အမၺပါလီ

Posted by Dhammaransi.net on July 19, 2009 at 9:51am



စာဖတ္သူ တဦးမွ အမၺပါလီအေၾကာင္း ေရးေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဓမၼမိတ္ေဆြ အန္တီ စီစီခ်ိဳသန္း ေရးသား ပို႔ေပးထားေသာ အမၺပါလီ အေၾကာင္းကုိ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

သမိုင္းအစဥ္မွာ၊ ႏိွုင္းမယွဥ္ေအာင္၊ လွရက္ပါတ႔၊ဲ ေ၀သာလီရဲ႕ အလွဧကရီ...အမၺပါလီေရ....။ သင္႔ရဲ႕ဘ၀ ျဖစ္စဥ္ကို ၾကားသိရတ႔ဲ အခိုက္ ၀ိပႆနာ အသာထားၿပီး၊ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ တကယ္ကို ခံစားလိုက္ ရပါတယ္။ ခံစားမွုေတြကို ေသခ်ာဆန္းစစ္လိုက္ေတာ႔ အားက်မွုေတြ၊ သံေ၀ဂေတြ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရားေတြ အားလံုးပါ၀င္ေနပါတယ္။ ဒီခံစားမွုေတြကို သင္႔ကိုပဲတိုင္တည္ၿပီး ကၽြန္မ ေျပာပါရေစ..။

ဘုရားရွင္လက္ထက္က ႐ိွခ႔ဲတ႔ဲ ေ၀သာလီျပည္ႀကီးဟာ ဒီမိုကေရစီ စံနစ္က်င္႔သုံးပါတယ္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ႀကီးကို ႏွစ္စဥ္ က်င္းပလို႔ စီးပြါးေရး၊ လူမွုေရး၊ ႏိူင္ငံေရး အေျခအေန အားလုံးကို (၇၇၇၇) ေယာက္ေသာ ကိုယ္စားလွယ္ေတြန႔ဲ ေဆြးေႏြး ညိွႏိူင္း တိုင္ပင္ကာ ဆံုးျဖတ္ၾကတာပါ။ ဒီလႊတ္ေတာ္မွာ ေ၀သာလီ ဂဏသႏာၱ ရဲ႕အႀကီးအကဲ မဟာနာမ္မင္းႀကီး၊ သားေတာ္ ျဖစ္တ႔ဲ အာနႏၵ မင္းသား၊ အဘယရာဇာ ဆိုတဲ႔ စစ္ေသနာပတိ ခ်ဳပ္ႀကီး၊ သူရဲေကာင္း စစ္သည္မ်ားန႔ဲ ေ၀ဒပညာ႐ွင္မ်ား ပါ၀င္ၾကပါတယ္။ အမၺပါလီေရ... သင္ကေတာ႔ မဟာနာမ္ မင္းႀကီးရဲ႕ ခ်စ္မ၀တ႔ဲ သမီးအလွတစ္ပါးပါ။ အာနႏၵ မင္းသားရဲ႕ညီမေတာ္ေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔ သင္ဟာ မဟာနာမ္ မင္းႀကီးရဲ႕ သမီးရင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခ႔ဲဘူးေနာ္။ မဟာနာမ္မင္းႀကီးန႔ဲ မိသားစုတို႕ခရီးတစ္ခု သြားရာမွာ တစ္ေနရာအေရာက္ သရက္ပင္ေအာက္ ကေလးငိုသံၾကားလို႔ ျမင္းထိန္းကို သြားၾကည့္ ခိုင္းပါတယ္။ ဇနီးသည္ မီးဖြါးရင္း ဆုံးတာ မၾကာေသးတ႔ဲ မင္းႀကီးက အဲဒီ ကေလးကိုေမြးစားခ်င္စိတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမ႔ဲ သူ႔မွာ အာနႏၵ ဆိုတ႔ဲ သားေတာ္တစ္ပါး ရွိၿပီး ျဖစ္လို႔ ေယာက်ာၤးေလး ျဖစ္ေနရင္ ထီးနန္းလုၾကမွာ ကိုစိုးရိမ္ပါ တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေယာက်ာၤးေလး ဆိုရင္ေတာ႔ မယူဘူး၊ မိန္းကေလး ျဖစ္ရင္ေတာ႔ ယူခဲ႔လို႔ ျမင္းထိန္းကိုမွာပါ တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သင္ဟာ မဟာနာမ္မင္းႀကီးရဲ႕ သမီးအျဖစ္ကို ေရာက္ခ့ဲတာပါ။ မဟာနာမ္ မင္းႀကီး န႔ဲ အာနႏၵ မင္းသားဟာ သင္႔ကို သမီးရင္းန႔ဲ မျခား၊ ညီမရင္းန႔ဲမျခား ခ်စ္ခဲ႔ၾကတာပါ။

ေ၀သာလီဟာ ေဘးကအိမ္နီးခ်င္း ႏိူင္ငံေတြရဲ႕ က်ဳးေက်ာ္ရန္စ မွုေတြေၾကာင္႔စစ္အၿမဲ တိုက္ေနရတ႔ဲ ႏိူင္ငံပါ။ အထူးသျဖင္႔ အေနာက္ဖက္က ရာဇၿဂိဳလ္န႔ဲဆို လူက်ဳးရင္လူသတ္၊ ေခြးက်ဳးရင္ ေခြးသတ္၊ အမိွုက္လႊင္႔သြား ရင္ေတာင္ မီး႐ွို႕ပစ္ပါတယ္။ ရန္ဖက္ ႏွစ္ႏိူင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေ၀သာလီမွာ လူတိုင္းစစ္မွုထမ္းရပါတယ္။ စစ္ေရး အၿမဲေလ႔က်င္႔ ေနရပါတယ္။ ေ၀သာလီ ျပည္သူေတြဟာ အၿမဲတမ္း စည္းလံုးညီညြတ္ပါတယ္။ အမိန္႔ကို လည္း နာခံက်င္႔သံုးၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေ၀သာလီကို ဘယ္သူမွ မထိရဲၾကပါဘူး။ အဲ...ဒါေပမ႔ဲ တစ္ခ်ိန္မွာ ေတာ႔ ဒီစည္းလုံးညီညြတ္မုွေတြ၊ အမိန္႔ ကိုနာခံတတ္မုွေတြကို ပ်က္ျပားမည့္ အေၾကာင္း ဖန္လာပါတယ္။ ဖန္တီးသူကေတာ႔ သင္ပါပဲ.. အမၺပါလီ ေရ။

သင္႔ကို ငယ္စဥ္ကစပီး သင္႔ဖခင္ မင္းႀကီးက အေ၀းမွာထားၿပီး ေယာက်ာၤးေတြ တတ္အပ္တ႔ဲ ဆင္စီး၊ ျမင္းစီး၊ ရထားေမာင္း၊ ျမွားပစ္၊ လံွပစ္၊ ဓါးခုတ္စတ႔ဲ ပညာရပ္ေတြကို သင္ယူေစခ႔ဲတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သင္႔ကို သိသူ၊ ျမင္ဖူးသူ သိပ္မရွိခဲ႔ဘူးေနာ္၊ အသက္ ၁၃ ႏွစ္အ႐ြယ္မွာ သင္ဟာ ဒီပညာရပ္ေတြကို ကၽြမ္းက်င္လို႔ စံအိမ္ကိုျပန္ ေရာက္ခဲ႔ၿပီ၊ ပညာေတြနဲ႔ အတူ အလွေသြးေတြလဲ ေၾကြစ ျပဳခ႔ၿဲပီ။ ေ၀သာလီ ၿမိဳ႕ထဲကို သင္ျမင္းရထား ၀င္ေမာင္းရင္ ျမန္လြန္းလို႔ လူေတြက သင္႔အရိပ္ကိုပဲ ျမင္ႏိူင္ၾကတယ္။ အဲဒီ အရိပ္ ကေလးကပဲ လူအမ်ား၊ အထူးသျဖင္႔ ပုရိသ ေယာက်ာၤးတို႔ရဲ႕ စိတ္၊ အာ႐ုံ ကို ဖမ္းစားႏိူင္ခ႔ဲတယ္။ ဒီအလွပိုင္ရွင္ဟာ ဘယ္သူလဲ? သင္ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာကို လူတိုင္းသိခ်င္ေနၾကၿပီ... အမၺပါလီေရ။ ေနာက္ဆံုးမွာ လူေတြဟာ သင္႔ကို သိလိုစိတ္ ေတြကို မထိန္းႏိူင္ၾကပဲ တစ္အိမ္ၿပီးတစ္အိမ္ သင္ဘယ္အိမ္ကို ၀င္မလဲ ဆိုၿပီး အလွည့္က်ေစာင႔္ေတာ႔တာပဲ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ သင္ဟာ မင္းႀကီးရဲ႕သမီးမွန္းသိလို႔ အားလုံးန႔ဲ မိတ္ဆက္ေပးခဲရၿပီေလ။ အဲဒီမွာျပႆနာစ ေတာ႔တာပဲေနာ္။ အသက္ ၁၃-၁၄ ႏွစ္အ႐ြယ္မွာေတာင္ သင္႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေ၀ွ႔တစ္ခ်က္မွာ မင္းသားေပါင္း ၁၀၀ ေလာက္ သင္႔ေနာက္ကို ပါလာခ႔ၿဲပီ။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္အ႐ြယ္ အလွေတြျပည့္စုံလာတ႔ဲ အခ်ိန္မွာေတာ႔ ေ၀သာလီ တစ္ႏိူင္ငံလုံး အုံ႔အုံ႔ ၾကြၾကြ ျဖစ္ရၿပီ။ အမိန္႔ကိုအၿမဲနာခံတ႔ဲ သူရဲေကာင္းစစ္သည္ေတြ အမိန္႔ကို မနာခံေတာ႔ ဘူး၊ စစ္ေရးေတြ ေလ႔မက်င္႔ၾကေတာ႔ဘူး၊ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ပါလီ မွ ပါလီ၊ ပါလီ ကိုေတြ႕ဖို႔၊ ျမင္ရဖို႔၊ ပါလီနဲနီးရဖို႔၊ ပါလီ႔ အသံၾကားရဖို႔သာ ႀကိဳးစားၾကေတာ႔တယ္။

