused me, he injured me, and he robbed me"- those who do not have such thoughts in mind will be free from hatred.

၅။ န ဟိ ေ၀ေရန ေ၀ရာနိ၊ သမၼႏၲီဓ ကုဒါစနံ။

အေ၀ေရန စ သမၼႏၲိ၊ ဧသ ဓေမၼာ သနႏၲေနာ။

၅။ ဤေလာက၌ ရန္တုံ႔မူျခင္းျဖင့္ ရန္တို႔သည္ အဘယ္အခါမွ် မေျပၿငိမ္းႏုိင္ကုန္၊ ရန္တုံ႔မမူျခင္းျဖင့္သာလွ်င္ ရန္ေျပၿငိမ္းႏုိင္ကုန္၏၊ ဤသေဘာကား အစဥ္အလာ ဓမၼတာ သေဘာပင္တည္း။

5. As a universal truth, hatred will never end by hatred: hatred will cease by loving kindness.

၆။ ပေရ စ န ၀ိဇာနႏၲိ၊ မယေမတၱ ယမာမေသ။

ေယ စ တတၳ ၀ိဇာနႏၲိ၊ တေတာ သမၼႏၲိ ေမဓဂါ။
၆။ ဤေလာက၌ လူမိုက္တို႔သည္ ငါတိို႔ ေသၾကလိမ့္မည္ဟု မသိၾကကုန္၊ ထိုမသိမႈေၾကာင့္ ခိုက္ရန္ျငင္းခံုမႈတို႔သည္ မေျပျငိမ္းႏုိင္ကုန္၊ ဤေလာက၌ ပညာရွိသူတို႔သည္ ငါတို႔ေသၾကလိမ့္မည္ဟု သိၾကကုန္၏၊ ထိုသိမႈေၾကာင့္ ခိုက္ရန္ျငင္းခံုမႈတို႔သည္ ေျပျငိမ္းႏုိင္ကုန္၏။
6. The silly do not know that they must one day come to an end; but those who know this do not fight each other and their quarrels cease.
၇။ သုဘာႏုပႆႎ ၀ိဟရႏၲံ၊ ဣႁႏိၵေယသု အသံ၀ုတံ။

ေဘာဇနမွိ စာမတၱညံဳ၊ ကုသီတံ ဟီန၀ီရိယံ။

တံ ေ၀ ပသဟတိ မာေရာ၊ ၀ါေတာ ႐ုကၡံ၀ ဒုဗၺလံ။၈။ အသုဘာႏုပႆႎ ၀ိဟရႏၲံ၊ ဣႁႏိၵေယသု သုသံ၀ုတံ။

ေဘာဇနမွိ စ မတၱညံဳ၊ သဒၶံ အာရဒၶ၀ီရိယံ။

တံ ေ၀ နပၸသဟတိ မာေရာ၊ ၀ါေတာ ေသလံ၀ ပဗၺတံ။

၇။ တင့္တယ္၏ဟူ၍ အဖန္ဖန္ ႐ႈ၍ေနေသာ ဣေႁႏၵတို႔၌ မေစာင့္စည္းဘဲ ေဘာဇဥ္၌ အတိုင္းအရွည္ကို မသိမူ၍ ၀ီ ရိယယုတ္ေလ်ာ့ ပ်င္းရိသူကို ေလမုန္တိုင္းသည္ အားနည္းေသာသစ္ပင္ကို ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းဆဲဘိသက့ဲသို႔ (ကိေလသာ)မာရ္သည္ စင္စစ္ ႏွိပ္စက္ႏိုင္၏။

၈။ မတင့္တယ္ဟု အဖန္ဖန္႐ႈ၍ေနေသာ ဣေႁႏၵတို႔၌ ေကာင္းစြာ ေစာင့္စည္းလ်က္ ေဘာဇဥ္၌ အတိုင္းအရွည္ကိုသိ၍ သဒၶါတရားရွိသျဖင့္ ထက္သန္ေသာ လုံ႔လရွိသူကို ေလမုန္တိုင္းသည္ ေက်ာက္ေတာင္ၾကီးကို မႏွိပ္စက္ မညႇဥ္းဆဲႏုိင္ဘိသကဲ့သို႔ (ကိေလသာ)မာရ္သည္ စင္စစ္ မႏွိပ္စက္ႏုိင္။

7. The person who lives as though the things of the world were pleasurable, with senses uncontrolled and food immoderate, lazy and weak will be overpowered by Mara (craving), like the wind throws down a weak tree.
8. The person who lives as though the things of the world were not pleasurable, with senses well controlled and food moderate, faithful and strong , will not be overpowered by Mara (craving), like a mountain unshaken by the wind.

