မသိတာ မတတ္တာေတြ ၀န္ခံရင္း၊ မွားရဲရင္း၊ ျပင္ဆင္ရင္းနဲ ့ မဂၤလာရွိေသာ ေန ့ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းၾက

မဂၤလာရွိေသာ ေန ့ရက္မ်ား သို ့မဟုတ္ မဂၤလာဓါရဏကထာဆိုတဲ့က်မ္းမွာ မဟာေဗာဓိျမိဳင္ဆရာေတာ္က “ဗာဟုသစၥဥၥ၊ သိပၸဥၥ” မဂၤလာေတြကို အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတုမ်ားႏွင့္လည္း ျပည့္စံုေစ၊ လက္မႈပညာလည္း တတ္ကၽြမ္းေနေစလို ့ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုေတာ္ မူထားပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက “မ်က္စိႏွင့္ နား၊ အျမဲတံခါးဖြင့္ထားပါ” လို ့ မိန္ ့ေတာ္မူပါတယ္။

အၾကားအျမင္ဗဟုသုတ ဘယ္ေလာက္မ်ားရမလဲ?

၁။ တိုင္းျပည္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိေနေစရမည္။

၂။ စီးပြားေရးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းရိပ္မိေနေစရမည္။

၃။ လူမႈေရးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း နားလည္ေနေစရမည္။
အဲဒီလိုဆိုထားေတာ့ နိဳင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ကုန္ပါေရာလား။ ဒီ ၃ ခ်က္ကို ကၽြမ္းက်င္ေနရင္ ဘယ္ေနရာေနေန၊ ဘယ္ျပည္ေရာက္ေရာက္ လူေတာ္ပဲ။ အဲဒီသံုးခုစလံုးဟာ အျမဲတမ္း သက္၀င္လႈပ္ရွားေနတတ္တယ္။

ေရွးက နိဳင္ငံေရးကို “ၾကက္ဥအေရာင္ တိမ္ေတာင္သဖြယ္” လို ့ တင္စားခဲ့ၾကတယ္။ စီးပြားေရးမွာ ဒီေန ့ဒီပစၥည္း အသံုးတြင္က်ယ္ေနေပမယ့္ ေနာက္ရက္မွာ သူ ့ထက္သာတဲ့ပစၥည္း၀င္လာရင္ ေနာက္ေကာက္က်တတ္တယ္။ က်ီးအစာစားသလိုပဲ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ေနရာက ဘယ္သူေတြဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတာ အျမဲအကဲခတ္ေနရတယ္။ မဟုတ္ရင္ “စီးပြားေရး၊ လူအိုရံံု”ထဲ ေရာက္သြားတတ္တယ္။ ကိုယ့္စီးပြားေရး အျမဲတမ္း နုပ်ိဳလန္းဆန္းေနခ်င္ရင္ အျမဲ မ်က္စိႏွင့္နားကို ဖြင့္ထားဖို ့လိုတယ္။ အရည္အေသြး ေကာင္းသည္ထက္ေကာင္းေအာင္ “သုေတသနျပဳမႈ” လုိတယ္။ စားသံုးသူကို မလိမ္ခ်င္ရဘူး။

လူမႈေရးမွာလည္းဘဲ လူကိုလူလို ဆက္ဆံရမယ္။ စာေပကရတဲ့အေတြ ့အၾကံဳေတြ၊ ဗဟုသုတေတြကို ၀ိဇၨာပညာရပ္လို ့ဆိုရင္ သူနဲ ့ယွဥ္တြဲျပီး လက္ေတြ ့အသံုးခ်စရာေတြကို သိပၸံပညာ ဒါမွမဟုတ္ လက္မႈပညာလို ့ဆိုနိဳင္တယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း မဂၤလာသုတ္ကို ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ေသးေသးၾကီးၾကီး အျပစ္ကင္းမယ့္အလုပ္မ်ိဳးဆို လက္ရာေျမာက္ေနပါေစ၊ ကိုယ္က်င့္မပ်က္မယ့္ အလုပ္မ်ိဳးဆို မရွက္မေၾကာက္ပါေလႏွင့္။ တတ္ျပီးလက္မႈပညာကို မေလးမစား၊ မကိုင္တြယ္ပါေလႏွင့္။ အဲဒီသံုးခ်က္ကို လိုက္နာနိဳင္ရင္ ေလာကနိဗၺာန္ဆိုတာ ေျပးမလြတ္ေတာ့ဘူးလို ့မိန္ ့မွာေတာ္မူပါတယ္။