သင္႔ရဲ႕အလွေတြကိုကုန္ေအာင္ ဖြဲ႕ႏိူင္သူမ႐ိွခဲေပမ႔ဲ ကၽြန္မ သိသေလာက္ေတာ႔ ေျပာပါရေစ။ သင္႔ရဲ႕ ပိတုန္းေရာင္ ဆံေကသာဟာ နက္ေမွာင္ေျဖာင္႔ရွင္း၊ အဖ်ားေကာ႔စင္းလို႔ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ထိုဆံေကသာကို ဆံထုံးထုံးၿပီး ပန္းပန္ထားတ႔ဲ သင္ဟာ ကဗ်ာ ဆရာေတြ အတြက္ စာဖြဲ႕ခ်င္စရာျဖစ္ခဲ႔တယ္။ သင္႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ ဟာလဲ စႏၵကူးနံ႔သာ ထုံသင္းပီး အဖိုးထိုက္ ရတနာေတြ ဆင္ျမန္းထားတ့ဲ အခါ မိန္းမခ်င္းေတာင္ ေငးရပါေပတယ္။ သင္႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ အခ်ိဳးအဆစ္၊ အဖုအထစ္ ေတြဟာလဲ ပန္းပုဆရာေတြ ဘယ္လိုထုရမွန္းမ သိပဲ၊ လက္မိုွင္ခ်ရေလာက္ေအာင္ ေျပျပစ္ပါေပတယ္။ သင္ ရဲ႕ေတာက္ပ လွပတ႔ဲ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးဟာလဲ စိန္ေရာင္က႔ဲသို႔ တ၀င္း၀င္း၊ တလက္လက္ နဲ႕ျမင္ရသူကို ဖမ္းစားႏိူင္ပါေပတယ္။ သင္ရဲ႕ပတၱျမားေရာင္ နီတ်ာတ်ာ ႏုွတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ၊ ျဖဴသန္႔စင္တ႔ဲ သြားေလးေတြန႔ဲ ဖန္ဆင္းလိုက္တ့ဲ အၿပံဳးတစ္ခ်က္ဟာ တစ္ဖက္သား ကို ျငင္းပယ္ႏိူင္စြမ္း ကင္းသြားေစပါတယ္။ အဲဒီ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ ၾကားကေပၚထြက္လာတဲ႔ သင္႔ရဲ႕အသံဟာ ႀကိဳးၾကာေလးတြန္ လိုက္သလို၊ ေလာကႀကီးကို ရပ္ဆိုင္းသြား ေစပါတယ္။ ေရၾကည္ေသာက္ရင္ ျမင္ရမေလာက္ပင္ သင္႔ရဲ႕ လည္တိုင္ေက်ာ႔႐ွင္း၊ အသားအေရရဲ႕ေကာင္းျခင္းန႔ဲ ျပည့္စုံပါေပတယ္။ ဒါေတြက ကၽြန္မ သိသ ေလာက္ေျပာရတာပါ။ ဒီလို လွခ်က္ေတြ အျပင္ သင္ဟာမာယာေတြလဲ သံုးတတ္ခဲ႔တယ္ေနာ္။ ေယာက်ာၤး ေတြၾကားထဲမွာ ျမွားပစ္က်င္႔ျပတာ၊ ျမင္းရထားစီးၿပီး ကိုယ္လံုး ထြက္ျပတာ၊ သင္႔အိမ္ေတာ္ေရွ႕မွာ လာေစာင္႔ေနၾကတ႔ဲ ပုရိသေတြအေပၚ ပန္းႀကဲခ်တာ၊ မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းေလး ထုတ္ျပတာေတြန႔ဲ တစ္ႏိူင္ငံလုံးက ေယာက်ာၤးအေပါင္းကို ႐ူးသြပ္ေစခ႔ၿဲပီ။ သင္႔ အခန္းထဲမွာလည္း ေ႐ြးခ်ယ္ဖို႔ တစ္ရာ႔တစ္ပါးေသာ မင္းေတြရဲ႕႐ုပ္ပုံ၊ ပန္းခ်ီ ေတြျပည့္ေနခ႔ဲတယ္။ တစ္ပုံပီးတစ္ပုံ အခ်စ္မ၀င္ အျပစ္ျမင္ခ႔ၿဲပီး ကာမွ တစ္ခုေသာ ပုံကိုျမင္ေတာ႔ က်င္စက္န႔ဲတို႔ လိုက္သလိုသင္ခံစားရ၊ စိတ္၀င္စားခ႔ဲတယ္ေနာ္။ ဘယ္သူလဲ ဆိုေတာ႔ သင္တို႔ရဲ႕ ေ၀သာလီ ရဲ႕ရန္သူ ဗိမိၼသာရ မင္းပါပဲ။ ဗိမိၼသာရမင္းဟာ သင္ရဲ႕ ႏွလုံးသားကို လုွပ္ရွားေစခ႔ၿဲပီေနာ္။ (ဒါဟာ ျမင္စိတ္မွာ စြဲလန္းသြားတ႔ဲ ဥပါဒါနကၡႏၶာပါ) ရန္သူမင္းဆိုတာ သင္သိေပမ႔ဲ ခ်စ္မိ သြားခ႔ဲတယ္ေနာ္။ အဲဒီအခိ်န္ကစၿပီး ပါလီဟာ ဗိမိၼသာရမင္း(ပုံ)န႔ဲ အိပ္တယ္၊ ဗိမိၼသာရ မင္း(ပုံ)နဲ႔စားတယ္။ (ကၽြန္မ တို႔ဒီေခတ္မွာလည္း သင္႔အ႐ြယ္ ကေလးမေလးေတြ နာမည္ႀကီး မင္းသားပံုေတြ နံရံမွာ ကပ္ၿပီး ဒီလိုပဲ စိတ္ကူးယဥ္ၾကပါတယ္။ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံ ရရင္ကိုယ္ေတာင္ ငယ္ငယ္က ပါခ႔ဲေသးပါတယ္။)