၉။ အနိကၠသာေ၀ါ ကာသာ၀ံ၊ ေယာ ၀တၳံ ပရိဒဟိႆတိ။

အေပေတာ ဒမသေစၥန၊ န ေသာ ကာသာ၀မရဟတိ။

၁၀။ ေယာ စ ၀ႏၲကသာ၀ႆ၊ သီေလသု သုသမာဟိေတာ။

ဥေပေတာ ဒမသေစၥန၊ သ ေ၀ ကာသာ၀မရဟတိ။

၉။ (ဣေႁႏၵကို)ဆံုးမျခင္းကင္း၍ မွန္ကန္စြာ ေျပာဆိုျခင္းမရွိေသာ ကိေလသာဖန္ေရ မကင္းဘဲလ်က္ ဖန္ရည္စြန္း ေသာ အ၀တ္(သကၤန္း)ကို ၀တ္ေသာသူသည္၊ ဖန္ရည္ စြန္းေသာ အ၀တ္(သကၤန္း)ႏွင့္ မထိုက္တန္။

၁၀။ ဣေႁႏၵတို႔ကိုဆံုးမလ်က္ မွန္ကန္စြာ ေျပာဆိုျခင္းရွိေသာ ကိေလသာဖန္ေရကို ေထြးအန္ျပီး၍ သီလတို႔၌ ေကာင္းစြာ ေစာင့္ထိန္းသူသည္သာလွ်င္ ဖန္ရည္စြန္းေသာအ၀တ္ႏွင့္ ထိုက္တန္၏။

9. One, who puts yellow robe with a soul which is impure, lacks in self-control (composure) and disregardful of truth is unworthy of the yellow robe.

10. One who is pure from sin and whose soul is strong in virtue, who has self-control and regards truth is indeed worthy of the yellow robe.

၁၁။ အသာေရ သာရမတိေနာ၊ သာေရ စာသာရဒႆိေနာ။

ေတ သာရံ နာဓိဂစၧႏၲိ၊ မိစၧာသကၤပၸေဂါစရာ။

၁၂။ သာရဥၥ သာရေတာ ဉတြာ၊ အသာရဥၥ အသာရေတာ။

ေတ သာရံ အဓိဂစၧႏၲိ၊ သမၼာသကၤပၸေဂါစရာ။

၁၁။ အႏွစ္မရွိေသာတရား၌ အႏွစ္ရွိ၏ဟု အယူရိွၾကကုန္၏၊ အႏွစ္ရွိေသာ တရား၌မူကား အႏွစ္မရွိဟု အယူရွိၾကကုန္၏၊ ထိုသူတို႔သည္ မွားေသာ ၾကံစည္မႈလွ်င္ (က်က္စားရာ)အာ႐ုံ ရွိၾကကုန္ရကား အႏွစ္ ရွိေသာတရားကို မရႏုိင္ၾကကုန္။

၁၂။ အႏွစ္ရွိေသာတရားကိုလည္း အႏွစ္ရွိေသာတရားဟူ၍ အႏွစ္မရွိေသာတရားကိုလည္း အႏွစ္ မရွိေသာတရားဟူ၍ သိၾကကုန္ေသာေၾကာင့္ ထိုသူတို႔သည္ မွန္ကန္ေသာၾကံစည္မႈလွ်င္ (က်က္စားရာ)အာ႐ုံ ရွိ ကုန္ရကား အႏွစ္ရွိေသာ တရားကို ရႏုိင္ၾကကုန္၏။

11.Those who consider truth in untruth, and see untruth in truth, do not reach the truth, lost in the path of wrong views.

12. Those who consider truth in truth and untruth in untruth arrive at truth and follow true desires as they hold right views.

၁၃။ ယထာ အဂါရံ ဒုစၧႏၷံ၊ ၀ု႒ီ သမတိ၀ိဇၥၽတိ။

ဧ၀ံ အဘာ၀ိတံ စိတၱံ၊ ရာေဂါ သမတိ၀ိဇၥၽတိ။

၁၄။ ယထာ အဂါရံ သုဆႏၷံ၊ ၀ု႒ီ န သမတိ၀ိဇၥၽတိ။

ဧ၀ံ သုဘာ၀ိတံ စိတၱံ၊ ရာေဂါ န သမတိ၀ိဇၥၽတိ။

၁၃။ အိမ္ကို မေကာင္းသျဖင့္ မိုးအပ္သည္ရွိေသာ္ မိုးေရသည္ ေဖာက္၀င္ႏုိင္သကဲ့သို႔ စိတ္ကို (သမထ၊ ၀ိပ ႆနာတို႔ျဖင့္) ေကာင္းစြာ မပြားထံုအပ္သည္ရွိေသာ္ ရာဂသည္ ေဖာက္၀င္ႏုိင္၏။

၁၄။ အိမ္ကို ေကာင္းစြာမိုးအပ္သည္ရွိေသာ္ မိုးေရသည္ မေဖာက္၀င္ႏုိင္သကဲ့သို႔ စိတ္ကို (သမထ၊ ၀ိပ ႆနာတို႔ျဖင့္) ေကာင္းစြာ ပြားထံုအပ္သည္ရွိေသာ္ ရာဂသည္ မေဖာက္၀င္ႏုိင္။

13. As rain penetrates the poorly thatched house that is poorly roofed, passion (raga) penetrates the unguarded mind.

14. As rain does not penetrate the well-guarded house, so passion (raga) does not penetrate the well-guarded mind.

၁၅။ ဣဓ ေသာစတိ ေပစၥ ေသာစတိ၊ ပါပကာရီ ဥဘယတၳ ေသာစတိ။

ေသာ ေသာစတိ ေသာ ၀ိဟညတိ၊ ဒိသြာ ကမၼကိလိ႒မတၱေနာ။

၁၅။ မေကာင္းမႈျပဳသူသည္ ဤဘ၀၌လည္း စိုးရိမ္ရ၏၊ တမလြန္ဘ၀၌လည္း စိုးရိမ္ရ၏၊ ပစၥဳပၸန္ တမလြန္ ဘ၀ႏွစ္တန္တို႔၌လည္း စိုးရိမ္ရ၏၊ ထိုမေကာင္းမႈျပဳသူသည္ မိမိ၏ညစ္ႏြမ္းေသာ ကံကို သိျမင္၍ စိုးရိမ္ရ ပင္ပန္းရ၏။

15. The evil-doer suffers in this world and he suffers in the next, the man who does evil suffers in both worlds. He suffers and mourns when he sees the wrong he has done.