တေလာက စာေရးဆရာ ေရာဘတ္တီကီယိုဆာကီရဲ ့စာအုပ္ေတြဖတ္မိတယ္။ သူ ့အေရးအသားေတြထဲမွာ မခံခ်င္စရာေတြရွိေနေပမယ့္ အမွန္ေတြမ်ားတယ္။ ဥပမာ သူက ကၽြန္ေတာ္တို ့လို ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္သမားေတြအတြက္ အေရးအၾကီးဆံုးက အလြတ္ရေအာင္က်က္ဖို ့နဲ ့ အမ်ိဳးစံုေအာင္က်က္ဖို ့ဘဲတဲ့။ မခံခ်င္စရာပါ။ ဒါေပမယ့္ အမွန္ေတြပါေနတယ္။ စာေမးပြဲဆိုတာ ဘြဲ ့ေတြ၊ လက္မွတ္ေတြ၊ ဒီဂရီေတြဆိုတာဟာလည္း အမ်ားအားျဖင့္ သင္ထားတာကို ဘယ္ေလာက္မွတ္မိသလဲလို ့ ျပန္ေမးတာေတြမ်ားတယ္။ ဒါေတာင္သိပ္ျပီး မွတ္ခ်င္က်က္ခ်င္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္တမ္း ေလာကကို ရင္ဆိုင္၊ ဘ၀နဲ ့ထိေတြ ့တဲ့အခါမွာ အလြတ္က်က္ထားတာေတြနဲ ့မလံုေလာက္ပါဘူး။
ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲသြားတိုက္မယ့္ တိုက္ေလယာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္ကို ပထမဆံုးက ေလေၾကာင္းသင္ေက်ာင္းမွာ ေလ့က်င့္ေပးတယ္။ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ရလာေတာ့ ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြနဲ ့ေပါ့။ လက္ေတြ ့တာ၀န္ေပးေပးခ်င္း သက္ဆိုင္ရာတာ၀န္ရွိသူက အေရးေပၚအေျခအေနနဲ ့ၾကံဳရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိလားလို ့ေမးေတာ့ ေမးရေကာင္းလားဆိုျပီး စိတ္ေတြဆိုးလို ့ ခ်ေရးစမ္းဆိုေတာ့လည္း တစ္ခုမက်န္ ျပန္ေျဖနိဳင္တယ္။

ဒါနဲ ့လက္ေတြ ့စမ္းၾကည့္ရေအာင္ဆိုျပီး ေလယာဥ္ပ်ံေမာင္းၾကည့္တယ္။ ဒါေလးမ်ားေပါ့ေလ။ ေနာက္အဲဒီစမ္းသပ္တဲ့အရာရွိက စက္ရပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ ေလယာဥ္က ဦးစိုက္ျပီး ဆင္းေနေတာ့တာေပါ့။ စမ္းသပ္တဲ့အရာရွိက ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ အစမ္းသပ္ခံရတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ဘယ္ကစလုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ စမ္းသပ္တဲ့အရာရွိကပဲ ေလယာဥ္ကိုအခ်ိန္မီ ျပန္ထိန္းလိုက္ရတယ္။ ေစာေစာက အလြတ္ရထားတဲ့စာေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ။