သင္႔ရဲ႕အလွသတင္းဟာ ေ၀သာလီတင္မက ေဘးကရာဇၿဂိဳလ္ ကိုေတာင္ေရာက္ခဲ႔ပါေပါ႔။ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည့္ရွင္ ဗိမိၼသာရ မင္းကလည္း သင္႔ကိုေတြ႕လို၊ ျမင္လိုစိတ္ေတြ ျပင္းျပခ့ဲၿပီီ။ ဒါေၾကာင္႔ အေထာက္ေတာ္မ်ားကို အရင္ လႊတ္ပီး သင္႔ရဲ႕အလွကို စုံစမ္းခိုင္းခ႔ဲတယ္။ ဒီအေထာက္ေတာ္ေတြဟာ ပါလီ႔ ကိုေတြ႕ခ့ဲ ခဏမွာ ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ နစ္ေမ်ာသြားလဲဆိုရင္ ပါလီရဲ႕ျမားခ်က္ကိုေတာင္ ေရွာင္ဖို႔ေမ႔ပီး ေသဖို႔ျဖစ္ခ႔ဲတယ္။ ပါလီက ႏွလုံးသား ေနရာကို မျပစ္ပဲ ေခါင္းက ဦးထုပ္ကိုပဲခ်ိန္ ပစ္ခ႔ဲလို႔ သက္သာခ႔ဲတာေပါ႔။ ရာဇၿဂိဳလ္ ကိုျပန္ေရာက္လို႔ ဗိမိၼသာရမင္းက ပါလီ ရဲ႕အလွကို ေမးတ့ဲအခါမွာေတာ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္မွာရိွရမ့ဲ လကၡဏာအားလုံး ပါလီ မွာရွိေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ပါတယ္။ မိမိတို႔ေတာင္ မင္းႀကီးမွန္းထားတ႔ဲ မင္းဘ႑ာ မို႔လို႔သာမျပစ္မွားရေၾကာင္း၊ ဇာတ္လမ္းစုံ ခင္းၿပီး ပါလာတ႔ဲ ပါလီရဲ႕ျမားေလးကို ဆက္သလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ေသာတာပန္ မင္းႀကီး ႏွလံုးသားကို ထိသြားပါတယ္။ ပါလီ ရဲ႕ျမားကို ရင္ဘတ္ေပၚတင္ပီး ပါလီ ကိုစြဲလမ္းသြားပါပီ။ ပါလီကိုေတြ႕ေအာင္လုပ္မယ္။ နီးရေအာင္ႀကံမယ္။ ပါလီနဲ႔မွ မေတြ႕ရရင္ နန္းကိုလည္းစြန္႔မယ္။ သားကိုလည္းစြန္႔မယ္။ မယားကိုလည္းစြန္႔မယ္။ ပစၥည္းေတြလည္းစြန္႔မယ္။ စည္းစိမ္ေတြ အားလုံးကိုစြန္႔မယ္။ (ဒိ႒ိန႔ဲ တဏွာ တြဲ၀င္ၿပီ) ( ၀ိပႆနာန႔ဲ ေျပာရရင္ ၾကားစိတ္နဲ႔ ဥပါဒါနကၡႏၶာ ျဖစ္သြားပါတယ္။) ဒီစြဲလမ္းမွုေတြေၾကာင္႔ ဗိမၼိသာရမင္း စတင္အေကာင္အထည္ ေဖၚေတာ႔တာပဲ၊ (ဥပါဒါန္ ပစၥယာ ကမၼဘ၀ ျဖစ္ပါတယ္)၊ ဉာဏ္ေကာင္းတ႔ဲ ဗိမိၼသာရ မင္းဟာ အေတာ္ဆုံး၊ အေကာင္းဆံုး ႐ုပ္ေသးဆရာရွာၿပီး ႐ုပ္ေသးပညာကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ျဖစ္ေအာင္သင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ တစ္လေလာက္ တပည့္ေတြနဲ႔ ဇာတ္တိုက္ရပါတယ္။ ဘုရင္လိုမဆက္ဆံဖို႔၊ သူငယ္ခ်င္းေျပာေျပာ ေျပာဖို႔ေလ႔ က်င္႔ရပါတယ္။ တစ္သက္လုံးေမာ္မၾကည့္ရဲတ႔ဲ ကိုယ္႔ရဲ႕ မင္းမွုထမ္းေတြ၊ ကိုယ္႔ကို ဘုရားထူးလာသူေတြကို တန္းတူေျပာခံရေအာင္ ဥပါဒါနကၡႏၶာကလုပ္ေနတာ မင္းႀကီးသတိမထားမိပါဘူး။ တဏွာကေပးလိုက္တ႔ဲ သတိၱေတြန႔ဲ ဗိမိၼသာရမင္း ေ၀သာလီကို သြားပါၿပီ။

အလြန္ေခ်ာေမာခံ႔ညားတ႔ဲ မင္းႀကီးဟာ ႐ုပ္ေသးဆရာ အဖိုး ႀကီး အျဖစ္႐ုပ္ဖ်က္ဟန္ေဆာင္ပီး ရန္သူ႔ နယ္ေျမထဲ ကိုစြန္႔စြန္႔စားစား သြားပါတယ္။ နယ္စြန္မွတစ္ဆင္႔ တစ္ျဖည္းျဖည္း ပါလီ တို႔ရဲ႕စံအိမ္ေတာ္န႔ဲ နီးသထက္နီးေအာင္ လာခ့ဲပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ပါလီ တို႔ေနရာန႔ဲ မနီးမေ၀းမွာ ႐ုပ္ေသးကပါတယ္။ ပါလီ တို႔အဖြဲ႕လည္း ႐ုပ္ေသးလာ ၾကည့္ပါတယ္။ ပါလီက႐ုပ္ေသးဆရာကို အကဲခပ္ၾကည့္ပါတယ္။ ႐ုပ္ေသးဆရာ ဗိမၼိသာရ မင္းကလည္း ပါလီ အေခ်ာအလွ ကိုျမင္ေတာ႔ မ်က္ႏွာမလႊဲႏိူင္ပဲ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ႏွစ္ဦးသား မ်က္လံုးခ်င္းဆံုေတာ႔ ရင္ခုန္မိၾကပီ။ ပါလီက ႐ုပ္ေသးဆရာဟာ အသက္သိပ္ မႀကီးေသးတာ ကိုသတိထားမိတယ္။ ဗိမၼိသာရမင္းမ်ား ျဖစ္ေနမလား လို႔လည္း သံသယ ၀င္မိတယ္။ ဒါန႔ဲ နန္းေတာ္ထဲကိုလာ ကဖို႔ေျပာေတာ႔ ဘုရင္ျဖစ္တဲ႔ ဗိမိၼသာရမင္းဟာ ပါလီ ကိုစကားေျပာရာမွာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး န႔ဲ ေျပာေနေပမ႔ဲ ေခါင္းမက်ိဳး၊ ဇက္မက်ိဳးပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါကို ပါလီက သိတယ္။ ေနာက္ဆံုး ပါလီက တာ၀န္ယူပါတယ္ ဆိုလို႔ နန္းေတာ္ထဲကို ၀င္ကဖို႔ သေဘာတူလိုက္တယ္။ နဂိုထဲက သြားခ်င္တာကို မူေနရတာပါ။ နန္းေတာ္ထဲမွာ ကေတာ႔ ေ႐ွ႕တန္းက မင္းစင္မွာၾကည့္ေနတဲ့ မဟာနာမ္ မင္းႀကီး၊ အာနႏၵ မင္းသားနဲ႔ အဘယရာဇာ တို႔ဟာ ႐ုပ္ေသးဆရာကိုျမင္ေတာ႔ ႐ုတ္တရက္ သန္လ်က္ဆြဲ၊ ဓားဆြဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ႐ုပ္ေသးဆရာကို ဗိမၼိသာရမင္းကိုျမင္ဖူးလား လို႔ေမးတယ္။ ႐ုပ္ေသးဆရာက အျပင္မွာ မျမင္ဖူးပါဘူး၊ နာမည္ေတာ႔ၾကားဖူး တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ (မွန္ထဲမွာပဲ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ျမင္ႏိုင္တာ၊ အျပင္မွာ ဘယ္လိုလုပ္ပီး ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ျမင္မလဲ? ဗိမၼိသာရမင္း ေျပာတာမွန္တာေပါ႔၊ မုသာ၀ါဒါ မေျမာက္ပါဘူး။) ဒီေတာ႔ မဟာနာမ္ မင္းႀကီးကသင္ဟာ ဗိမိၼသာ ရမင္းန႔ဲ အလြန္တူေၾကာင္းေျပာေတာ႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အ႐ိုအေသေပးပါတယ္။ ဘုရင္ခ်င္းတူတူမွာ ဥပါဒါနကၡႏၶာ ေၾကာင္႔ေအာက္က်ခံၿပီး ဆက္ဆံရတာပါ။