၁၆။ ဣဓ ေမာဒတိ ေပစၥ ေမာဒတိ၊ ကတပုေညာ ဥဘယတၳ ေမာဒတိ။

ေသာ ေမာဒတိ ေသာ ပေမာဒတိ၊ ဒိသြာ ကမၼ၀ိသုဒၶိမတၱေနာ။

၁၆။ ေကာင္းမႈျပဳသူသည္ ဤဘ၀၌လည္း ၀မ္းေျမာက္ရ၏၊ တမလြန္ဘ၀၌လည္း ၀မ္းေျမာက္ရ၏၊ ပစၥဳပၸန္ တမလြန္ ဘ၀ႏွစ္တန္တို႔၌လည္း ၀မ္းေျမာက္ရ၏၊ ထိုေကာင္းမႈျပဳသူသည္ မိမိ၏ စင္ၾကယ္ေသာကံကုိ သိျမင္ရ၍ ၀မ္း ေျမာက္ရ အလြန္၀မ္းေျမာက္ရ၏။

16. The virtuous person is happy in this world and after death, happy in both. Seeing the purity of his own action, he feels glad when he sees the good he has done.

၁၇။ ဣဓ တပၸတိ ေပစၥ တပၸတိ၊ ပါပကာရီ ဥဘယတၳ တပၸတိ။

ပါပံ ေမ ကတႏၲိ တပၸတိ၊ ဘိေယ်ာ တပၸတိ ဒုဂၢတႎ ဂေတာ။

၁၇။ မေကာင္းမႈျပဳသူသည္ ဤဘ၀၌လည္း ပူပန္ရ၏၊ တမလြန္ဘ၀၌လည္း ပူပန္ရ၏၊ ပစၥဳပၸန္ တမလြန္ ဘ၀ႏွစ္တန္တို႔၌လည္း ပူပန္ရ၏၊ ငါသည္ မေကာင္းမႈကို ျပဳမိၿပီဟု ပူပန္ရ၏၊ ဒုဂၢတိဘံုဘ၀သို႔ ေရာက္ပါမူကား အလြန္ ပူပန္ရ၏။

17. The evil-doer suffers in this world and, he suffers in the next, he suffers in both. He suffers when he thinks of the evil he has done: he suffers even more when he has gone in the evil path to hell.

၁၈။ ဣဓ နႏၵတိ ေပစၥ နႏၵတိ၊ ကတပုေညာ ဥဘယတၳ နႏၵတိ။

ပုညံ ေမ ကတႏၲိ နႏၵတိ၊ ဘိေယ်ာ နႏၵတိ သုဂၢတႎ ဂေတာ။

၁၈။ ေကာင္းမႈျပဳသူသည္ ဤဘ၀၌လည္း ႏွစ္သက္ရ၏၊ တမလြန္ဘ၀၌လည္း ႏွစ္သက္ရ၏၊ ပစၥဳပၸန္ တမလြန္ ဘ၀ႏွစ္တန္တို႔၌လည္း ႏွစ္သက္ရ၏၊ ငါသည္ ေကာင္းမႈကို ျပဳအပ္ၿပီဟု ႏွစ္သက္ရ၏၊ သုဂတိဘံုဘ၀သို႔ ေရာက္ပါမူကား အလြန္ႏွစ္သက္ရ၏။

18. The virtuous man rejoices in this world, and he rejoices in the next world: the man who does well rejoices in both worlds. "I have done good deed", thus he rejoices and even happier when he has gone on the good path to heaven.
၁၉။ ဗဟုမၸိ ေစ သံဟိတ ဘာသမာေနာ၊ န တကၠေရာ ေဟာတိ နေရာ ပမေတၱာ။

ေဂါေပါ၀ ဂါေ၀ါ ဂဏယံ ပေရသံ၊ န ဘာဂ၀ါ သာမညႆ ေဟာတိ။

၂၀။ အပၸမၸိ ေစ သံဟိတ ဘာသမာေနာ၊ ဓမၼႆ ေဟာတိ အႏုဓမၼစာရီ။

ရာဂဥၥ ေဒါသဥၥ ပဟာယ ေမာဟံ၊ သမၼပၸဇာေနာ သု၀ိမုတၱစိေတၱာ။

အႏုပါဒိယာေနာ ဣဓ ၀ါ ဟုရံ ၀ါ၊ သ ဘာဂ၀ါ သာမညႆ ေဟာတိ။

၁၉။ ႏြား႐ွင္တို႔အား ႏြားတို႔ကို ေရတြက္အပ္ႏွင္းလိုက္ရေသာ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ႏြားႏုိ႔ အရသာကို မခံစားရသကဲ့သို႔၊ နိဗၺာန္ေရာက္သည္အထိ အက်ဳိးစီးပြားႏွင့္စပ္ေသာ ပိဋကတ္ သံုးပံုဟူေသာ ဘုရားစကားေတာ္ကို မ်ားစြာေျပာေဟာေနေသာ္လည္း မက်င့္မၾကံ ေမ့ေလ်ာ့ေပါ့ တန္ေနေသာသူသည္ ျပဳထိုက္သည္ကိုျပဳသည္ မမည္၊ မဂ္ဖိုလ္အရသာကို မခံစားရ။