ဒီေတာ့ စမ္းသပ္တဲ့အရာရွိက စကားတစ္ခြန္းေျပာျပတယ္။ ဒီစကားကို ပိုင္းေလာ့တစ္ေယာက္အတြက္ ေျပာေပမယ့္ က်န္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့တစ္ေတြနဲ ့လဲ ပတ္သတ္ေနတယ္။“သူမ်ား သတ္လို ့ေသမွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ညံ့တာ၊ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းမျပည့္တာေတြေၾကာင့္ ေသမွာတဲ့။” ကၽြန္ေတာ္တို ့တစ္ေတြဟာ မဂၤလာရွိတဲ့ ေန ့ရက္မ်ားကို လိုခ်င္ရင္ မျပည့္တာေတြ၊ အားနည္းခ်က္ေတြကို ျပဳျပင္ဖို ့ကိုယ္မသိေသးတာ မတတ္ေသးတာေတြကို ေလ့လာဆည္းပူးဖို ့အမ်ားၾကီးလိုပါအံုးမယ္။



ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ အလြတ္က်က္နိဳင္၊ ျပန္ဆိုနိဳင္ၾကတာခ်ည္းဘဲ။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္ဆိုရင္ ျပန္စဥ္းစားေနရေသး။ ဘယ္ကစလို ့ စရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနေသးရင္ေတာ့ တကယ္ မသိေသးမတတ္ေသးတာ အမွန္ပါ။ အလြတ္ရတာဟာ တကယ္သိတာမဟုတ္ဘူး။ အေရးေပၚ အေျခအေနေတြကို သာမန္အေျခအေနလို သေဘာထား ေလ့က်င့္ေပးနိဳင္မွ အေၾကာက္တရားရဲ ့ေနရာမွာ အရည္အခ်င္းေတြ၊ အရည္အေသြးေတြ ၀င္လာမွ အတၱၾကီးမႈ၊ မာနၾကီးမႈရဲ ့ေနရာမွာ စိတ္ခ်ယံုၾကည္မႈေတြ၀င္လာမွ တကယ္တတ္၊ တကယ္သိလို ့ဆိုနိဳင္မယ္။



တကယ္ေတာ့ ေလာကီလူ ့ေဘာင္မွာ ရွင္သန္ရပ္တည္နိဳင္ဖို ့အတြက္ အလြတ္က်က္ မွတ္မိတာထက္ ပိုတဲ့ အေျခခံစြမ္းရည္ေတြ လိုအပ္ပါတယ္။ အနည္းဆံုး အဲဒီစြမ္းရည္ေတြရေအာင္ ဘယ္လိုေလ့လာဆည္းပူးမလဲဆိုတာက စရပါမယ္။ ျပီးရင္ ေရထဲမိုးထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းတုန္ ့ျပန္ ေဆာင္ရြက္နိဳင္တဲ့အထိ ေလ့လာရ၊ ဆည္းပူးရ၊ ေလ့က်င့္ထားရပါမယ္။

ခုလိုေျပာလို ့ ေလ့လာဆည္းပူးရာမွာ အလြတ္မက်က္ရဘူး၊ မွတ္သားမထားရဘူးလို ့ ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ အခ်က္အလက္ေတြကို ဦးေႏွာက္ထဲမွာ မွတ္သားထားတာဟာ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးထဲ အခ်က္အလက္ေတြထည့္ထားတာႏွင့္တူပါတယ္။ ဒီကတဆင့္ အာရံုငါးပါး အပါအ၀င္ လက္ေတြ ့အေတြ ့အၾကံဳေတြကို ျမင္တာႏွင့္သိ၊ ၾကားတာႏွင့္လုပ္တတ္တာမ်ိဳးေတြ၊ အာရံုေၾကာေတြရဲ ့နိဳးၾကားတက္ၾကြမႈေတြလိုအပ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ခံစားရမႈေတြ၊ မသိစိတ္ေတြရဲ ့ဆည္းပူးေလ့လာမႈေတြလဲ ရရွိပါမယ္။ ေပ်ာ္စရာ၊ ေၾကာက္စရာ၊ ခ်စ္ခင္စရာ၊ ၾကင္နာသနားစရာ၊ ၀မ္းေျမာက္စရာေတြကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္မလဲ ဆိုတာဟာလဲ ေလ့လာဆည္းပူးအပ္ပါတယ္။ တစ္ခုတည္းေရြးျပီး ေလ့လာဆည္းပူးတာမ်ိဳးဟာ အဓိပၸါယ္မျပည့္စံုပါဘူး။