အဲဒီည မွာကတ့ဲ ႐ုပ္ေသးဇာတ္ကလည္း အသက္ငယ္ ငယ္ မိန္းကေလးန႔ဲ အသက္ႀကီးႀကီး အဖိုးႀကီးဇာတ္လမ္း ျဖစ္ေနေတာ႔ ပါလီ ကိုႀကံစည္ေနတ႔ဲ အဘယရာဇာ အတြက္ အႀကိဳက္ေတြ႕ေနပါတယ္။ သူသာ ပါလီ ကိုယူႏိူင္ရင္၊ သူက ေ၀သာလီ စစ္တပ္ရဲ႕အႀကီးဆုးံ ရာထူးမို႔ လို႔ ေ၀သာလီ သူရဲေကာင္း စစ္သည္ေတြအၾကား ပါလီေၾကာင္႔ အခ်င္းခ်င္း ခိုက္ရန္ျဖစ္မွု၊ တိုက္ခိုက္မွု၊ သတ္ျဖတ္မွုေတြ ကိုရပ္တန္႔ႏိူင္မယ္လို႔ ယူဆေနပါတယ္။ ႐ုပ္ေသးပြဲၿပီးေတာ႔ ႐ုပ္ေသးဆရာဟာ ေမာပန္းႏြမ္း နယ္ေနပါတယ္။ တစ္သက္လံုးတစ္ခါမွ ပင္ပင္ပန္းပန္း မလုပ္ဖူးေတာ႔ လက္ပန္းက်တာေပါ႔၊ ဒါေၾကာင္႔ ႐ုပ္ေသး ႐ံုထဲ ၀င္ပီး အသာေလး မိွန္းေန၊နားေန ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သံသယ ျဖစ္ေနတ႔ဲ ပါလီဟာ ျဖဳန္းဆို႐ုပ္ေသး႐ုံထဲ ၀င္လာၿပီး ႐ုပ္ေသးဆရာ ဗိမိၼသာရမင္း နားလာၿပီး တပ္ထားတ႔ဲ မုတ္ဆိတ္တု၊ ႏွုတ္ခမ္းေမြးတုေတြကို ဆြဲျဖဳတ္ လိုက္ပါတယ္။ နဂို႐ုပ္ ေပၚလာတဲ႔ ဗိမၼိသာရ မင္းကိုသင္ဘယ္သူလဲ? ဘာေၾကာင္႔ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ? စသျဖင္႔ေမးပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဗိမၼိသာရမင္းက ပါလီအလွကိုျမင္ခ်င္လြန္း၊ ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ လုပ္ရတာျဖစ္ေၾကာင္းန႔ဲ သူဟာရာဇၿဂိဳလ္ျပည့္႐ွင္ ဗိမိၼသာရမင္း ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာလိုက္တ႔ဲ အခါမွာေတာ႔ မင္းခ်င္းေတြကို ေအာ္လိုက္မယ္လို႔ ခုနက ေျပာခဲ႔တ႔ဲ ပါလီ... ေအာ္ဖို႔လည္းေမ႔၊ ျပန္သြားဖို႔ လည္းေမ႔ၿပီး၊ ႏွလုံးသားထဲက တမ္းတခ႔ဲရတ႔ဲ ခ်စ္သူရဲ႕ရင္ခြင္ေအာက္၊ အသက္ေပ်ာက္သူလို ျဖစ္ခဲ႔ရပါေပါ႔လား။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေ၀သာလီမွာ ပါလီနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ပြဲေတြန႔ဲ ေသြးေခ်ာင္းစီးပြဲေတြ ျဖစ္ေနပါပီ။ စစ္သည္ေတြဟာ ဘယ္လိုမွ အမိန္႔ေပးလို႔မရေအာင္ စည္းလုံးမုွ ေတြပ်က္ျပားေနပါတယ္။

ဒီအခါမွာ စိရံေဒ၀၊ သုဒိတ စတ႔ဲ စစ္အႀကီးအကဲ ေတြက ေ၀သာလီ မပ်က္စီးဖို႔ နည္းလမ္းတစ္ခုေတာ႔ ႐ွာရေတာ႔မယ္ လို႔စဥ္းစားပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔အေရးေပၚ လႊတ္ေတာ္ ေခၚယူရေတာ႔တယ္။ ပါလီေရ… ဒီအခ်ိန္မွာခံစားရမ႔ဲ သင္႔ဖခင္ မဟာနာမ္ မင္းႀကီးရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကၽြန္မ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါရဲ႕။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ေ၀သာလီရဲ႕အေျခခံ ဥပေဒ စာအုပ္ျဖစ္တ႔ဲ ပေ၀ဏီေပါတၳက စာအုပ္၊ စာပိုက္ ၁၈ မွာ...... “ေ၀သာလီႏိူင္ငံ၏ စီးပြါးေရး၊ ႏိူင္ငံေရး၊အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္းကို လုပ္ေဆာင္သူသည္ ေယာက်ာၤးတစ္ဦးျဖစ္ပါက သတ္ေစ၊ မိန္းမ တစ္ဦးျဖစ္ပါက ႏိူင္ငံပိုင္ ျပည့္တန္ဆာအျဖစ္ ေၾကျငာေစ၊ ထိုမိန္းမအား တစ္ေန႔ကို ေယာက်ာၤး ၃ ေယာက္မွ ၅ ေယာက္ထိ အခေၾကးေငြ ေပး၍ ေပ်ာ္ပါးႏိူင္၏… လို႔ ပါ႐ိွပါတယ္။ ခ်စ္တ႔ ဲ သမီးန႔ဲ ႏိုင္ငံန႔ဲ လဲရေတာ႔မယ္ေနာ္။ အဲဒီ လႊတ္ေတာ္မွာေလ တက္ေရာက္လာတ့ဲ (၇၇၇၇) ေယာက္ေသာ စစ္သည္၊ ဗိုလ္ေခ်၊ ကိုယ္စားလွယ္ေတြဟာ... အမၺပါလီကို ထုတ္ေပးပါ။ အမၺပါလီ ကိုျမင္ခ်င္တယ္။ အမၺပါလီကိုစြန္႔မလား၊ ေ၀သာလီ ကိုစြန္႔မလား ဆိုတ႔ဲ တစ္ခဲနက္ အသံနက္ေတြန႔ဲ သင္႔ဖခင္ကို တုန္လုွပ္ေစခ႔ၿဲပီ...။ တိုင္းျပည္ ေကာင္းစားေရးကို တကယ္လိုလားတ႔၊ဲ ျပည္သူေတြကိုခ်စ္တ႔ဲ သင္႔ဖခင္ဟာေလ သမီးေတာ္ အမၺပါလီကို ႏိူင္ငံပိုင္ ျပည့္တန္ဆာအျဖစ္ ေၾကျငာခ႔ဲရၿပီ။ အဲဒီမွာပဲ သင္႔ဖခင္ ရင္ကြဲနာက်လို႔ ေသြးအန္ ေသဆုံးခဲ႔ရၿပီ... အမၺပါလီ။



ကၽြန္မ တကယ္ကို ခံစားရပါတယ္... အမၺပါလီရယ္။ (ဒီအခ်ိန္က စၿပီး သင္႔ရဲ႕ႏုစဥ္ ဘ၀ကအရိယာ ပုဂိၢဳလ္ ကိုေစာ္ကားခ႔ဲတဲ႔ ကံဟာ အက်ိဳးေပးေတာ႔တာပဲ။) ေ၀သာလီ ရဲ႕တစ္ေနရာမွာ ခ်စ္ရသူန႔ဲ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေနလို႔မွ မၾကာေသး၊ အစ္ကိုေတာ္အာနႏၵ မင္းသားထံမွ ႏိူင္ငံပိုင္ ျပည့္တန္ဆာ အျဖစ္ေၾကျငာေၾကာင္း စာရခ႔ဲၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ခ်စ္သူ ဗိမၼိသာရမင္းက ရာဇျဂိဳလ္ ျပန္ၿပီး ပါလီ႔ကို မိဖုရားေျမွာက္ဖို႔ မင္းေျမာက္တန္ဆာငါးပါး ျပန္ယူေနခိ်န္ပါ။ ပါလီ ဘာလုပ္ရမလဲ? ဗိမၼိသာရမင္း ေနာက္လိုက္သြားရင္ ေ၀သာလီက ရာဇျဂိဳလ္ကို စစ္ဆင္ၿပီး တိုက္ေတာ႔မယ္။ မလိုက္ပဲ ဒီမွာေနခ႔ဲရင္လဲ ဗိမိၼသာရမင္းက ရန္ဖက္မင္းပီပီ၊ ခုဆို ခ်စ္သူကိုဆြဲလို႔ စစ္ပြဲ ႏႊဲၿပီးတိုက္လိမ္႕မယ္။ ႏွစ္ခ်က္လံုးဟာ ေ၀သာလီ အထိနာမ႔ဲ နည္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေနာက္ဆုံး ေ၀သာလီ ေကာင္းစားဖို႔ ပါလီ မိန္းမမာယာသုံးၿပီး ခ်စ္သူစိတ္နာေအာင္ လုပ္ရပါေတာ႔တယ္။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြန႔ဲ ျပန္ေရာက္လာတ့ဲ ခ်စ္သူ၊ ဘုရင္႔ မင္းေျမာက္တန္ဆာတို႔နဲ႔ အလြန္က်က္သေရ ႐ိွတ႔၊ဲ ေခ်ာေမာလွတ႔ဲ ခ်စ္သူ၊ ပါလီ အသက္တမွ်ခ်စ္ရတ႔ဲ ခ်စ္သူကို ပါလီ မေျပာခ်င္ဆုံးစကားေတြကို မူယာမာယာသုံးၿပီး ရင္ႏွစ္မႊာကြဲကာ ခ်စ္သူမုန္းေအာင္ ပါလီ ေျပာေနရၿပီ။ မယုံၾကည္ႏိုင္တ့ဲ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ အမုန္းႀကီးမုန္းသြားတ႔ဲ၊ စိတ္နာသြားၿပီး ထြက္ခြါသြားတ႔ဲခ်စ္သူကို ၾကည့္ရင္း ပါလီလဲက် က်န္ရစ္ခ႔ဲပါၿပီ။