၂၀။ နိဗၺာန္ေရာက္သည္အထိ အက်ဳိးစီးပြားႏွင့္စပ္ေသာ ပိဋကတ္သံုးပံုဟူေသာ ဘုရားစကားေတာ္ကို အနည္းငယ္မွ်ပင္ ေျပာေဟာေနပါေသာ္လည္း တရားအားေလ်ာ္ေသာ အက်င့္ကို က်င့္ေလ့႐ွိသူျဖစ္ခဲ့မူ ရာဂ ေဒါသ ေမာဟကို ပယ္ျပီးလွ်င္ ေကာင္းစြာ အျပားအားျဖင့္ သိသည္ ျဖစ္၍ (ကိေလသာတို႔မွ)လြတ္ေသာ စိတ္႐ွိသည္ျဖစ္လ်က္ ဤေလာက၌ လည္းေကာင္း၊ တမလြန္ ေလာက၌ လည္းေကာင္း စြဲလမ္းမႈမ႐ွိေတာ့ၿပီ၊ ထိုသူသည္သာ မဂ္ဖိုလ္အရသာကို ခံစားရ၏။

19. If a man speaks many religious words of the Buddha (Tipita-ka) but does not put it into practice, this thoughtless man cannot enjoy the life of religion, like a cowherd counting others' cows, without knowing the taste of the milk.

20. If a man speaks a few religious words and yet he lives the life of those words (Dhamma), free from passion, hatred and illusion – with right vision and a free mind, craving for nothing both now and hereafter – the life of this man is a life of faithfulness in religion.

                                          ဓမၼပဒ (ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္)
                                         http://www.lknt4.blogspot.com/  

Tuesday, January 5, 2010

ဗုဒၶဘာသာတုိင္းသိသင္႔ေသာ ဘုရားရွိခုိး

ၾသကာသ ၊ ၾသကာသ ၊ကာယကံ ၊ ၀စီကံ ၊ မေနာကံ သဗၺေဒါသ ခပ္သိမ္းေသာ အျပစ္တို႕ကို ေပ်ာက္ပါေစျခင္းအက်ိဳးငွာပထမ ၊ ဒုတိယ ၊ တတိယ ၊ တစ္ၾကိမ္ ၊ႏွစ္ၾကိမ္ ၊သံုးၾကိမ္ ေျမာက္ေအာင္ ဘုရားရတနာ ၊ တရားရတနာ ၊သံဃာရတနာ ၊ရတနာျမတ္သံုးပါးတို႕ကို အရိုအေသ အေလးအျမတ္ လက္အုပ္မိုး၍ ရွိခိုးပူေဇာ္ ဖူးေျမာ္မာန္ေလ်ာ့ ကန္ေတာ့ပါ၏အရွင္ဘုရား ။ကန္ေတာ့ရေသာ အက်ိဳးအားေၾကာင့္ အပါယ္ေလးပါး ၊ ကပ္သံုးပါး ၊ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး ၊ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါး ၊ ၀ိပတၱိတရားေလးပါး ၊ ဗ်ႆနတရား ငါးပါး တို႕မွ အခါခပ္သိမ္း ကင္းလြတ္ၿငိမ္းသည္ျဖစ္၍ မဂ္တရား ၊
ဖိုလ္တရား ၊နိဗၺါန္ခ်မ္းသာ တရားေတာ္ျမတ္ကို ရပါလို၏အရွင္ဘုရား။


အနက္ ။ ။ ၾသကာသ ၾသကာသ ၊ၾသကာသ - ရွိခိုးပါရေစ အခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ (၃) ၾကိမ္ ။ ကာယကံ ၊၀စီကံ ၊ မေနာကံ သဗၺေဒါသ ခပ္သိမ္းေသာ အျပစ္တို႕ကို ေပ်ာက္ပေစျခင္းအက်ိဳးငွာ - ကိုယ္ျဖင့္ ျပဳမူျပစ္မွားမိခဲ့ေသာ ကာယအမူ၊ ႏႈတ္ျဖင့္ ေျပာဆိုျပစ္မွားမိခဲ့ေသာ ၀စီအမႈ ၊ စိတ္ျဖင့္ၾကံစည္ျပစ္မွားမိခဲ့ေသာ မေနာအမႈ စသည့္ ထိုကံသံုးပါးတြင္ တစ္ပါးပါး ေသာ ကံတို႕ျဖင့္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၌လည္းေကာင္း ၊ ဆရာသမား မိဘ ဘိုးဘြား အစရွိေသာ လူၾကီးသူမမ်ား၌ လည္းေကာင္း ျပစ္မွားမိခဲ့လွ်င္ ကင္းရွင္းေျပေပ်ာက္ပါေစျခင္း အက်ိဳးငွာ ၊ ပထမ ၊ဒုတိယ ၊တတိယ ၊ တစ္ၾကိမ္ ၊ႏွစ္ၾကိမ္ ၊သံုးၾကိမ္ေျမာက္ေအာင္ - ပထမက ဒုတိယ ၊ ဒုတိယက တတိယ ၊ တစ္ၾကိမ္က ႏွစ္ၾကိမ္ ၊ ႏွစ္ၾကိမ္က သံုးၾကိမ္တိုင္ေအာင္ ဘုရားရတနာ ၊ တရားရတနာ ၊ သံဃာရတနာ ရတနာျမတ္သံုးပါးတို႕ကို အရိုအေသ အေလးအျမတ္ လက္အုပ္မိုး၍ ၊ရွိခိုးပူေဇာ္ ဖူးေျမာ္မာန္ေလ်ာ့ ကန္ေတာ့ပါ၏အရွွင္ ဘုရား ။ ဟိတ္ဟန္မျပ မာန္မာန ေလ်ာ့ခ်၍ ၾကည့္ရႈဖူးေျမာ္ ကန္ေတာ့ပါ၏ အရွင္ဘုရား ။