ေလ့လာဆည္းပူးရာမွာ ဘယ္လိုေလ့လာဆည္းပူးရမယ္ဆိုတာ အေရးအၾကီးဆံုးပါ။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတဲ့ေက်ာင္းဟာ စာသင္ေက်ာင္းထက္ ပညာေတြအမ်ားၾကီး ေပးေနတာပါ။ ငယ္ငယ္က စက္ဘီးစီးသင္တဲ့အေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ စက္ဘီးစီးသင္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္၊ တက္ၾကြလိုက္တယ္ျဖစ္ျခင္းေပါ့။ ခုေနအခါ ဘာသာရပ္တစ္ခု၊ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေလ့လာေတာ့မယ္ဆိုရင္ စက္ဘီးစီးသင္တုန္းကေလာက္ စိတ္အားထက္သန္မႈမ်ိဳး ရွိေသးရဲ ့လား စဥ္းစားစရာပါ။

၀မ္းသာေပမယ့္ စက္ဘီးစီးသင္တာ၊ ဘာေတြလုပ္ရကိုင္ရမယ္ဆိုတာ၊ ဘာေတြ ဆည္းပူးေလ့လာရမယ္ဆိုတာ မသိပါဘူး။ စက္ဘီ စ စီးၾကည့္တယ္။ လဲတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကိုယ္မသိေသးတာေတြ ဘာေတြရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ သိလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လဲလိုက္၊ ျပန္ထလိုက္၊ ျပန္စီးလိုက္၊ လဲလိုက္ လုပ္ပါမ်ားလာေတာ့ မွားတာေတြျပင္လာနိဳင္တယ္။ စက္ဘီးစီးတက္လာတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ လဲတယ္။ ေျဖာင့္ေျဖာင့္စီးခ်င္ရင္ ဘယ္လို၊ ေကြ ့ခ်င္ရင္ဘယ္လိုဆိုတာ သိလာတယ္။ ဒါေပမယ္ ့ ဒီအဆင့္ဟာ တကယ္တတ္တာ မဟုတ္ေသးဘူး။

ကိုယ္သိထား၊ တတ္ထားတာေတြကို အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္မွာ ထုတ္သံုးနိဳင္တယ္။ စက္ဘီးစီးဖို ့အေရး ဘာမွစဥ္းစားေနစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ တတ္လို ့တတ္မွန္းေတာင္မသိ၊ သတိမရေတာ့ဘဲ တက္စီးနိဳင္တယ္။ ဘယ္အေၾကာင္းအရာျဖစ္ျဖစ္ ဒီအဆင့္ေလးဆင့္ကို ျဖတ္သန္းရတယ္။ ပညအလိုက္၊ လူအလိုက္ အခ်ိန္ယူရတာ ကြာျခားမႈေတာ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေယဘူယ်အားျဖင့္ ဒီအတိုင္းဘဲ။ “ဒူးလည္းကြဲေရာ၊ စက္ဘီးစီးလက္တတ္ေရာ” ဆိုတဲ့စကားရွိတယ္။ အမွားေတြေတြ ့ အမွားေတြျပင္ျပီးမွ တတ္ကၽြမ္းနားလည္သူျဖစ္လာတာပါ။ မွားရမွာေၾကာက္သူ၊ စင္းလံုးေခ်ာျဖစ္ခ်င္သူေတြ၊ အမွားေတြကို မျပင္မဆင္ တေပြ ့တပိုက္ တယုတယထားခ်င္သူေတြဟာ တတ္ကၽြမ္းသူေတြ ျဖစ္မလာနိဳင္ပါဘူး။
ုဟုတ္ကဲ့။ ပညာေခတ္ၾကီးမွာ မသိတာ မတတ္တာေတြ ၀န္ခံရင္း၊ မွားရဲရင္း၊ ျပင္ဆင္ရင္းနဲ ့ မဂၤလာရွိေသာ ေန ့ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။