တခါ ပါလီ႔ရဲ႕ေလးစားအားကိုးစရာ အစ္ကိုေတာ္ အာနႏၵ မင္းသားကလည္း သူန႔ဲပါလီဟာ ေမာင္ႏွမရင္းေတြ မဟုတ္ေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ပါလီဟာစံအိမ္ေတာ္မွာ ေနခြင္႔မ႐ွိေတာ႔ေၾကာင္း၊ ပါလီ အတြက္သက္သက္ အိမ္တစ္ေဆာင္ ေနဖို႔ေပးေၾကာင္းန႔ဲ သူကေတာ႔ အေ၀းကို ထြက္သြားေတာ႔မွာ ျဖစ္ေၾကာင္းေတြကို ေျပာပါတယ္။ အားကိုးစရာ မက်န္ေတာ႔တ႔ဲ ပါလီဟာ အစ္ကိုေတာ္ အာနႏၵ မင္းသား ဘယ္သြားမလဲ ဆိုတာသိခ်င္ခဲ႔တယ္။ သင္႔အစ္ကိုေတာ္က သင္႔ကို သူဘယ္သြားမလဲဆိုတာ ကိုမေျပာႏိုင္ခ႔ဲေပမ႔ဲ ဘယ္သူ႔ဆီ သြားမလဲ ဆိုတာေတာ႔ ေျပာျပခဲ႔ပါတယ္။ အာနႏၵ မင္းသားက.. ငါ စစ္တိုက္ထြက္စဥ္အခါက စစ္ေျမျပင္တစ္ေနရာမွာ ေဂါတမ ဆိုတဲ႔ ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦးကို ေတြ႕ရဖူးတယ္။ သူ႔ ကိုငါက ျမွားန႔ဲခ်ိန္လိုက္တာကို မေ႐ွာင္ပဲ ငါ႔ကိုၾကည့္ၿပီး “ေလာကမွာ အရာရာတိုင္းကို လက္နက္နဲ႔ေျဖရွင္းလို႔ မရဘူး၊ ခ်စ္သား” လို႔ေျပာတယ္၊ ငါ႔ဘ၀မွာ ေဂါတမ မ်က္လုံးေလာက္ ဂ႐ုဏာျပည့္တ႔ဲ မ်က္လုံးမိ်ဳးမေတြ႕ဖူးဘူး၊ သူ႔ရဲ႕အၾကည့္ေၾကာင္႔ ငါ႔လက္ထဲက ျမွားဟာလြတ္က်သြားတယ္။ အခု ငါသူ႔ဆီသြားမယ္” လို႔ေျပာသြားပါတယ္။ ပါလီ႔မွာ အားကိုးစရာ ဖခင္လဲ ေသဆုံးခ႔ဲၿပီ။ ခ်စ္ရတ႔ဲ ခ်စ္သူကလည္း စိတ္နာလို႔ ပစ္ကာထားခ႔ဲၿပီ။ ေနာက္ဆုံး အစ္ကိုေတာ္ကလည္း အေ၀းကို ထြက္သြားခ႔ဲၿပီ။ ပါလီ ဘယ္သူ႔ကို အားကိုးၿပီး ေနရေတာ႔မွာလဲ?...အိုပါလီ စိတ္ဓါတ္မက်ပါဘူး၊ ပါလီရင္မွာ ခ်စ္သူရဲ႕ေသြး၊ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ က်န္ေသးတာပဲ။ သားေလးျဖစ္ပါေစလို႔ပါလီ ဆုေတာင္းပါတယ္။ ရင္ထဲက သားကိုအားျပဳၿပီး ပါလီ အသက္ဆက္ရွင္မယ္ေနာ္။ သား ကိုယ္၀န္ေဆာင္စဥ္ ဆယ္လလံုးမွာ သားေလးျဖစ္ေစဖို႔ ေန႔ေရာညပါ ဆုေတာင္းေနရပါတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ႔ ျပည့္တန္ဆာက ေမြးလို႔သားျဖစ္ရင္ ျပစ္ရမယ္။ သမီးျဖစ္ရင္ ျပည့္တန္ဆာ ရာထူးဆက္ခံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ပါလီဟာ သူ႔လိုအျဖစ္မ်ိဳး မႀကံဳေအာင္ သားဆုေတာင္းတာပါ။

သူဆုေတာင္းတ႔ဲအတိုင္းပဲ ပါလီ သားေလးကိုေမြးခ႔ဲပါတယ္။ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည့္႐ွင္ ဗိမိၼသာရမင္းရဲ႕သား အဇာတသတ္ မင္းသားကိုသာ လူသိမ်ားၾကတာပါ။ ပါလီန႔ဲရတ့ဲသား ၀ိမလေကာ႑ည ရဟႏၱာကိုေတာ႔ သိသူနည္းပါတယ္။ ပါလီ ဟာသူ႔ရဲ႕ လသားအ႐ြယ္ သားေလးကို ခ်စ္မ၀၊ ၾကည့္မ၀ ျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ အစ္ကို ေတာ္ အာနႏၵ (ရဟႏၲာျဖစ္သြားၿပီ) ေရာက္လာပါတယ္။ ပါလီ စိတ္ထဲမွာ အစ္ကိုက သူတို႔န႔ဲ အတူေနဖို႔ ျပန္လာတယ္လို႔ ထင္ေနရွာတယ္။ အားရ ၀မ္းသာန႔ဲ သားကိုျပကာ ေပ်ာ္ေန႐ွာတ႔ဲ ပါလီေရ... သင္႔ရဲ႕ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းေတြ မၾကာလိုက္ဖူးေနာ္.. ခ်စ္မ၀တဲ႔ လသားေလး ရဟႏၲာ အစ္ကို ေနာက္ပါသြားခဲ႔ရျပန္ပီ။ အ႐ူးတစ္ပိုင္း ျဖစ္ကာ က်န္ခ႔ဲ တ့ဲပါလီ၊ ေယာက်ာၤးတကာနဲ႕ ေပ်ာ္ပါးေနရေပမ႔ဲ ဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္ႏိူင္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ၆ ႏွစ္၊ ခုႏွစ္ ႏွစ္ေလာက္ၾကာတ႔ဲ အခ်ိန္ ေတာထဲမွာ ရဟႏၱာ ေတြၾကားက ၀ိမလေကာ႑ည ေလးကိုရင္ဘ၀ ေရာက္လာပါတယ္။ သူမ်ား ကိုရင္ေတြမွာ အခ်ိန္တန္လာေတြ႕တ့ဲ အေဖ၊ အေမ၊ ေတြ႐ိွခ႔ဲ ေပမ႔ဲ သူ႔ခမ်ာ ဘယ္သူမွ လာမေတြ႕ၾကေတာ႔ ဦးႀကီးေတာ္ ကိုေမး႐ွာပါတယ္။ သားရဲ႕အေဖဟာ ဘယ္သူလဲ? သားရဲ႕အေမက ဘယ္သူလဲ? သားဆီဘာလို႔ မလာၾကတာလဲ? စသျဖင္႔ေပါ႔။ ဒီအခါ ဦးႀကီးေတာ္က အဲဒါေတြ မေမးန႔ဲ သိစရာ မလိုဘူး၊ ကိုရင္ဆိုတာ တရားအားထုတ္ဖို႔ အဓိကပဲ လို႔ဆိုၿပီး အျပတ္ေျပာဆိုလို႔ သူ႔ခမ်ာ ေနာက္ထပ္မ ေမးရဲရွာပါဘူး။