ကန္ေတာ့ရေသာ အက်ိဳးအားေၾကာင့္ - ဤကန္ေတာ့ရေသာ ကုလိုလ္အက်ိဳးအား အစြမ္းေၾကာင့္ ၊

အပါယ္ေလးပါး -

(၁) ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မ်ားစြာျပဳခြင့္မရၾကေသာ ငရဲၾကီးမ်ားျဖစ္ၾကသည့္

(က) အကုလိုလ္ကံ မကုန္ေသးသမွ်တစ္ခါတည္း ေသေၾကေပ်ာက္ပ်က္မသြားဘဲ ထပ္ခါထပ္ခါ အသက္ရွင္လွ်က္ ငရဲထိန္းတို႕၏ ခုတ္ျဖတ္မႈကိုသာ ျပင္းစြာခံၾကရရွာေသာ သိဥၥိဳးငရဲ ၊

(ခ) ငရဲသားတို႕ကို ငရဲထိန္းတို႕က သားေကာင္ကို ေခြးေတြ လိုက္သလို အတင္းလိုက္ၾကျပီး ေမာဟိုက္သြားသည့္အခါ သစ္တံုးၾကီးကို သစ္ေရြသမားတို႕က ခုတ္ေရြၾကသကဲ့သို႕ က်က်နန မ်ဥ္းၾကိဳးခ်၍ ပက္လက္တစ္မ်ိဳး ၊ ေမွာက္လ်က္တစ္မ်ိဳး ၊ ၀ဲယာတစ္မ်ိဳး ၊ ေရွ႕ေနာက္တစ္မ်ိဳး အားျဖင့္ အကုလိုလ္ကံ မကုန္ေသးသ၍ လြတ္ခြင့္မရႏိုင္ၾက ဘဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးခုတ္ေရြခံၾကရသည့္ ကာဠသုတ္ငရဲ ၊

(ဂ) ေအာက္ေျမအျပင္မွာ မီးလ်ံေတြထလွ်က္ အထု (၉) ယူဇနာရွိေသာ သံေျမျပင္ၾကီးျဖစ္၌ ငရဲသားတို႕ဟာ ထန္းပင္ငုတ္ေလးေတြစိုက္ထားသလို ခါးထိေအာင္စိုက္ထားျခင္းခံရျပီး အေရွ႕အရပ္မွ လာေသာ သံေတာင္ၾကီးက စားမည္၀ါးမည္ဆိုေနသလို တဒိန္းဒိန္း တၿခိမ္းၿခိမ္းျမည္ဟီးလ်က္ ၾကိတ္ကာၾကိတ္ကာ အေနာက္အရပ္သို႕ သြားျပီး ၊ ေနာက္ေတာင္အရပ္မွ သံေတာင္ၾကီးက ထိုနည္းအတိုင္းပင္ ၾကိတ္ကာၾကိတ္ကာေျမာက္အရပ္သို႕သြားျပီးလွ်င္ အေနာက္အရပ္သို႕ ေရာက္ၿပီးေသာ သံေတာင္ၾကီးကလည္း အေရွ႕အရပ္သို႕ၾကိတ္ကာၾကိတ္ကာျပန္၍လာျခင္းျဖင္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွသံေတာင္ေတြ သန္းဥတုတ္သလို ဖိႏွိပ္ၾကိတ္ေခ်ေသာ္လည္း အကုသိုလ္ကံ မကုန္သမွ်ငုတ္စုစု ေပၚထြက္လ်က္ ဆက္ကာဆက္ကာ အၾကိတ္ခံရရွာေသာ သံဃာတငရဲ ၊

 (ဃ) မီးေတာက္တို႕သည္ တ၀ုန္းး၀ုန္း့ ထလ်က္ ငရဲသို႕က်ေရာက္သူတို႕၏ ဒြါရ (၉) ေပါက္မွ အတင္း၀င္ေရာက္ေလာင္ကၽြမ္းသျဖင့္ အလြန္အားငယ္စြာ တစာစာေအာ္ၾကရရွာျပီး ျပင္းစြာငိုေၾကြးျခင္းျဖင့္ မီးေတာက္မီးလွ်ံ အေလာင္ခံေနၾကရေသ ေရာရုာ၀ငရဲ ၊