တစ္ေန႔ ေ၀သာလီရဲ႕ ဆြမ္းေလာင္းပြဲမွာ ၀ိမလေကာ႑ညေလး ဆြမ္းခံၾကြပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆြမ္းေလာင္းေနတ့ဲ ပါလီဟာ ကိုရင္ေလးကို ေတြ႕တာန႔ဲ သားမ်ားလားဆိုပီး သံသယျဖစ္ပါတယ္။ ကိုရင္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာ၊ မ်က္လုံး၊ မ်က္ခုံး အားလုံးဟာ ပါလီန႔ဲ ဗိမိၼသာရ မင္းတို႔န႔ဲတူပါတယ္။ ကိုရင္ေလးကို အေဖဘယ္သူလဲ? အေမဘယ္သူလဲ? ဘယ္ေက်ာင္းကလဲ?... စသျဖင္႔ ေမးခြန္းေတြစံုေအာင္ ပါလီေမးမိတယ္။ ကိုရင္ေလးက သူကိုယ္တိုင္ မသိတာကိုအေမးခံရေတာ႔ စိတ္တို႐ွာတယ္။ ဒကာမႀကီး၊ သိပ္စကားမ်ားတာပဲ၊ ဆြမ္းေလာင္းမွာျဖင္႔ ေလာင္းပါ လို႔ေျပာပါေတာ႔တယ္။ တျဖည္းျဖည္း ကိုရင္ေလးန႔ဲ ပါလီ မ်က္မွန္းတန္း လာပါတယ္။ ပါလီက ကိုရင္ေလးကို ဒကာမႀကီး လို႔မေခၚပါန႔ဲ အေမ လို႔ေခၚပါလားကြယ္၊ အေမ႔မွာကိုရင္႔ အ႐ြယ္ သားေလးတစ္ေယာက္ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမ႔ဲ ခုခ်ိန္မွာ အဲဒီသားဟာ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မသိႏိူင္လို႔ပါ..လို႔ေျပာ႐ွာတယ္။ ဒါေပမ႔ဲ ကိုရင္ေလးက.. မေခၚနိူင္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဒကာမႀကီးဟာ ဒကာမႀကီးေပါ႔.. လို႔ခပ္တင္းတင္းပဲ တံု႔ျပန္တယ္။ ဒီလိုန႔ဲ ႏွစ္ေတြၾကာလာ ေတာ႔ တစ္ေန႔မွာ ပါလီက ၀ိမလေကာ႑ည မေထရ္ကိုအိမ္မွာ ဆြမ္းစားဖိတ္ပါတယ္။ သူ႔ စိတ္ထဲမွာ ဒီမေထရ္ေလးဟာ မ႐ွိဆင္းရဲလို႔ ရဟန္းျပဳတယ္လို႔ ပုထုစဥ္ေတြးေတြးပါတယ္။ သားလိုလဲ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ေနေတာ႔ သပိတ္ထဲကို ဆြမ္းအစား ရတနာေတြ ေလာင္းပါတယ္။ ဒီရတနာေတြထဲက တစ္လံုးေလာက္ ေရာင္းလိုက္ရင္ေတာင္ တစ္သက္လံုး စားလို႔မကုန္ေၾကာင္း၊ ဒီလို သပိတ္တစ္လံုးနဲ႔ လိုက္ေတာင္း ေနစရာ မလိုေတာ႔ေၾကာင္းေျပာေတာ႔ အရိယာ (ရဟႏာၱ)ျဖစ္သြားၿပီ ျဖစ္တ႔ဲ ၀ိမလေကာ႑ညမေထရ္ဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ရတနာ ေတြကို ျပန္သြန္ထုတ္ပါတယ္။ ဓါတ္ခံျခင္းကြာသလို၊ အျမင္ခ်င္း လည္းဘယ္တူပါေတာ႔မလဲ။ ၿပီးေတာ႔ ပါလီ ကိုၾကည့္ၿပီးေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ဆရာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သဒၵါ၊ သီလ၊ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸ၊ သုတ၊ စာဂ၊ ပညာ ဆိုတာကို ရတနာ အစစ္လို႔ေျပာတယ္။ ခုေတြ႕ေနတ႔ဲ ရတနာေတြက အဆိပ္ေတြသာ ျဖစ္တယ္လို႔ေျပာပါတယ္။



လက္မခံျငင္းဆန္ၿပီး ျပန္ၾကြသြားပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ဦးႀကီးေတာ္ အာနႏၵက ၀ိမလေကာ႑ညကို ေခၚၿပီး တာ၀န္ေပးပါတယ္။ ခ်စ္သား.. မင္း ငါ႔ကို အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္တိုင္တိုင္ ေမးခဲ႔တ႔ဲ မင္းအေဖ ဘယ္သူလဲ? မင္းအေမ ဘယ္သူလဲ? ဘယ္တိုင္းျပည္မွာေမြးလဲ? ဆိုတ႔ ဲ ေမးခြန္းေတြကို ငါေျဖမယ္။ မင္းဟာ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည့္႐ွင္ ဗိမိၼသာ ရမင္းန႔ဲ ငါ႔ႏွမ အမၺပါလီ တို႔ရဲ႕သားပဲလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အရင္တုန္းက သူအလြန္တစ္ရာ သိခ်င္လွတ႔ဲ ေမးခြန္းကို အခု သူသိရၿပီ။ ဒါေပမ႔ဲ အရိယာျဖစ္သြားၿပီျဖစ္တ့ဲ ၀ိမလေကာ႑ညဟာ မတုန္လုွပ္ေတာ႔ပါဘူး၊ အတိတ္က ျဖစ္ခ႔ဲၿပီးေသာ ဓမၼာ႐ုံ ဥပါဒါနကၡႏၶာ တို႔ကို မျပန္ေတာ႔၊ အနာဂတ္မွာ မျဖစ္ေသးတ႔ဲ ဓမၼာ႐ုံ ဥပါဒါ နကၡႏၶာ တို႔ကိုလည္း မေတာင္႔တေတာ႔၊ သူ႔စိတ္ေတြဟာ ဘာအတြက္နဲမွ် မလုွပ္ရွားေတာ႔။ ဦးႀကီးေတာ္က ဆက္ၿပီး.. အမၺပါလီကို ဒီေန႔ေက်ာင္းေရာက္ေအာင္ ေခၚခ႔ဲရမယ္။ သူမပါပဲနဲ႔ ျပန္မလာခ႔ဲန႔ဲလို႔ မွာပါတယ္။



ဒီလိုနဲ႔ ၀ိမလေကာ႑ညဟာ အမၺပါလီရဲ႕ အိမ္ရွိရာကို အသြား, လမ္းမွာ အမၺပါလီ န႔ဲေတြ႕ပါတယ္။ ၀ိမလ ေကာ႑ညက ပါလီ႔ကို အေမ လို႔ေခၚလိုက္တယ္။ သူ အလြန္ၾကားခ်င္တ႔ဲ စကားတစ္ခြန္းကို ၀ိမလေကာ႑ည ဆီက ၾကားလိုက္ရေတာ႔ နဂိုကမွ ၀ိမလေကာ႑ညကို သားထင္ပီးခ်စ္တ႔ဲ ပါလီဟာ အရမ္းကို ေပ်ာ္ေတာ႔တာ ေပါ႔။ ဒါနဲ႔ တစ္ခါတည္း သားကို အိမ္ကို ဆြမ္းစားပင္႔သြားေတာ႔တာပဲ။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ၀ိမလေကာ႑ညက အေမ႔ကို သားစကားေျပာစရာ ႐ွိတယ္လို႔ စေျပာတယ္။ ဒီေတာ႔ ပါလီက သားကိုလည္း အေမ ေျပာစရာ႐ွိတယ္။ ဘယ္သူ စ ေျပာမလဲလို႔ သားက ေမးေတာ႔… အို…လူသူ မနီး အေ၀းႀကီးမွာေနတ႔ဲ သားက လူ႔ေလာက အေၾကာင္းဘာသိ လို႔ စေျပာမွာလဲ။ အေမ ဘဲစေျပာမယ္.. ဆိုပီး သားျဖစ္သူကို လူထြက္ဖို႔ ကစပီး လူ႔ဘ၀၊ ကာမဂုဏ္ စည္းစိမ္ ေတြခံစားဖို႔ အားရပါးရ ေျပာေတာ႔တာပဲ။ ၀ိမလေကာ႑ည ေျပာဖို႔ အခြင္႔ကိုမရပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ႔ သတိေပးတ႔ဲ အေနန႔ဲ အေမ..အေမ႔ကို တရားေဟာဖို႔ သားလာခ႔ဲတာပါလို႔.. ၀င္ေျပာ႐ွာတယ္။ ပါလီဟာ သားစကားကိုၾကားေတာ႔ အားရပါးရ ရီေတာ႔တာပဲ။ “သားရယ္..သားလို အသက္(၂၀)အ႐ြယ္ ရဟန္းေပါက္စ ေလးမေျပာနဲ႔ဲ စ်ာန္ အဘိဉာဥ္ရလို႔ ေကာင္းကင္မွာပ်ံ ႏိူင္တ႔ဲ ရဟန္းႀကီးေတြ (ပုထုစဥ္ ရဟန္း) လူတကာကို မာယာနဲ႕ လွည့္စားေနတ႔ဲ အမၺပါလီကို ေခ်ခၽြတ္မယ္ဆိုၿပီး ျပတင္းေပါက္ကေန ၾကြလာတယ္။ အမၺပါလီကို ျမင္ၿပီးတ႔ဲ ခဏမွာေတာ႔ အမၺပါလီန႔ဲ မေနရရင္ ေသရမွာပါဆိုၿပီး ေနာက္ဆုံး အေမန႔ဲအိပ္ စ်ာန္ေလွ်ာၿပီး ေျမျပင္ကေန ျပန္သြားၾကတယ္။ ဒီေတာ႔ သားရယ္.. အေမေျပာတာ ကိုပဲနားေထာင္။” အမၺပါလီရဲ႕သ႑န္မွာ ေရွ႕ကထိုင္ေနတ႔ဲ သားရဟန္းကို ၾကည့္ၿပီး အေတြးထဲမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ပုံေဖၚတ႔ဲ ဓမၼာ႐ုံ ဥပါဒါနကၡႏၶာေတြ ဆက္တိုက္ ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။ ပါလီက ၀ိမလေကာ႑ညကို သပိတ္မဲႀကီး ကို အရင္ဆံုးဖယ္မယ္။ ကိုယ္စားခ်င္တ႔ဲ အရသာ မစားရပဲ သူမ်ားေပးတာသာ စားရတ႔ဲ အျဖစ္ကေန အေကာင္း ဆုံး အစားအစာေတြကို ေ႐ြးစားမယ္။ ၀ိမလ ေကာ႑ညက ေနာက္ေကာ? ပါလီက ၿပီးရင္ အေရာင္မႊဲမႊဲ သကၤန္းႀကီးကို ပစ္ပီး အေကာင္းဆံုး အ၀တ္အစား ေတြဆင္မယ္။ ေနာက္ေကာ? ၿပီးရင္ ဆံပင္ေတြန႔ဲလွ ေအာင္ျပင္ၿပီး အေတာ္ဆုံး ပန္းခ်ီဆရာေခၚပီး ပန္းခ်ီဆြဲ မယ္။ ေနာက္ေကာ? ပန္းခ်ီကားကို တစ္ရာ႔တစ္ပါးေသာ မင္းသမီးေတြကို ပို႔ၿပီး အေခ်ာဆံုး မင္းသမီးကိုေ႐ြးၿပီး လက္ဆက္ေစမယ္။ ေနာက္ေကာ? အေမရယ္၊ သားရယ္၊ ေခၽြးမရယ္ ျမင္း႐ွစ္ေကာင္ ရထားႀကီး န႔ဲၿမိဳ႕ကို ပတ္မယ္။ ေနာက္ေကာ? ၿပီးရင္ ဥယ်ာဥ္ထဲ၀င္ပီး ေဖ်ာ္ရည္ ေသာက္မယ္၊ အဆို၊ အက၊ အတီး၊ အမုွတ္ေတြ နားေထာင္မယ္။ ေနာက္ေကာ? ဒါန႔ဲ မိုးခ်ဳပ္ေတာ႔ အိမ္ျပန္မယ္၊ အိပ္မယ္။ ေနာက္ေကာ? မနက္က်တစ္ခါ ၿမိဳ႕ကိုပတ္မယ္။ ေဖ်ာ္ရည္ေသာက္မယ္၊ နားေထာင္မယ္ အိမ္ျပန္မယ္၊ အိပ္မယ္။ ေနာက္ေကာ? ၿမိဳ႕ကိုပတ္ မယ္။ ေဖ်ာ္ရည္ေသာက္မယ္၊ နားေထာင္မယ္။ အိမ္ျပန္မယ္၊ အိပ္မယ္။ ေနာက္ေကာ? အုိ..ေနာက္က်ေတာ႔ သားတို႔က ကေလးေလး တစ္ေယာက္ေမြးေပါ႔။ အဲဒီ အေမ႔ေျမးေလးကို သားတုန္းကမထိန္းလိုက္ရတာ ကို အတိုးခ်ျပီး အေမ ထိန္းမယ္။ တဏွာက အမၺပါလီကို အေကာင္းေတြခ်ည္း ဆက္ေပးေနပါတယ္။ ေနာက္ေကာ? ကေလး တစ္ေယာက္ကေန ႏွစ္ေယာက္... ေနာက္ေကာ? ႏွစ္ေယာက္ကေန သံုးေယာက္... ေနာက္ေကာ? သံုးေယာက္ကေန ေလးေယာက္... ေနာက္ေကာ? ေနာက္ေတာ႔ အေမလဲ အသက္ႀကီးလာေတာ႔ သိပ္ၿပီး မသြားႏိူင္ေတာ႔ဘူးေပါ႔.. (ေလသံ တစ္ျဖည္းျဖည္း ေပ်ာ႔က်လာပါတယ္) ေနာက္ေကာ? အေမလဲ အိပ္ရာထဲလဲၿပီး ေ၀ဒနာ ခံရရင္ခံရမွာေပါ႔။ ေနာက္ေကာ? ေနာက္ေတာ႔ အေမလဲ သဘာ၀အတိုင္း ေသရမွာေပါ႔ သားရယ္။ ေနာက္ေကာ?...(အသံမထြက္) ေနာက္ေကာ? အေမေသၿပီးတ႔ဲ ေနာက္ေကာလို႔ သားေမးေနတယ္ေလ.. (အသံမထြက္) ပါလီ မေျဖႏိူင္ေတာ႔ပါ။ ပါလီ ေသၿပီးေနာက္ဘာေတြ ျဖစ္မလဲ ပါလီ မသိေတာ႔ပါ။ အဲဒီခ်ိန္မွာပဲ သားရဟန္းက ဆတ္ကနဲ ပါလီ႔ လက္ကိုဆြဲလို႔ မိဂဒါ၀ုန္ေတာသို႔ ထြက္ခဲ့ၿပီပဲ။





ေက်ာင္းေရာက္တာန႔ဲ အစ္ကိုေတာ္က တစ္ခါတည္းဆံခ်လို႔ ေထရီမ အျဖစ္ကို ေရာက္ခ႔ဲပါတယ္။ ၀ိမလေကာ႑ည မေထရ္ဟာ မိခင္ျဖစ္သူ အမၺပါလီကို တရားေဟာပါၿပီ။ ဟိုးအရင္ အတိတ္က ျဖစ္ခ႔ဲတ့ဲ အေၾကာင္းအရာအားလုံးကို မေၾကာင္႔ၾကဖို႔၊ မျဖစ္ေသးတ႔ဲ အနာဂတ္ကိုလည္း မေတာင္႔တဖို႔၊ အဆက္မျပတ္ ျဖစ္ပ်က္ေနတ႔ဲ ဥပါဒါနကၡႏၶာ တို႔ကို သတိန႔ဲ ေစာင္႔ၾကည့္ဖို႔စတ႔ဲ တရားအဆုံးမွာ အမၺပါလီ ေထရီမ ရဟႏၲာ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ခဲ႔ပါၿပီ။ ေ၀သာလီန႔ဲ ရာဇၿဂိဳလ္ ၾကားတစ္ေနရာမွာ အမၺပါလီ ေထရီမ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တရားေဟာ