(င) မီးခိုးတို႔တစ္ငရဲလံုးဖံုးလြမ္းေနျပီး ငရဲသို႕က်ေရာက္သူတို႕ကို မီးခိုးတို႕ကအတြင္းအျပင္ အတင္း၀င္၍ ႏွဴးႏွပ္ၾကေသာေၾကာင့္ ငရဲသူ ငရဲသားတို႕မွာ ဘာမွနတတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ပဲ သနားစဖြယ္ အားငယ္စြာ ေအာ္ေနၾကရရွာေသာ မဟာေရာရု၀ငရဲ ၊

(စ) ငရဲသို႕က်ေရာက္ေသာ သတၱ၀ါမ်ားကို ထန္းလံုးေလာက္ၾကီးမား၍ မီးလွ်ံထေသာ သံတံက်င္၌ မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ စိုက္ထားျပီးလွ်င္ ထိုသံတံမွ ထြက္ေသာ မီးလွ်ံတို႕က အျမဲပူေလာင္ေစတတ္ေသာ တာပနငရဲ ၊

(ဆ) မီးလွ်ံထေနေသာ သံေတာင္ၾကီးႏွင့္ ထိုသံေတာင္၏ေအာက္ေျခ၌ သံတံက်င္ေတြစိုက္ထူထားျပီး ငရဲသူငရဲသားတို႕ကို ငရဲထိန္းတို႕က သံေတာင္ေပၚသို႕ မတက္တက္ေအာင္ ရိုက္ႏွက္၍ တင္ၾကျပီး သံေေတာင္ေပၚသို႕ေရာက္ေသာအခါ ကံၾကမၼာအေလ်ာက္ ေလမုန္တိုင္းေပၚေပါက္၍ ထိုေလမုန္တိုင္းက ေတာင္ေျခ၌ရွိေသာ တံက်င္ေပၚေရာက္ေအာင္ တိုက္လႊင့္ခ်လိုက္သျဖင့္ တံက်င္အဖ်ား၌ ကားခနဲ စူး၀င္ျခင္းခံၾကရရွာေသာ မဟာတာပန ငရဲ ၊

(ဇ)မီးေတာကိမီးလွ်ံမ်ား အၾကားမရွိပဲ တစ္ငရဲလံုးမီးလွ်ံမ်ားဆက္ေနျပီးငရဲသားခ်င္းလည္း ၀ါးက်ည္ေတာက္အတြင္း မုန္ညွင္းေစ့ကေလးေတြ ျပည့္က်ပ္ေနသကဲ့သို႔ အၾကားမရွိျပည့္က်ပ္ေနေအာင္ ဆင္းရဲဒုကၡ အၾကားအရွိ ၊ ဒုကၡမွ လြတ္ကင္း၍ ခ်မ္းသာခြင့္ လံုး၀မရႏိုင္ဘဲ မီးလွ်ံ ၊ သတၱ၀ါ ၊ ဆင္းရဲျခင္း ဒုကၡဤသံုးမ်ိဳးတို႕ဆက္စပ္ေေနေသာ အ၀ီစိငရဲတို႕ႏွင့္ ထို ငရဲတစ္ထပ္တစ္ထပ္၌ ဘင္ပုပ္ငရဲ ၊ ျပာပူငရဲ ၊ လက္ပံေတာငရဲ ၊ သန္လ်က္ရြက္ေတာငရဲ ၊ေ၀တၱရဏီ“ သံရည္ျမစ္ငရဲ ၊ ဟု တံတိုင္းခတ္သကဲသို႕ ရံပတ္၍ေနေသာ ငရဲအရပ္၌ က်ေရာက္ရျခင္းလည္းေကာင္း ၊

(၂) ဆင္ ၊ျမင္း ၊ ကၽြဲ ၊ ႏြား ၊ ေခြး ၊ ၾကက္ ၊ ငွက္ ငါးလိပ္စေသာ ကုန္းေန ေရေန အေျခေလးေခ်ာင္း ၊ အေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ၊ အေျခအမ်ား သတၱ၀ါတို႕ႏွင့္ ေၿမြ စေသာ အေျခမရွိေသာ သတၱ၀ါမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ တိရစၧာန္ အျဖစ္ေရာက္ရျခင္းလည္းေကာင္း ၊

(၃) တေစၧ ၊ မွင္စာ ၊ သရဲ သဘက္ အစိမ္းဖုတ္ေကာင္ ၊က်တ္ေကာင္ စသည့္ ၿပိတၱာ ျဖစ္ရျခင္းလည္းေကာင္း ၊

(၄) ၿပိတၱာအၾကီးစားမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး ေန႔စံညခံ ၊ ညခံေန႔စံ စသည္ျဖင့္လည္း ခံေနၾကရရွာေသာ အသူတကာယ္ အရပ္၌ က်ေရာက္ရျခင္းလည္းေကာင္း ၊