ေနပါတယ္။ စစ္ခင္းေနတ႔ဲ ႏွစ္ႏိူင္ငံၾကားမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တရားေဟာေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ ပရိသတ္ေတြၾကားမွာ တစ္ခ်ိန္က အသက္တမွ် ခ်စ္ခ႔ဲဘူးတ႔ဲ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည့္ရွင္ ဗိမိၼသာရ မင္းလည္းရိွေန ပါတယ္။ ေသာတာပန္သာ ျဖစ္ေသးတ႔ဲ ဗိမိၼသာရ မင္းဟာ အမၺပါလီရဲ႕ တရားပြဲမွာ စိတ္လွုပ္႐ွားေနပါတယ္။ သူ႔ကိုျမင္ရင္ မွတ္မိေအာင္ ေရွ႕ဖက္မွာ ေနရာယူထားပါတယ္။ အမၺပါလီ ေထရီဟာ တည္ၿငိမ္စြာပဲ သူ႕ကိုယ္သူ ဥပမာေပးလို႔ ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ၊ မရဏ တို႔ႏိွပ္စက္မုွေၾကာင္႔ ယိုယြင္းလာတ႔ဲ သူမ ရဲ႕အလွေတြကို ငယ္စဥ္ကန႔ဲ ႏိုွင္းယွဥ္လို႔ ဥပါဒါနကၡႏၶာ တို႔ရဲ႕မၿမဲမွု အနိစၥတရားကို ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ဖို႔ ေျပာေနပါတယ္။ တရားပြဲအၿပီးမွာ မေအာင္႔ႏိူင္ေတာ႔တ့ဲ ဗိမိၼသာရမင္းက အမၺပါလီကို ေမာင္ေတာ္ေလတစ္ခါက ႐ုပ္ေသးဆရာ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ပါလီ ဆီလာခဲ့တဲ့ေမာင္ေတာ္ကို မမွတ္မိေတာ႔ဘူးလား? လို႔ ေမးမိတယ္။ ရဟႏၱာ ျဖစ္သြားပီျဖစ္တ႔ဲ အမၺပါလီ ေထရီက “အရိယာတစ္ေယာက္ အဖို႔ လူေတြန႔ဲ ဆက္ဆံတ႔ဲအခါ သူက ႐ွင္ဘုရင္၊ သူက ဆင္းရဲသား၊ သူက ၀န္ႀကီး၊ သူက ကေခ်သည္၊ သူက သူေ႒း၊ သူက သူေတာင္းစား ဆိုတ႔ဲ အျမင္မ်ိဳး မရိွေတာ႔ပါ။ အားလံုးကို တစ္တန္းတည္းတူတူ သာျမင္ပါေတာ႔တယ္” လို႔ေျဖပါတယ္။ ဗိမၼိသာရ မင္းလည္း အမၺပါလီရဲ႕ ဉာဏ္အဆင္႔ကို ခန္႔မွန္းတတ္လို႔ ေနာက္ဆုတ္ၿပီး ျပန္ခ့ဲပါေတာ႔တယ္။



ပါလီေရ.... သင္႔ရဲ႕ဘ၀က မလွပခဲ့ေပမယ္႔ ကၽြန္မ အားအက်ဆုံး အရဟတၱမဂ္ကို သင္ရခဲပါတယ္။ ငယ္စဥ္အေတြးနဲ႔ဆို သင္႔ရဲ႕ အလွတရားေတြ ကိုလည္းကၽြန္မ အားက်မိပါရဲ႕။ ဘုရား႐ွင္ကေတာင္ သင္ေက်ာင္းေတာ္ကို လာမယ္ဆိုလို႔ အရိယာမဟုတ္ေသးတ႔ဲ သံဃာေတာ္ေတြကို သင္မလာခင္ သတိပ႒ာန္တရားကို ႀကိဳပြါးခိုင္းထားရတ႔ဲထိ သင္လွႏိူင္ရက္တယ္ေနာ္။ မိန္းမခ်င္းေတာင္ မနာလိုရေလာက္ေအာင္လွတဲ႔၊ ေယာက်ာၤးဆို အရိယာ မဟုတ္ရင္ သင္႔ေရွ႕ ျဖတ္မေလွ်ာက္ရဲေအာင္ ဆြဲေဆာင္အားႀကီးတ႔ဲ သင္႔ရဲ႕အလွဟာ လူတကာကို ပူေလာင္ေစခ႔ဲတယ္ေနာ္။ သင္ဘာလို႔ အဲဒီေလာက္ လွရတာလဲ? ဘယ္ကံက အက်ိဳးေပးလို႔လဲ? လို႔ အတိတ္ကို ျပန္ေဆာင္ေတာ႔... ဘ၀ တစ္ခုမွာ သင္ဟာ ဘိကၡဴနီမ ျဖစ္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းေျမေတြမွာ သန္႔႐ွင္းေရး လုပ္ခဲ႔တ့ဲ ကုသိုလ္ေၾကာင္႔ ဆိုတာေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီ ဘ၀မွာပဲ သင္ဟာ အရိယာ ဘိကၡဴနီမ တစ္ေယာက္ တံေတြးေထြး လိုက္တာကို သန္႔ရွင္းရင္း ပါးစပ္ကလည္း “ဘယ္ ျပည့္တန္ဆာမ ေထြးသြားတာလဲ? ဆိုၿပီးေျပာလိုက္မိတယ္။ သင္ဟာအဲဒီ ဘ၀မွ ေနာက္ ဘ၀ေပါင္း မ်ားစြာမွာ ျပည့္တန္ဆာမ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အခု ေနာက္ဆုံးဘ၀ထိပါပဲ။ အရိယာကို ျပစ္မွားမိတ႔ဲ ကံထိုက္တယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ အရဟတၱမဂ္ကို ရတာကလည္း ဘ၀မ်ားစြာမွာ သင္ဟာ ဘိကၡဴနီမ အျဖစ္ စရဏ တရားေတြကို က်င္႔ႀကံခ႔ဲလို႔ ဒီဘ၀မွာ အားျပည့္ၿပီး နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳ ႏိူင္တာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ေလ တစ္ေယာက္န႔ဲ တစ္ေယာက္ မျပစ္မွားတာ ေကာင္းတယ္။ သူမ်ားအျပစ္ကို ဆီလို အေပါက္႐ွာတတ္တဲ႔ သူေတြဟာ ပိုျပစ္မွား မိတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္လုပ္ႏိူင္ရင္ လုပ္လိုက္၊ မလုပ္ႏိူင္ရင္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္တာ ေကာင္းတယ္။ ကုသိုလ္မရရင္ေတာင္ အကုသိုလ္ေတာ႔ မယူနဲ႔ေပါ႔။ ကိုယ္ေျပာလိုက္၊ ျပစ္မွားလိုက္တဲ႔ သူဟာ အရိယာဟုတ္၊ မဟုတ္ ဘယ္လို သိႏိူင္မွာလဲ။ အရိယာ ဆိုတာ ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထား တာလဲမဟုတ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကာယကံရွင္ေတာင္ သူ႔ကိုယ္သူ အရိယာ ျဖစ္မျဖစ္ သိခ်င္မွသိၾကတာ။ ဒါကပညာအလုပ္၊ ဉာဏ္အလုပ္မဟုတ္လား။ ဗီဇစ႐ိုက္၊ အထံုဆိုတာက ေဖ်ာက္ဖို႔ အခက္သားေနာ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ေတာင္ ေျမာင္းေတြ႕ေတာ႔ ခုန္မိေသးတာပဲ။ အရိယာျဖစ္ၿပီး အေျပာ ၾကမ္းတ႔ဲသူလည္း ရိွႏိူင္တယ္ေနာ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေလွ်ာ႔မတြက္ပဲ ေလးစားတာ အေကာင္းဆံုးပဲေနာ္။
အရွင္မ အမၺပါလီေရ... သင္႔ကို ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သင္သြားရာ လမ္းကိုလိုက္ဖို႔ ကၽြန္မႀကိဳးစား ေနပါ တယ္။ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ႔ သင္႔လိုပဲ ေရာက္မွာေပါ႔ေနာ္။

ေမတၱာျဖင္႔

စီစီခ်ိဳသန္း
Posted by Dhammaransi.net on July 19, 2009 at 9:51am