ကပ္သံုးပါး -
(၁) တုတ္ ဓါး ေသနတ္ ဗံုး အေျမာက္ စေသာလက္နက္ျဖင့္ ေသေၾကပ်က္စီးရျခင္း (သတၱႏၱရကပ္ ) ၊
(၂) ပလိပ္ေရာဂါ ၊ ကာလေရာဂါ ၊ ေက်ာက္ေရာဂါ ၊ အဖ်ားေရာဂါ စသည္ျဖင့္ ကူးစက္ျမန္ေသာေၾကာင့္ၿမိဳ႕နယ္အႏွံ႔ ေသေၾကပ်က္စီးရျခင္း (ေရာဂႏၱရကပ္) ၊
(၃) ၿမိဳ႕နယ္အႏွံ႕အျပားတို႕၌ အစားအေသာက္ျပတ္ငတ္၍ ေသေၾကပ်က္စီးရျခင္း ( ဒုဗၻိကၡႏၱရကပ္ ) တုိ႔ႏွင့္ ၾကံၾကိဳက္ရျခင္းလည္းေကာင္း ၊

ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး -

မဂ္ဖိုလ္ရေအာင္ တရားအားထုတ္ခြင့္မရျခင္းေၾကာင့္ အျပစ္ျဖစ္ေသာ အရပ္ေးသမ်ားျဖစ္ၾကသည့္
(၁) ငရဲ ၊
(၂) တိရစၧာန္ ၊
(၃) ၿပိတၱာ စေသာ အပါယ္အရပ္ ( အသူတကယ္ကို ၿပိတၱာမ်ိဳး၌ယူ ) ၊
(၄) ဘုရားရွင္ပြင့္ဆဲ ဘုရားရွင္ကိုမဖူးေတြ႕ႏိုင္ ၊ တရားမနာႏိုင္ၾကရွာေသာ ခႏၶာကိုယ္သာရွိ၍ စိတ္္မရွိေသာ  အသညသတ္ျဗဟၼာမ်ားႏွင့္ စိတ္၀ိညာဏ္သာရွိျပီး ခႏၶာကိုယ္မရွိေသာ အရူပျဗဟၼာမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ဒီဃာယုနတ္တို႕အရပ္ ၊
(၅) အစြန္အဖ်ား ေတာေတာင္အၾကား လူရိုင္းမ်ားေနသည့္ ပစၥ ႏၱရာဇ္အရပ္ ၊
(၆) ဘုရားပြင့္ဆဲအခါ မိစၧာဒိ႒ိရွိေနျခင္း ၊
 (၇) ဘုရားပြင့္ဆဲအခါ တရားနာလည္းေလာက္ေသာ ဥာဏ္မရွိသူ ၊
(၈) တတ္သိနားလည္ေလာက္ေသာ ဥာဏ္ရွိေသာ္ျငားလည္း ဘုရားမပြင့္ေသာအခါလူ ျဖစ္ရျခင္းလည္းေကာင္း ၊

ရန္သူမ်ိဳးငါးပါး-

(၁) ေရ ၊
(၂) မီး ၊
(၃) ခိုးသူ ၊
(၄) အေမြခံသားဆိုး သမီးဆိုး
(၅) မင္းဆိုး စသည့္ ေဘးငါးမ်ိဳးႏွင့္ၾကံဳေတြ႕ရျခင္းလည္းေကာင္း ၊

 ၀ိိပတၱိတရားေလးပါး - ေဖာက္ျပန္ ခ်ိဳ႕ယြင္းျခင္း ၊ ပ်က္စီးျခင္းဟုဆိုအပ္ေသာ

(၁) မင္းဆိုး မင္းယုတ္အုပ္စိုးေသာအခါ ျဖစ္သည့္ ကာလ၀ိပတၱိ ၊
(၂) အအပါယ္ေလးပါးတို႕၌ျဖစ္ရျခင္း စသည့္မေကာင္းေသာ ဂတိိျဖစ္၍ ဂတိ၀ိပတၱိ ၊
(၃) ရုပါအဆင္းအဂၤါခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္းစတဲ့ ဥပဓိ၀ိပတၱိ ၊
(၄) အသိအလိမၼာ ဥာဏ္ပညာ သတိ၀ီရိယမရွိပဲ ျပဳမူ ၊ေျပာဆိုၾကံစည္မူ ပေယာဂ၀ိပတိၱ စသည့္မေကာင္းေသာ အၿဖစ္ဆိုးတို႕ႏွင့္လည္းေကာင္း ၊

ဗ်ႆနတရားငါးပါး -
(၁) ေဆြမ်ိဳးပ်က္စီးျခင္း ဥာတိဗ်ႆန ၊
(၂) စည္းစိမ္ဥစၥာ ပ်က္စီးျခင္း ေဘာဂဗ်ႆန ၊
(၃) အနာေရာဂါၿဖစ္ျခင္း ေရာဂဗ်ႆန ၊
(၄) မွားယြင္းေသာ မိစၧာအယူကိုယူျခင္း ဒိ႒ိဗ်ႆန ၊
 (၅) သီလပ်က္ျခင္း သီလဗ်ႆန စေသာပ်က္စီးျခင္းတို႕ႏွင့္ ၾကံဳေတြ႕ရျခင္း ဟူေသာ ၊ အခါခပ္သိမ္းကင္းလြတ္ၿငိမ္းသည္ျဖစ္၍ -ဤမေကာင္းေသာ တရားတို႕မွ အခါခပ္သိမ္းကင္းလြတ္ၿငိမ္းသည္ျဖစ္၍ ၊

မဂ္တရား - ေသာတာပတၱိမဂ္ ၊ သကဒါဂါမိမဂ္ ၊ အနာဂါမိမဂ္ ၊ အရဟတၱမဂ္ ၊
 ဖိုလ္တရား - ေသာတာပတၱိဖိုလ္ ၊ သကဒါဂါမိဖိုလ္ ၊ အနာဂါမိဖိုလ္ ၊ အရဟတၱဖိုလ္ ၊
 နိဗၺါန္ခ်မ္းသာ - ခႏၶာအသစ္ တစ္ဖန္မျဖစ္ရာ ၊ေသျခင္းသေဘာလည္း မရွိရာ ၊ ဒုကၡအေပါင္းမွလည္း ကင္းေ၀းရာ အျမတ္ဆံုးခ်မ္းသာျဖစ္သည့္ နိဗၺါန္စေသာ ၊ တရားေတာ္ျမတ္တို႕ကို သံသရာ၌ ၾကာရွည္စြာ မက်င္လည္ရေတာ့ပဲ အျမန္ဆံုး ရရပါလို၏ အရွင္ဘုရား ။

ဘုရားရွင္၏ အံ႔ဖြယ္ေတာ္(၁၈)ပါး

(၁) ၀တ္ေတာ္မူေသာ သကၤန္းေတာ္သည္ ဖြပ္ဆိုးရျခင္း၊ ေဟာင္းႏြမ္းျခင္းမရွိျုခင္း။
(၂) ပရိကၡရာ (၈)ပါးကို ေဆာင္ေတာ္မူလွ်င္ ကိုယ္ႏွင့္မထိ လက္ေလးသစ္မွ်ကြာျခင္း။

(၃) ေတာ္ထြက္ေတာ္မူစဥ္က ပယ္ျဖတ္မူေသာဆံေတာ္သည္ လက္ႏွစ္သစ္မွ်သာ တစ္သက္ပတ္လံုး တည္ေတာ္မူျခင္း။

(၄) ဆြမ္းစားျပီးေသာ္ သပိတ္ေတာ္ေဆးလွ်င္ လက္ေတာ္စင္ ၊ လက္ေတာ္ေဆး ၊သပိတ္ေတာ္စင္၏။

(၅) မုန္ညင္းေစ႔မွ်ေသာ ၾကဳတ္ထဲသို႔ ၀င္ႏို္င္ျခင္း။

(၆) ေရာင္ျခည္ေတာ္ (၆)ပါး လႊတ္ေတာ္မူေသာ္ အရပ္(၁၀)မ်က္ႏွာကို ေဖာက္ထြင္းျခင္း။

(၇) ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါသို႔လိုက္၍ ကုိယ္ေတာ္မွတစ္ပါး နိမၼိတဘုရားေပါင္းမ်ားစြာ ဖန္ဆင္းႏိုင္ျခင္း။ (အေသေခ်ၤ)

(၈) ေခတ္သံုးပါးတုိ႔၌ အမိုက္တိုက္ကိုလည္းေကာင္း၊ အလင္းကိုလည္းေကာင္း ေပးႏိုင္ျခင္း။
(၉) အထက္ေကာင္းကင္တြင္ လ၀န္းကဲ႔သို႔ ျမင္ေတာ္မူျခင္း။

(၁၀) လူနတ္တို႔၏စိတ္ကို အသာသယာႏုသယဉာဏ္ေတာ္ျဖင့္ သိစြမ္းေတာ္မူျခင္း။

(၁၁) အသံေတာ္ရွစ္ပါးႏွင့္တရားေဟာ္ေတာ္မူရာ အလံုးစံုေသာပရိတ္သတ္တို႔၏အနားသို႔ ကပ္၍ေဟာသကဲ႔သို႔ၾကားရျခင္း။

(၁၂) ကၽြတ္အံ႔ေသာ သတၱ၀ါတို႔ကို မဟာဂရုဏာ သမာပတၱိဉာဏ္ေတာ္ျဖင့္ သိႏိုင္ျခင္း။ ခပ္သိမ္းေသာ သတၱ၀ါတို႔အေပၚတြင္ ကရုဏာတရား ပြားမ်ားအားၾကီးျခင္း။

(၁၃) လူနတ္ျဗဟၼာတို႔၏ ကၽြတ္မည့္အခါတည္းဟူေသာ အိေျႏၵအႏုအရင့္ကို သိေတာ္မူျခင္း။

(၁၄) အထက္ပါ(၁၃)ပါးႏွင့္ ေဥယ်ဓံတရား(၅)ပါးကို သိႏိုင္ျခင္း။

(၁၅) အလိုရွိ၍လက္ေတာ္ကိုဆန္႔လိုက္လွ်င္ သပိတ္ေတာ္အလိုအေလ်ာက္ ေရာက္လာျခင္း။

(၁၆) ေရအစံု ၊ မီးအစံုႏွင့္ တန္ခိုးျဖာဋိကာျပႏို္င္ျခင္း။

(၁၇) တာ၀တႎသာသို႔ အဘိဓမၼာတရားေဟာ္ေတာ္မူရန္ ပကတိ သံုးဖ၀ါးႏွစ္လွမ္းတည္းျဖင့္ ၾကြေတာ္မူႏိုင္ျခင္း။
(၁၈) ေဒသစာရီၾကြခ်ီေတာ္မူလွ်င္ ေျခရာမတင္သည့္အျပင္ ေျမအညီအညြတ္ျဖစ္ရျခင္း။